Έχει αποδειχθεί ότι απ’ όλα αυτά, στο τέλος δεν µένει τίποτα. Συζητήσεις δίχως νόηµα, αντιπαραθέσεις χωρίς σκοπό, εντάσεις άνευ αντικειµένου. Αν, τον µισό από το χρόνο που ξοδεύει ο Έλληνας, συµµετέχοντας, µε τον έναν ή τον άλλο τρόπο, σ’ αυτού του είδους τα δρώµενα, τον ξόδευε για να διαβάσει ένα βιβλίο, τότε, είναι βέβαιο, τα περισσότερα από τα προβλήµατά του θα είχαν λυθεί.
Ειδικότερα σε ό,τι αφορά τον αγροτικό χώρο, ένα από τα µεγάλα ζητήµατα, έχει να κάνει µε τη δυσκολία «απόληψης» της γνώσης. Θα µπορούσε να πει κανείς ότι η άγνοια και η ηµιµάθεια συντελούν συχνά στην αναπαραγωγή του λάθους, φράζοντας ουσιαστικά το δρόµο στη γνώση που υπαγορεύει την πρόοδο.
Μόνο που η σηµερινή εποχή δεν αφήνει περιθώρια για τέτοιου είδους πολυτέλειες. Το πεδίο της αγροτικής δραστηριότητας αποκτά όλο και πιο σύνθετα χαρακτηριστικά. Οι τεχνολογικές εξελίξεις κινούνται µε ασύλληπτους ρυθµούς, οι δεσµεύσεις της κάθε εκµετάλλευσης διογκώνουν τη γραφειοκρατία, τα συνεχώς νέα δεδοµένα στην υποστήριξη της καλλιεργητικής φροντίδας καθιστούν περίπου υποχρεωτική την διά βίου µάθηση.
Μέσα σ’ αυτό το περιβάλλον, οι αγροτές της χώρας µας δεν θα βρουν τις αναγκαίες λύσεις, ούτε στα καφενεία, ούτε στην τηλεόραση, ούτε στην ελληνική Βουλή. Καλούνται να αναζητήσουν σταθερές και αξιόπιστες πηγές µετάδοσης της γνώσης, να γίνουν πιο δεκτικοί σ’ αυτές τις πηγές και να ξετυλίξουν ακολούθως την τεχνογνωσία τους και το επιχειµατικό τους δαιµόνιο.
*Εκδότης-Διευθυντής εφημερίδα Agrenda
