Πραγµατικά, είναι περισσότερο από ανησυχητικό το πώς οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις έχουν αποτύχει να πάρουν στα σοβαρά την «πίσω αυλή» τους: Αλβανία, Βοσνία και Ερζεγοβίνη, Βόρεια Μακεδονία, Μαυροβούνιο, Σερβία και Κοσσυφοπέδιο. Είναι σαν η ΕΕ να µην έχει διδαχθεί αρκετά από τον πόλεµο στην πρώην Γιουγκοσλαβία στη δεκαετία του 1990, ο οποίος εξέθεσε τις βαθιές ιστορικές διαιρέσεις µεταξύ των µεγάλων χωρών της ΕΕ. Ο πόλεµος τελείωσε το 1999. Αλλά δεν έκλεισε την εδώ και αιώνες διαµάχη µεταξύ Σερβίας και Κοσσυφοπεδίου, µια σύγκρουση που µέχρι σήµερα, διχάζει την Ένωση. […]. Ωστόσο, επειδή η Σερβία θέλει να ενταχθεί στην ΕΕ, ο Σέρβος πρόεδρος Aleksandar Vucic και ο οµόλογός του στο Κοσσυφοπέδιου, Hashim Thaci, πρότειναν µια ανταλλαγή γης σε εθνοτικές γραµµές πέρυσι, σε µια προσπάθεια να εξοµαλυνθούν οι σχέσεις. […] Ωστόσο, οποιαδήποτε ιδέα για ανταλλαγή γης αντικρούστηκε έντονα από τη Mέρκελ και από πρώην διπλωµάτες και υπουργούς. […].
Στη διάρκεια της συνόδου του Βερολίνου, η Merkel, η οποία έχει επιδείξει ισχυρό ενδιαφέρον για τα ∆υτικά Βαλκάνια, ήλπιζε να ξεκινήσει έναν διάλογο µεταξύ της Σερβίας και του Κοσσυφοπεδίου. Όµως η στάση του Μακρόν απέναντι στα ∆υτικά Βαλκάνια είναι εντελώς αντίθετη από της Μέρκελ. Ο Mακρόν δεν ενδιαφέρεται να ακουστεί η λέξη «διεύρυνση». […]
Αυτό που είναι ακόµη πιο απογοητευτικό σχετικά µε αυτές τις διαιρέσεις και την απουσία στρατηγικής, είναι η συµπεριφορά της ΕΕ απέναντι στη Βόρεια Μακεδονία. Ενάντια σε όλες τις πιθανότητες, ο Έλληνας πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας και ο οµόλογός του της Βόρειας Μακεδονίας, Zoran Zaev, κατόρθωσαν να επιλύσουν µια µακρά και εξαντλητική διαφωνία για το µελλοντικό όνοµα της ΠΓ∆Μ.[…]. Η υπόλοιπη περιοχή ελπίζει ακόµα ότι η Mέρκελ θα αλλάξει την άποψη του Mακρόν.
*Μη εκτελεστικής συνεργάτιδας του Carnegie Europe και αρχισυντάκτριας Strategic Europe
