Ήρθε η ώρα να συγκομίσουμε και στα social media, καθώς το μάζεμα της ελιάς έχει εξελιχθεί από μια έντονη εργασία σε κάτι που συχνά γιορτάζεται στα κοινωνικά μέσα. Είναι πια ο συνήθης τρόπος για να μάθουμε αν ο παραγωγός και η επιχείρησή του έχει μπει στον ελαιώνα. Μπορούμε να περάσουμε απλά μερικά λεπτά στα κοινωνικά μέσα ενημέρωσης και μοιάζει να έχουμε τηλεμεταφερθεί σε ένα από τα ελαιοτριβεία, όπου το βίντεο δείχνει μια πυκνή και πολύχρωμη ροή φρεσκοπιεσμένου ελαιολάδου, με έντονο θόρυβο από τους μύλους και τους διαχωριστές.
Όταν άρχισα να μαθαίνω για τον κόσμο του ελαιολάδου, πριν από δεκαοκτώ χρόνια μαζί με τον Luigi Veronelli, ένας από τους βασικούς λίθους της προσέγγισης του ήταν η συλλογή της ελιάς στο σωστό χρόνο. Ούτε πολύ άγουρη, ούτε πολύ ώριμη. Εδώ και χρόνια, πολλοί παραγωγοί με επιμέλεια ωθούν την τάση αυτή, ξεκινώντας τη συγκομιδή και προλαβαίνοντας τους καρπούς όσο είναι ακόμα πρώιμοι, παρά το τίμημα της πιθανής απώλειας στην απόδοση και τον κίνδυνο ενός ίσως ενοχλητικά πικρού λαδιού στον ουρανίσκο. Διάφανα μπουκάλια χρησιμοποιούνται συχνά, επειδή είναι συνώνυμα με την οπτική ευχαρίστηση, και βοηθούν τον παραγωγό να δείξει με υπερηφάνεια τους καρπούς του. Για τον έμπειρο καταναλωτή είναι προτιμότερη η επιλογή ενός σμαραγδένιου ελαιολάδου, που είναι ομολογουμένως πολύ πιο ελκυστικό ενός ωχρού κίτρινου.
Στην Ιταλία, φαίνεται ότι υπάρχουν περισσότεροι από 850.000 ελαιοκαλλιεργητές, οι οποίοι μοιράζονται περίπου 250 εκατομμύρια δέντρα. Αυτό το έτος παρατηρείται μια αύξηση της παραγωγής στην Ιταλία κατά 89% σε σύγκριση με το 2018, με παραγωγούς από τον πλούσιο ιταλικό Νότο αλλά και περιοχές της Τοσκάνης και της Κεντρικής Ιταλίας. Από την άλλη, όμως, ενώ υπάρχουν λίγο λιγότεροι από ένα εκατομμύριο παραγωγοί, αν έπρεπε να απαριθμήσω από όλους, αυτούς που στην πράξη πρωτοστατούν κάθε χρόνο ώστε να φέρουν εξαιρετικά παρθένο ελαιόλαδο στα τραπέζια, θα είχα λιγότερους από 200 με 300 ελαιοκαλλιεργητές για να αναφέρω.
Ταυτόχρονα, οι 43 ΠΟΠ και οι 4 ΠΓΕ εξακολουθούν να επηρεάζουν ελάχιστα την εθνική αγορά και, ως συνήθως, έχουμε εισαγωγές ελαιολάδου μεταποιημένου στη Βόρεια Ευρώπη, το οποίο βγαίνει στο ράφι σε εξευτελιστικές τιμές. Γνωστές αλυσίδες σούπερ μάρκετ πωλούν ένα λίτρο ελαιολάδου για λιγότερο από 3 ευρώ. Μια τέτοια τιμή κανονικά δεν θα έπρεπε να υπάρχει στην αγορά, πόσο μάλλον να χρησιμοποιείται χάριν διαφήμισης, όταν λαμβάνει κανείς υπόψη τις προσπάθειες ποιοτικής καλλιέργειας ελιάς από τους παραγωγούς. Πρόκειται για εξαπάτηση του καταναλωτή.
Το πρόβλημα φυσικά είναι επίσης ότι ο τελικός αγοραστής δεν έχει κατανοήσει ακόμα τη διαφορά μεταξύ ενός ελαιολάδου που κοστίζει λίγο, και τελικά υποβαθμίζει τη μαγειρική του, και ενός φρέσκου πράσινου, αρωματικού και με μια ελαφρά πικρότητα. Αυτό το ελαιόλαδο, το οποίο ο παραγωγός κυκλοφόρησε με υπερηφάνεια στο Facebook ή το Instagram, είναι το ελαιόλαδο που πρέπει να επιλεγεί, γιατί είναι το πραγματικό και το υγιεινό.
Εάν οι εικόνες που ανεβαίνουν στα κοινωνικά δίκτυα και μέσα μπορέσουν να βοηθήσουν τους νέους να κατανοήσουν την αξία και τον κόπο ενός ελαιολάδου πραγματικά εξαιρετικής ποιότητας και από εκείνη τη στιγμή αποφασίσουν να το επιλέγουν και να το αναζητούν, τότε όλοι μαζί θα πρέπει να ευχαριστήσουμε τους πρωτοστάτες αυτής της εκστρατείας.
30-10-2019 12:17Κωνσταντίνος Γ.
Δυστυχως για τον αρθρογραφο, ειναι ο καταναλωτης που εχει παντα δικιο. Αν υπαρχει ζητηση για φτηνο ελαιολαδο, η "πικροτητα" ή το "σμαραγδενιο" χρωμα ή η οποια γευστικη διαφορα ειναι αδιαφορα. Ο καταναλωτης γνωριζει πολυ καλα τι αγοραζει και πως αποτιμα την αξια του προϊόντος που αγοραζει. Συνηθως ειναι οι παραγωγοι που κανουν λαθος υπερτιμωντας την αξια που θα δωσουν οι αλλοι στο προϊόν τους.
Απάντηση