Το σπασµένο βιολί του κόσµου ακόµα ουρλιάζει Στα νωπά σπαρµένα χωράφια η µέρα χαράζει Φαντάροι χορεύουν τις νύχτες σε άδειες ταβέρνες ∆ελφίνια στο πέλαγο µόνα, νεράκι στις στέρνες Νησιά ταξιδεύουν στον ήλιο, κανείς δε µιλάει Την Άνοιξη όλοι προσµένουν Κι αυτή προσπερνάει
Θα ήθελα πολύ να ξέρω τι νέα έφερε από τις Βρυξέλλες, ο υπουργός Κώστας Τσιάρας.
Πολύ θα ήθελα να ξέρω ποιος ήταν αυτός που ορµήνεψε τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, Νίκο Ανδρουλάκη, να βγει και να προτείνει από το βήµα της ∆ΕΘ, την κατάργηση των ΚΥ∆ και την αντικατάστασή τους από τα ΚΕΠ. Σίγουρα, πάντως, κάποιος που βρίσκεται κοντά, όχι µόνο στον πρόεδρο του κινήµατος αλλά και στη «συντεχνία του ΟΣ∆Ε», η οποία έφερε µέχρι σήµερα την υπόθεση του ΟΠΕΚΕΠΕ σ’ αυτό το χάλι.
Τώρα εξηγούνται πολλά! Τουλάχιστον 100 εκατ. ευρώ λείπουν από το ταµείο των άµεσων ενισχύσεων και των διαρθρωτικών προγραµµάτων που προορίζονται για τους αγρότες, µόνο και µόνο γιατί η κυβέρνηση και ο ΟΠΕΚΕΠΕ δεν κατάφεραν να πληρώσουν τα χρήµατα αυτά στην ώρα τους. Η καταληκτική προθεσµία γι’ αυτές τις πληρωµές ήταν η 30η Ιουνίου 2025. Από αυτή τη ηµεροµηνία και µετά, υπάρχει αυστηρή ποινή και µάλιστα κλιµακούµενη.
Καλά πέρασε το καλοκαίρι µε το «κρυφτούλι» του ΟΠΕΚΕΠΕ, όµως ο τοµέας της αγροτικής παραγωγής στην Ελλάδα βρίσκεται στη δυσκολότερη θέση που υπήρξε ποτέ. Η εγκατάλειψη της αγροτικής δραστηριότητας σε ορατό χρόνο προβλέπεται µαζική, οι τελευταίοι αισιόδοξοι νέοι αγρότες εισπράττουν καθηµερινά απογοητεύσεις και οι κυβερνώντες επιµένουν σε µια ανούσια ρητορική, λες και δεν τρέχει τίποτα.
Θα το λέω µέχρι να βγάλει ο ήλιος κέρατα. Το µεγάλο κακό στην ιστορία µε τον ΟΠΕΚΕΠΕ δεν είναι τα λεφτά που χάθηκαν στην πορεία (πρόστιµα, καταλογισµοί και επιστροφές κονδυλίων), ούτε ακόµα κι αυτά που πήγαν σε λάθος τσέπες. Τα πολύ χειρότερα έχουν να κάνουν µε τον αποπροσανατολισµό της ελληνικής γεωργίας, τη δηµιουργία αχρείαστων υπηρεσιών προς δόξα των επίδοξων παρόχων, µε την αποµάκρυνση από το παραγωγικό µοντέλο που όφειλε να υιοθετήσει η χώρα προς ένα ιδιότυπο καθεστώς κυνηγών και λαθροκυνηγών επιδοτήσεων.
∆εν θυµάµαι πολλές φορές στα 20 χρόνια της Agrenda να φθάνουν από την άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραµµής τόσες φωνές απελπισίας αγροτών, µπροστά στο οικονοµικό αδιέξοδο στο οποίο οδηγούνται, όχι κατ’ ανάγκη από δική τους υπαιτιότητα. Το θέµα του ΟΠΕΚΕΠΕ και η «στάση πληρωµών» που επιφέρει, επιταχύνει τις εξελίξεις.
Η λειτουργία του… µπλέντερ που χαρακτηρίζει αυτές τις µέρες τον δηµόσιο διάλογο γύρω από τη δυσώδη υπόθεση του ΟΠΕΚΕΠΕ, υποχρεώνει πολύ συχνά σε ρόλο απολογούµενων ακόµα και αγρότες µε κρυστάλλινη διαδροµή, δηµιουργικό πνεύµα, παραγωγικό αποτύπωµα και άριστη σχέση µε τις τοπικές κοινωνίες.
Η αλήθεια είναι πως τώρα, ανακατεύεται πολύ η τράπουλα. Το τσουνάµι που φαίνεται να δηµιουργεί η υπόθεση του ΟΠΕΚΕΠΕ δεν αποκλείεται να συµπαρασύρει στο πέρασµά του… ό,τι βρεθεί στο δρόµο του. Εκεί στο Μαξίµου, πάντως, ακόµα αναρωτιούνται πως άφησαν να φτάσουν ως εδώ τα πράγµατα. Και να πεις ότι δεν χτυπούσαν κάθε τόσο οι «καµπάνες του Βάρρα», να το καταλάβουµε.
Κοιτάζοντας επίµονα πίσω, κάποιες φορές χάνεις και το παρόν και το µέλλον. Ο λόγος για την υπόθεση του ΟΠΕΚΕΠΕ. Το έχουµε πει. Όποιος έχει µάτια, βλέπει. Ένας σατανικός ιδιώτης επιχειρηµατίας, το όνοµα του οποίου δεν πολυακούγεται, έβαλε µπροστά ένα δόλιο σχέδιο κυριαρχίας στον τοµέα της παροχής υπηρεσιών για τον αγροτικό χώρο και µε όχηµα το ΟΣ∆Ε, κατάφερε, µέσα σε µια δεκαετία, να «λερώσει» όποιον δεν κράτησε µια απόσταση ασφαλείας µαζί του.
Μετά από τόσες αποκαλύψεις για το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ, οµολογώ ότι έχω µπερδευτεί. Τελικά είναι οι επιτήδειοι της γνωστής «δυναστείας του ΟΣ∆Ε» που κατάκλεβαν εδώ και χρόνια τους αγρότες και το κράτος ή είναι οι αγρότες που βρήκαν τρόπο να βάζουν βαθύτερα το χέρι στον κουβά µε τις επιδοτήσεις;
Όσο εµείς εδώ στην Ελλάδα, παίζουµε το… κρυφτούλι µε τον ΟΠΕΚΕΠΕ και πληρώνουµε σαν να µην τρέχει τίποτα, δηµοσιονοµικές διορθώσεις εκατοντάδων εκατοµµυρίων ευρώ (415 εκατ. ευρώ ήταν µόνο ή τελευταία), στις Βρυξέλλες η συζήτηση για το πολυετές δηµοσιονοµικό πλαίσιο και κατ’ επέκταση για τη νέα ΚΑΠ βρίσκεται στην πιο κρίσιµη καµπή της.
Με αφορµή τα όσα βλέπουν αυτές τις µέρες το φως της δηµοσιότητας γύρω από τα θέµα του ΟΠΕΚΕΠΕ, ένας φίλος µου θύµισε κάποια από τα τρίµµατα που φιλοξενήθηκαν στο φύλλο της Agrenda της 20ης ∆εκεµβρίου 2018. ∆ηλαδή 6 µήνες πριν τις νικηφόρες για τον Κυριάκο Μητσοτάκη εκλογές του 2019. Λίγο αν µας άκουγε τότε, θα είχε αποφύγει πολλά από τα δεινά που τον κατατρέχουν σήµερα. Παραθέτω τη στήλη αυτούσια:
Αν όχι και τώρα ποτέ. Ο λόγος για το ξεκαθάρισµα στη διαχείριση των κοινοτικών ενισχύσεων και την ενσωµάτωση του ΟΠΕΚΕΠΕ από την ΑΑ∆Ε. Είναι η πρώτη φορά, µετά από πολλά χρόνια και πολλές απόπειρες να µπει κάποια τάξη µε τις πληρωµές, που το… καράβι δεν γυρίζει πίσω. Μπορείς να ξεγελάς λίγους για πολύ καιρό, µπορείς να ξεγελάς πολλούς για λίγο καιρό, πάντως, δεν µπορείς να ξεγελάς τους πάντες για πάντα. Τώρα, κατά το κοινώς λεγόµενο, τον έχουν πάρει πρέφα!
Μετά την απόφαση του πρωθυπουργού να κόψει, όπως είπε, το γόρδιο δεσµό του ΟΠΕΚΕΠΕ, τα θέµατα που ανακύπτουν είναι δύο.
Επειδή έχουν δει πολλά τα µάτια µας, τα όσα συµβαίνουν τις τελευταίες µέρες στον ΟΠΕΚΕΠΕ δεν πείθουν για την αποφασιστικότητα των ιθυνόντων να επιδιώξουν αυτή τη φορά πειστικές λύσεις στα µεγάλα προβλήµατα που υπάρχουν στη διαχείριση των κοινοτικών ενισχύσεων. Ακόµα και η εισαγγελική έρευνα που βρίσκεται σε εξέλιξη και στις αρχές της εβδοµάδας αναζήτησε τεκµήρια για παράνοµες επιδοτήσεις στα γραφεία του Οργανισµού Πληρωµών, υπάρχει κίνδυνος, να χάσει τη µεγάλη εικόνα και να περιορισθεί σε µικρές, επιµέρους περιπτώσεις, οι οποίες δεν απηχούν το µέγεθος της απάτης σε βάρος των πραγµατικών αγροτών και δεν αγγίζουν την τεράστια σπατάλη, η οποία συντελείται στα κονδύλια της ΚΑΠ.
Κι όµως η γη κινείται. Ο λόγος για την κινητικότητα που δείχνει να αναπτύσσεται τον τελευταίο καιρό στον αγροτικό τοµέα και τη βούληση που φαίνεται να επικρατεί, τόσο στις Βρυξέλλες, όσο και στην Ελλάδα, στην κατεύθυνση της ενίσχυσης της θέσης των αγροτών. Καλό είναι να κρατάµε µικρό καλάθι, ωστόσο υπάρχουν αυτό τον καιρό κάποια σηµάδια που δείχνουν ότι οι ιθύνοντες αντιλαµβάνονται τις αγωνίες που βιώνουν οι άνθρωποι της πρωτογενούς παραγωγής και τον κίνδυνο που δηµιουργείται ακόµα και για το ίδιο το πολιτικό σύστηµα.
Η ακινησία είναι πρόβληµα και η ακινησία που καταγράφεται εδώ και χρόνια στον αγροτικό τοµέα της Ελλάδας δεν είναι καλό σηµάδι. Παρά την τεράστια τεχνολογική εξέλιξη και την πρόοδο της επιστήµης σε ότι αφορά την τεχνική φροντίδα, η αγροτική παραγωγή παραµένει στάσιµη, η ανανέωση του αγροτικού πληθυσµού δείχνει υποτονική και η παρακµή της υπαίθρου είναι διαρκής.
