Αν αναλογισθεί κανείς ότι και πριν απ’ όλο αυτό, τα πράγµατα δεν ήταν καλά για του αγρότες, τώρα γίνονται χειρότερα. Μπορεί µια σύγκριση αποδόσεων στο βαµβάκι και το σκληρό σιτάρι να ευνοεί το πρώτο, ωστόσο, µια ρεαλιστική ανάλυση δεδοµένων οδηγεί αβίαστα στο συµπέρασµα ότι ούτε το ένα ούτε το άλλο αφήνουν κάποιο αξιόλογο κέρδος στον παραγωγό.
Καθαρό εισόδηµα και µάλιστα χωρίς να υπολογίζεται το ενοίκιο, της τάξεως των 129 ευρώ το στρέµµα για το καλαµπόκι, 111,5 ευρώ για το βαµβάκι, 61 ευρώ για τον ηλίανθο και 45,5 ευρώ για το σκληρό σιτάρι, σύµφωνα µε αναλύσεις ειδικών, σηµαίνει… ζήτω που καήκαµε!
Με τι καρδιά να ξεκινήσει φέτος ένας αγρότης στις εαρινές καλλιέργειες και τι ακριβώς έχει να περιµένει από την ενασχόλησή του µε τα σιτηρά, είναι κάτι που θα πρέπει να απασχολήσει πολύ σοβαρά τους ιθύνοντες και όλους αυτούς που βγαίνουν κάθε µέρα στις τηλεοράσεις και κοµπάζουν για τις επιτυχίες τους.
Μπορεί να πέρασε η µπόρα των µεγάλων αγροτικών κινητοποιήσεων σε Ελλάδα και Ευρώπη, όµως το κεφαλαιώδες ζήτηµα της αγροτικής παραγωγής που είναι η βιώσιµη λειτουργία των µονάδων παραµένει άλυτο. ∆εν αρκούν τα µέτρα «ασπιρίνες» και τα µπρος πίσω στις απαιτήσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης ως προς το περιβαλλοντικό αποτύπωµα.
Ειδικά στην Ελλάδα, το αδιέξοδο συνεχώς εντείνεται. Χωρίς κέρδος, δεν περισσεύουν χρήµατα για επενδύσεις, χωρίς επενδύσεις δεν προχωράει ο εκσυγχρονισµός των εκµεταλλεύσεων και χωρίς εκσυγχρονισµό δεν υπάρχει ανταγωνιστικότητα. Εποµένως, τα προϊόντα διατίθενται κάτω του κόστους, άρα ο δρόµος προς τη χρεοκοπία είναι ανοιχτός.
Ακόµα κι όταν περισσεύουν πέντε ευρώ, έρχεται ως πρώτη επιλογή των αγροτών η επένδυση στην αγορά γης. Πρώτον, γιατί τους χρειάζεται και δεύτερον γιατί ξέρουν ότι εκεί τουλάχιστον δεν θα χάσουν τα λεφτά τους. Στη Γαλλία, από την εποχή του Μεγάλου Ναπολέοντα, η αγροτική γη µεταβιβάζεται αποκλειστικά σε αγρότες. Για να αγοράσει 10 στρέµµατα γης ένας µη κατά κύριο επάγγελµα αγρότης, πρέπει να περάσει από δέκα σχολεία επαγγελµατικής κατάρτισης και να βεβαιώσει µε πολλούς τρόπους ότι θα την καλλιεργεί σε όλη του τη ζωή, παρέχοντας µάλιστα ανάλογα πειστήρια.
Εδώ, έχουµε ξέφραγο αµπέλι. Ακόµα και οι επιδοτήσεις που υποτίθεται ότι διαπνέονται από αναπτυξιακή λογική, «δουλεύουν» για τους δικηγόρους, τους γιατρούς, δηλαδή για τους αστούς και τους πάσης φύσεως κληρονόµους.
Αν είµαστε ευχαριστηµένοι µε όλα αυτά, τότε δεν χρειάζεται να αλλάξουµε τίποτα!
