Η Ευρώπη ενεπλάκη σε δύο παγκόσµιους πολέµους, ακριβώς όπως η αρχαία Ελλάδα στον Πελοποννησιακό. Αποστραγγίστηκαν λίγο-λίγο και οι δύο από την πολιτική, οικονοµική και πολιτιστική τους ενέργεια, προς όφελος τρίτων δυνάµεων: της αλεξανδρινής Αιγύπτου και της Ρώµης στην περίπτωση της Ελλάδας, των ΗΠΑ και της Κίνας στην περίπτωση της Ευρώπης.
Οι Αµερικανοί έδωσαν τέλος µέσω του ΝΑΤΟ στη στρατιωτική µας ανεξαρτησία και προσπαθούν να περιορίσουν την οικονοµική µας αυτοκυριαρχία, υποχρεώνοντάς µας να ακολουθήσουµε τις κυρώσεις που επιβάλουν και ελέγχοντας το εµπόριό µας µέσω του δολαρίου. (…) Από την άλλη πλευρά, συνεχίζοντας τις προκαταλήψεις εναντίον της Ρωσίας που κληρονοµήσαµε από τον Ψυχρό Πόλεµο, χάσαµε µε τη θέλησή µας την ευκαιρία να χτίσουµε µια αυθεντική σχέση µαζί της. Σε ό,τι αφορά τη Γερµανία, η διευρυµένη επιρροή που απέκτησε µετά την επανένωση το 1991, δηµιούργησε µια υπερδύναµη που απειλεί να καταστρέψει την εσωτερική ισορροπία στην Ένωση, και η οποία µετέτρεψε σε αποικία την κεντρική και την ανατολική Ευρώπη. (…)
Προκειµένου να συνεχιστεί τόσο σαν πολιτισµός όσο και η επιρροή της στον κόσµο, η Ευρώπη δεν έχει άλλη επιλογή από το να ακολουθήσει την οδό της οµοσπονδίας. Τη µέθοδο για να το επιτύχει αυτό εφάρµοσε µε επιτυχία η Ελβετία, σε παρόµοιες συνθήκες, µετά τους ναπολεόντειους πολέµους. Έγκειται σε µια συµµαχία των ελίτ µε τους λαούς τους, όπου οι πρώτες θα δεχθούν να µοιραστούν µέρος της δύναµης και του πλούτου τους ώστε να οικοδοµηθεί η απαραίτητη εµπιστοσύνη. Χρειάζεται να συµβουλευθούµε τους πολίτες, να τους δώσουµε το δικαίωµα να αναλαµβάνουν πρωτοβουλίες.
*Δηµοσιογράφος και συγγραφέας, απόσπασµα συνέντευξης στη lefigaro.fr, µε αφορµή την έκδοση του βιβλίου του «Η χαµένη ήπειρος: για µια Ευρώπη δηµοκρατική και κυρίαρχη»
