Η ασθένεια προκαλεί σταδιακά φραγή των αγγείων, µε αποτέλεσµα την παύση ανάπτυξης και καρποφορίας των ελαιόδεντρων.
∆ύο όψεις της ασθένειας
Η ασθένεια δεν εµφανίζεται µε τα ίδια συµπτώµατα σε όλα τα δέντρα και εκδηλώνεται µε δύο τρόπους:
Με τη µορφή του απότοµου µαρασµού (οξεία µορφή ή αποπληξία), όταν προσβάλλεται ολόκληρο το δέντρο. Η αποπληξία χαρακτηρίζεται από γρήγορη ξήρανση κλάδων και οφθαλµών που οδηγούν σε νέκρωση του δέντρου. Σε αυτήν την περίπτωση η ασθένεια αναπτύσσεται ραγδαία από τα τέλη του χειµώνα έως τα µέσα της ανοίξεως (Μάρτιο – Απρίλιο). Τα φύλλα συστρέφονται προς τα κάτω, εµφανίζουν σκούρο γκρι ή καστανό χρώµα, αποξηραίνονται και συνήθως παραµένουν επάνω στο δέντρο.
Συµπτώµατα στην άνθιση
Με τη χρόνια µορφή ή την αργή µάρανση που µπορεί να έχει και τη µορφή της ηµιπληγίας. Τα συµπτώµατα εµφανίζονται ευδιάκριτα σε χρονιές καρποφορίας κατά την άνθηση και εντείνονται, καθώς αναπτύσσονται τα δέντρα και αυξάνουν οι ανάγκες τους σε νερό. Παρατηρείται ένας γενικός µαρασµός, τα νεαρά φύλλα κυρτώνουν, χάνουν το βαθύ πράσινο χρώµα, την στιλπνότητά τους και γίνονται γκριζοπράσινα έως καφέ. Παρατηρείται επίσης νέκρωση ταξιανθιών οι οποίες παραµένουν επάνω στο δέντρο. Η ασθένεια εκδηλώνεται σε µεµονωµένα δέντρα ή σε συγκεντρώσεις λίγων δέντρων. Σε περίπτωση νέκρωσης του ξύλου συνήθως παρατηρούνται δευτερογενείς προσβολές από ξυλοφάγα έντοµα.
Μέτρα αντιµετώπισης
Σύµφωνα µε γεωπόνους, η αντιµετώπιση της ασθένειας βασίζεται στην έγκαιρη διάγνωση και πρόληψη µε τον συνδυασµό καλλιεργητικών πρακτικών που αποσκοπούν στην αποφυγή εισαγωγής και περιορισµό της ποσότητας και διασποράς του µολύσµατος στον ελαιώνα.
Η χρήση υγιούς φυτικού υλικού για την εγκατάσταση νέου ελαιώνα αποτελεί αναγκαιότητα, ενώ η ορθολογική λίπανση συντελεί επίσης στην καλύτερη φυσιολογική κατάσταση των ελαιόδεντρων. Να σηµειωθεί πως τυχόν υπερβολή στο άζωτο µπορεί να διευκολύνει τις προσβολές των ριζών από τον µύκητα.
