Λογικά, σε ένα προϊόν όπως η Φέτα, το οποίο, βάσει των προδιαγραφών του, είναι στο σύνολό του Προϊόν Ονοµασίας Προέλευσης, δηλαδή ΠΟΠ, εποµένως παρασκευάζεται µόνο από εγχωρίως παραγόµενο, δηλαδή ντόπιο γάλα, δεν θα ‘πρεπε να υπάρχει κανένα πρόβληµα. Αντίθετα, από τη στιγµή που η εγχωρίως παραγόµενη πρώτη ύλη, δηλαδή το ντόπιο γάλα, πρόβειο και γίδινο, µάλλον δείχνει να µειώνεται, ενώ η κατανάλωση Φέτας παραµένει σταθερή ή µειώνεται πολύ λιγότερο (κατ’ αντιστοιχία), µε βάση τους κανόνες της οικονοµίας θα ‘πρεπε να υπάρχει και µια περαιτέρω άνοδος των τιµών στο αιγοπρόβειο γάλα.
Σηµειωτέον ότι λίγα χρόνια πριν όλοι µιλούσαν για τις τεράστιες αναπτυξιακές δυνατότητες που θα µπορούσε να έχει ο κλάδος, κυρίως ως αποτέλεσµα της µοναδικότητας της Φέτας που αποτελεί και το µεγάλο ατού. Αντ’ αυτού, τον τελευταίο καιρό παρατηρείται µια επίµονη πίεση στις τιµές της πρώτης ύλης (πρόβειο και γίδινο), ενώ σε κάποιες περιπτώσεις καταγράφεται σχετική υποχώρηση της τιµής µε την οποία η Φέτα (το τελικό προϊόν) διατίθεται στη λιανική, τουλάχιστον µε βάση την εικόνα της εγχώριας αγοράς.
Από την πλευρά της γαλακτοβιοµηχανίας, η υποχώρηση αυτή των τιµών αποδίδεται σε µείωση της κατανάλωσης Φέτας, παρ’ ότι επίσηµα δεν υπάρχουν στοιχεία που να βεβαιώνουν µια τόσο αξιόλογη µείωση της καταναλωτικής ζήτησης, τέτοια που να δικαιολογεί την παραπάνω εξέλιξη. Ακόµα πιο δύσκολη, βέβαια, είναι η αξιολόγηση της εικόνας που παρουσιάζει η διεθνώς η αγορά του προϊόντος, µιας και, ως γνωστόν, η Φέτα είναι ένα προϊόν µε κατ’ εξοχήν εξαγωγικό προφίλ.
