Θα έπρεπε άραγε να συμπεριληφθούν οι υποθαλάσσιες μεταβολικές διεργασίες καθώς και η υποθαλάσσια παλαίωση σε επίσημο φάκελο ελληνικών ΠΟΠ οίνων; Ένα ερωτήμα που όσο μένει αναπάντητο, ο μόνος που ζημιώνεται είναι το ελληνικό κρασί. Μέχρι λοιπόν η νομική και η υπηρεσιακή ανεπάρκεια να ξεπεράσει τα κάθε λογής συμπλέγματα, ας αρκεστούμε στις πρωτοποριακές πρωτοβουλίες ορισμένων οινοποιείων όπως η ΓΑΙΑ ΟΙΝΟΠΟΙΗΤΙΚΗ ΑΒΕΕ που πραγματικά εφοδιάζουν με νερό τον μύλο της εξέλιξης του ελληνικού κρασιού
«Έχουμε βυθίσει περίπου 450 φιάλες από το κρασί Θαλασσίτης ανοικτά των ακτών της Σαντορίνης, από το 2009. Αυτές οι φιάλες προορίζονται να παλαιωθούν για μια περίοδο 5 ετών υπό ιδανικές συνθήκες, εντελώς στερημένες από οποιασδήποτε πρόσληψη και επιρροή οξυγόνου. Μέχρι στιγμής έχει δημιουργηθεί ένα υποβρύχιο κελάρι με 5 παλαιωμένες εσοδείες. Δυστυχώς, από την πρώτη σοδειά του 2009 μόνο 3 φιάλες επέζησαν από το ταξίδι, ενώ αντίστοιχα από τον τρύγο του 2010 περίπου 258 αριθμημένες φιάλες έφτασαν με ασφάλεια στην επιφάνεια στις αρχές του Σεπτεμβρίου 2015», μας πληροφόρησε ο Γ. Παρασκευόπουλος συνιδιοκτήτης της ΓΑΙΑ προσθέτοντας
«Το κρασί έχει εξελιχθεί όμορφα παρά την ασυνήθιστη αυτή διαδικασία παλαίωσης. Αν είστε αρκετά τυχεροί και έχετε στην κατοχή σας ένα από τα σπάνια αυτά μπουκάλια, φροντίστε να μεταγγίζετε το κρασί σε μια ευρεία καράφα, στους 6 - 8 ° C, για τουλάχιστον 2 - 3 ώρες πριν να το καταναλώσετε (ή εναλλακτικά χρησιμοποιήστε μια διάταξη αερισμού κρασιού) , προκειμένου να βοηθήσετε το κρασί να ισορροπήσει το αρωματικό και γευστικό προφίλ του, ανακτώντας εξίσου την πολυπλοκότητα και το βάθος του»
Η πρωτοποριακή πρωτοβουλία, της παλαίωσης στο βυθό της θάλασσας, φαίνεται να δικαιώνει τους ανθρώπους του κτήματος ΓΑΙΑ καθώς συνοδεύεται από αυξανόμενα εξαιρετικά σχόλια, όπως τα αντίστοιχα της Jancis Robinson ΜW τα οποία αποτυπώθηκαν ηλεκτρονικά, όσο και οι σημειώσεις της Julia Harding MW που ακολουθούν
Συμβατική παλαίωση έναντι υποθαλάσσιαςΗ Julia Harding MW σηµειώνει σε γευστική δοκιµή«∆οκίµασα δύο φιάλες, σφραγισµένες και οι δύο µε την τεχνολογία Nomacorq, το ένα παλαιωµένο συµβατικά σε κελάρι και το άλλο παρέµεινε για 4 χρόνια κάτω από τη θάλασσα. Το παλαιωµένο σε κελάρι µπουκάλι: ∆ιατηρούσε το ελαφρύ λεµονοπράσινο χρώµατου αλλά µε µια ελαφρώς πιο βαθιά ανταύγεια από το µπουκάλι που ανασύρθηκε από τη θάλασσα. Αρκετά δυστακτικό στην οσµή αρχικώς, χρειάζεται χρόνο για να αναπτύξει τις αρετές του δίνοντας στην έναρξη µόνο χαµηλής έντασης γαιώδη, φυτικά και µεταλλικά αρώµατα. Πολύ πιο γεµάτος χαρακτήρας στον ουρανίσκο, καταπληκτική αλατούχα φρεσκάδα, που όµως γίνεται ηπιότερη από µια ιδέα µελιού από αγριοβότανα. Υπάρχει, επίσης, µια πολύ µικρή ιδέα κέδρου. Πολύ ανθεκτικό µε µεγάλη διάρκεια, που δροσίζει το στόµα µε αυτή την ιδέα του κέδρου και του µελιού που επιστρέφει µε την επίγευση και συνεχίζεται χωρίς διακοπή. Μετά από 20 λεπτά στο ποτήρι, γίνεται λίγο περισσότερο µελώδες στο άρωµα, αν και εντελώς ξηρό και πιο αλατώδες και περίπλοκο µε τον αέρα.
Tο παλαιωµένο για 4 χρόνια στο βυθό της θάλασσας µπουκάλι: Μοιάζει να διαθέτει υψηλότερη αρωµατική ένταση αλλά µε λιγότερο εξελιγµένο χαρακτήρα. ∆ιαθέτει πιο καπνιστή έκφραση, χωρίς την αντίστοιχη έκφραση µελιού, µε εντονότερη τη φρεσκάδα του κέδρου και µε µια επιπλέον έκφραση κρέµας λεµονιού. Στο στόµα είναι, αν µη τι άλλο, λίγο πιο λιτό, σίγουρα πιο νέο και ακόµα µε αυτή την αλατούχο φρεσκάδα να φαίνεται κάπως πιο φωτεινή. Απίστευτη διάρκεια. Επιπλέον, υποψιάζοµαι -αλλά δεν έχω αποδείξεις- ότι σε 10 χρόνια οι διαφορές θα είναι λιγότερο αισθητές, εκτός κι αν το κρασί παραµείνει στον πυθµένα της θάλασσας»
Kείμενο από το περιοδικό Wine Trails, μηνός Μαρτίου 2016
«Έχουμε βυθίσει περίπου 450 φιάλες από το κρασί Θαλασσίτης ανοικτά των ακτών της Σαντορίνης, από το 2009. Αυτές οι φιάλες προορίζονται να παλαιωθούν για μια περίοδο 5 ετών υπό ιδανικές συνθήκες, εντελώς στερημένες από οποιασδήποτε πρόσληψη και επιρροή οξυγόνου. Μέχρι στιγμής έχει δημιουργηθεί ένα υποβρύχιο κελάρι με 5 παλαιωμένες εσοδείες. Δυστυχώς, από την πρώτη σοδειά του 2009 μόνο 3 φιάλες επέζησαν από το ταξίδι, ενώ αντίστοιχα από τον τρύγο του 2010 περίπου 258 αριθμημένες φιάλες έφτασαν με ασφάλεια στην επιφάνεια στις αρχές του Σεπτεμβρίου 2015», μας πληροφόρησε ο Γ. Παρασκευόπουλος συνιδιοκτήτης της ΓΑΙΑ προσθέτοντας
«Το κρασί έχει εξελιχθεί όμορφα παρά την ασυνήθιστη αυτή διαδικασία παλαίωσης. Αν είστε αρκετά τυχεροί και έχετε στην κατοχή σας ένα από τα σπάνια αυτά μπουκάλια, φροντίστε να μεταγγίζετε το κρασί σε μια ευρεία καράφα, στους 6 - 8 ° C, για τουλάχιστον 2 - 3 ώρες πριν να το καταναλώσετε (ή εναλλακτικά χρησιμοποιήστε μια διάταξη αερισμού κρασιού) , προκειμένου να βοηθήσετε το κρασί να ισορροπήσει το αρωματικό και γευστικό προφίλ του, ανακτώντας εξίσου την πολυπλοκότητα και το βάθος του»
Η πρωτοποριακή πρωτοβουλία, της παλαίωσης στο βυθό της θάλασσας, φαίνεται να δικαιώνει τους ανθρώπους του κτήματος ΓΑΙΑ καθώς συνοδεύεται από αυξανόμενα εξαιρετικά σχόλια, όπως τα αντίστοιχα της Jancis Robinson ΜW τα οποία αποτυπώθηκαν ηλεκτρονικά, όσο και οι σημειώσεις της Julia Harding MW που ακολουθούν
Συμβατική παλαίωση έναντι υποθαλάσσιαςΗ Julia Harding MW σηµειώνει σε γευστική δοκιµή«∆οκίµασα δύο φιάλες, σφραγισµένες και οι δύο µε την τεχνολογία Nomacorq, το ένα παλαιωµένο συµβατικά σε κελάρι και το άλλο παρέµεινε για 4 χρόνια κάτω από τη θάλασσα. Το παλαιωµένο σε κελάρι µπουκάλι: ∆ιατηρούσε το ελαφρύ λεµονοπράσινο χρώµατου αλλά µε µια ελαφρώς πιο βαθιά ανταύγεια από το µπουκάλι που ανασύρθηκε από τη θάλασσα. Αρκετά δυστακτικό στην οσµή αρχικώς, χρειάζεται χρόνο για να αναπτύξει τις αρετές του δίνοντας στην έναρξη µόνο χαµηλής έντασης γαιώδη, φυτικά και µεταλλικά αρώµατα. Πολύ πιο γεµάτος χαρακτήρας στον ουρανίσκο, καταπληκτική αλατούχα φρεσκάδα, που όµως γίνεται ηπιότερη από µια ιδέα µελιού από αγριοβότανα. Υπάρχει, επίσης, µια πολύ µικρή ιδέα κέδρου. Πολύ ανθεκτικό µε µεγάλη διάρκεια, που δροσίζει το στόµα µε αυτή την ιδέα του κέδρου και του µελιού που επιστρέφει µε την επίγευση και συνεχίζεται χωρίς διακοπή. Μετά από 20 λεπτά στο ποτήρι, γίνεται λίγο περισσότερο µελώδες στο άρωµα, αν και εντελώς ξηρό και πιο αλατώδες και περίπλοκο µε τον αέρα.
Tο παλαιωµένο για 4 χρόνια στο βυθό της θάλασσας µπουκάλι: Μοιάζει να διαθέτει υψηλότερη αρωµατική ένταση αλλά µε λιγότερο εξελιγµένο χαρακτήρα. ∆ιαθέτει πιο καπνιστή έκφραση, χωρίς την αντίστοιχη έκφραση µελιού, µε εντονότερη τη φρεσκάδα του κέδρου και µε µια επιπλέον έκφραση κρέµας λεµονιού. Στο στόµα είναι, αν µη τι άλλο, λίγο πιο λιτό, σίγουρα πιο νέο και ακόµα µε αυτή την αλατούχο φρεσκάδα να φαίνεται κάπως πιο φωτεινή. Απίστευτη διάρκεια. Επιπλέον, υποψιάζοµαι -αλλά δεν έχω αποδείξεις- ότι σε 10 χρόνια οι διαφορές θα είναι λιγότερο αισθητές, εκτός κι αν το κρασί παραµείνει στον πυθµένα της θάλασσας»
Kείμενο από το περιοδικό Wine Trails, μηνός Μαρτίου 2016
