Εκεί που η Ευρώπη έχει υστερήσει τόσο πολύ, είναι στις προσπάθειές της να µεταµορφώσουν µία µεγαλύτερη και πιο ευηµερούσα ΕΕ σε έναν αξιόπιστο παράγοντα, στην άµυνα, στην εξωτερική και την αµυντική πολιτική.
Ένας µεγάλος λόγος για την αποτυχία της Ευρώπης να εφαρµόσει µια ενωµένη εξωτερική και αµυντική πολιτική, είναι διότι οι κυβερνήσεις διαφωνούν για τις απειλές που αντιµετωπίζει η Ένωση. Οι χώρες της Βαλτικής, η Πολωνία και η Σουηδία βλέπουν τη Ρωσία ως µεγάλη απειλή. Για τους Νότιους -Ισπανία, Ιταλία, Ελλάδα, Μάλτα- η κύρια ανησυχία τους είναι το µεταναστευτικό και η ατελείωτη αστάθεια στη Μέση Ανατολή. Για τη Γαλλία, το βασικό ζήτηµα είναι η τροµοκρατία και η κατάσταση στο Σαχέλ, ανησυχίες τις οποίες συµµερίζεται τώρα και η Γερµανία. […]
Η ασθενής εξωτερική πολιτική και πολιτική ασφάλειας της ΕΕ πλήττεται επίσης από τον αυξανόµενο ρόλο των κρατών σε βάρος της Κοµισιόν. Στη δεκαετία του 1990 και στις αρχές του 2000, η Κοµισιόν είχε την εξουσία. Όχι πια. Με λίγες εξαιρέσεις, τα κράτη-µέλη, συχνά µε επικεφαλής λαϊκιστές ηγέτες, τάσσονται εναντίον της περισσότερης πολιτικής και οικονοµικής ολοκλήρωσης.
Τέλος, µια ισχυρή εξωτερική και αµυντική πολιτική χρειάζεται τα µέλη να εµπιστεύονται το ένα το άλλο. Η Βρετανία αντιτάχθηκε σταθερά στη δηµιουργία µιας έδρας στρατιωτικού σχεδιασµού στην ΕΕ, πιστεύοντας ότι θα αποδυνάµωνε το ΝΑΤΟ. Με τη Βρετανία να είναι έτοιµη να αποχωρήσει από την ΕΕ, αυτό θα µπορούσε να αποτελέσει ευκαιρία για την Ευρώπη.
Ωστόσο οι Ευρωπαίοι είναι διχασµένοι. Οι χώρες της Βαλτικής και η Πολωνία δεν εµπιστεύονται την ΕΕ να διαχειριστεί την άµυνα ή να παράσχει εγγύηση ασφάλειας. Το αποτέλεσµα είναι ότι χωρίς σοβαρή εξωτερική και αµυντική πολιτική που να υποστηρίζει το µέγεθός της και το οικονοµικό της βάρος, η Ευρώπη θα παραµείνει ένας πολιτικός πυγµαίος.
*Δημοσιογράφος της Washington post
