Η έλλειψη ενδιαφέροντος δεν είναι αυτονόητη. Είναι αποτέλεσμα πολιτιστικής και εκπαιδευτικής έλλειψης ενδιαφέροντος, η οποία, με τη σειρά της δεν ανταποκρίνεται στις ανάγκες της αγοράς.
Το Τμήμα Γεωργίας του Πανεπιστημίου της Περούτζια από το 2020 θα περιλαμβάνει στο πρόγραμμα σπουδών του μαθήματα εξειδίκευσης που θα σχετίζονται με την ελαιοκαλλιέργεια και την παραγωγή ελαιολάδου.
Σήμερα, ποιος είναι αυτός που σου μαθαίνει πώς να φτιάχνεις ελαιόλαδο;
Υπάρχει άραγε κάποια σχολή όπου ένας νεαρός φοιτητής θα μπορεί να παρακολουθήσει και να μάθει στοιχεία σχετικά με την ελαιοκαλλιέργεια και την παραγωγή ελαιολάδου; Πού μπορούν να αποκτηθούν «πραγματικοί τίτλοι», χρήσιμοι για τη μεταλαμπάδευση των γνώσεων; Το έχετε ποτέ αναρωτηθεί;
Εγώ το έφερα στο νου μου όταν βρέθηκα μπροστά σε ένα μεγάλο ακροατήριο νεαρών φοιτητών από το Γεωργικό Ινστιτούτο Todi του Ciuffelli, να παρατηρώ κορίτσια και αγόρια καθήμενα στα έδρανα να παρακολουθούν με έκπληξη τη διάλεξη του καθηγητή Giorgio Pannelli, από το Πειραματικό Ινστιτούτο του Spoleto και του καθηγητή Maurizio Servili, από το Τμήμα Γεωπονικών Επιστημών της Περούτζια, και τα ίδια να παρεμβαίνουν με ερωτήσεις εμποτισμένες με πάθος και γνώση, και οι οποίες μας έχουν μεταφέρει από την ελαιοκαλλιέργεια στα ηλεκτρονικά, και από φυτό στο λάδι.
Ήταν πάντα έτσι
Για να είμαστε σωστοί στον υπολογισμό, η δυσφορία που εμείς, οι πιστοί πρωταθλητές της βιομηχανίας του λαδιού, εκδηλώνουμε σε κάθε περίπτωση, με στόχο να αποσυνδέονται οι παραγωγοί και οι καταναλωτές από τα έθιμα που εξακολουθούν να τους χαρακτηρίζουν, συνδέονται σταθερά με το «Ήταν πάντα έτσι ...», δείχνοντας ένα κενό στην εκπαίδευση.
Σε εκείνη την περίεργη περίσταση, ζήτησα από τα αγόρια στα έδρανα στο «Ciuffelli» να σηκώσουν το χέρι όσα είχαν λάδι στο σπίτι και όλοι σήκωσαν τα χέρια τους, και έπειτα όποιος έπινε κρασί ... και τα χέρια ήταν μόνο τρία. Όλοι στο λάδι, λίγοι στο κρασί. Σε αυτό παίζει ρόλο βέβαια η ηλικία, χωρίς αμφιβολία, αλλά υπάρχει και η άλλη εκδοχή. Συχνά όμως λέγεται και τούτο, ότι δηλαδή, το λάδι για να αναπτυχθεί, πρέπει να ακολουθήσει το παράδειγμα του κρασιού: Το πτυχίο της αμπελουργίας και της οινολογίας υπάρχει, όπως και παρόμοιες ειδικότητες στα Γεωργικά Ινστιτούτα. Δεν ισχύει το ίδιο για την ελαιοκομία. Πρόκειται για μια σχηματική αδιαφορία που αντικατοπτρίζεται, αναπόφευκτα, στην εμπορική ισχύ που έχει το ελαιόλαδο, που κοστίζει λιγότερο.
Για μισό αιώνα, η διάδοση της κουλτούρας του ελαιολάδου είχε προωθηθεί ως εξής: Για όταν πηγαίνει καλά, σε ένα ποτήρι, αλλιώς υπάρχει ακόμα η επιλογή της bruschetta.
Δεν πιστεύω ότι η Ιταλία μπορεί να εξελίξει το ελαιοκομικό της μέλλον, περιορίζοντας την εξάπλωση της κουλτούρας του λαδιού σε μαθήματα που διοργανώνονται από δοκιμαστές/γευσιγνώστες της Ιταλίας, καθένας από τους οποίους υποστηρίζει τη δική του σημαία, το δικό του κοινό, ακόμα τον σύλλογο ή τα ιδιωτικά του συμφέροντα, εμμένοντας πιστοί στον προσωπικό τους «Δεκάλογο», που είναι τόσο προσωπικός και ποτέ δεν μοιράζεται. Είναι σαν ένα μάθημα για τους Sommeliers να είναι αρκετό για να γίνουν οινοποιοί, και όλα αυτά ειπωμένα με όλο τον σεβασμό για τις ενώσεις που δραστηριοποιούνται στον τομέα αυτό.
Δεν πρόκειται για τον ενθουσιώδη που πρέπει να ανακαλύψει τι εστί το λάδι! Ήδη το γνωρίζει, είναι η παραγωγική βάση που πρέπει να συνειδητοποιήσει την ποιότητα στον αγρό και στον μύλο, γιατί, αν δεν το γνωρίζεις, πώς μπορείς να το παράξεις;
*Δημοσιογράφος και food blogger
