Θα µπορούσαµε να πούµε ότι είναι η πρώτη φορά στη µεταπολεµική ιστορία, που ο αγροτικός χώρος όχι µόνο δεν διαθέτει ενιαία έκφραση αλλά και οι όποιες επιµέρους συλλογικότητες, ενδίδοντας συχνά σε εσωτερικές αντιθέσεις, εµφανίζονται χωρίς επεξεργασµένες και συγκροτηµένες θέσεις στα ζητήµατα που τις αφορούν. ∆ύο παραδείγµατα:
- Ποιος µιλάει αυτό τον καιρό για την ΚΑΠ; Ποιος είναι σε θέση να εκφράσει τις πραγµατικές αγωνίες των συντελεστών της αγροτικής παραγωγής; Να αναλύσει τα πραγµατικά δεδοµένα και µάλιστα σε µια αγορά πλήρως διεθνοποιηµένη, να µετρήσει ανάγκες και δυνατότητες και να συµβάλει στη διαµόρφωση µιας εθνικής διαπραγµατευτικής θέσης που δεν θα ευθυγραµµίζεται µε τις πελατειακές ανάγκες των κοµµάτων εξουσίας και τις προσωπικές στρατηγικές των κάθε είδους πολιτευτών;
- Ποιος µιλάει αυτό τον καιρό για τα ροδάκινα; Και ειδικότερα για τα επιτραπέζια ροδάκινα; Για πόσο καιρό οι κατ’ επίφαση ιθύνοντες θα κρύβονται πίσω από το ρωσικό εµπάργκο και τις µικροβοήθειες των κοινοτικών αρχών για… φρούτα στα σχολεία; Μπορεί να αναπτυχθεί ένας ολόκληρος κλάδος µε δεκάδες χιλιάδες αγροτικές εκµεταλλεύσεις, πάνω στα θεµέλια της «µαύρης αγοράς» και στις πρόχειρες κοινοτικές χρηµατοδοτήσεις που κρύβουν το πρόβληµα κάτω από το χαλί;
Όλοι αντιλαµβάνονται πως αυτό δεν µπορεί να πάει µακριά, όπως δεν θα µπορούσαν ποτέ να προκύψουν λύσεις από «σκοτεινές παρέες» οι οποίες, αφού µεθόδευσαν τη διάλυση των τελευταίων, έστω και αδύναµων, οργανωτικών δοµών των αγροτών, έρχονται να τείνουν «χείρα βοήθειας», µε µοναδικό σκοπό να βάλουν στο χέρι ό,τι έχει αποµείνει.
Ίσως όλα τ’ άλλα να είναι δύσκολα, όµως για να καταλάβει κάποιος, αυτό το τελευταίο, χρειάζεται πολύ µυαλό;
Γιάννης Πανάγος
