∆υνάµωσε στα τέλη της δεκαετίας του ’60 όταν ξεκίνησε επί της ουσίας η εκµηχάνιση της γεωργίας στη χώρα µας και αναζητήθηκαν εναλλακτικές λύσεις για αντικατάστασης των σιτηρών ή και καλύτερης αξιοποίησης των χορτολιβαδικών, µέχρι τότε, εκτάσεων σε µεγάλους κάµπους, όπως της Θεσσαλίας, της Κωπαΐδας και της Μακεδονίας.
Θα µπορούσε κανείς να χωρίσει την εγχώρια ιστορία καλλιέργειας του βαµβακιού σε δύο φάσεις. Σε αυτή που αφορά την προ της ένταξης της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση περίοδο και σ’ αυτή που εξελίχθηκε µετά την ένταξη της χώρας στην τότε ΕΟΚ.
Η πρώτη, παρά τις καλλιεργητικές δυσκολίες και τον χαµηλό δείκτη εκµηχάνισης της εποχής, είναι µια περίοδος µέτριων στρεµµατικών αποδόσεων και υψηλής ποιότητας της παραγωγής. Βοηθούσης τότε και της χειροσυλλογής, το ελληνικό βαµβάκι απέκτησε µεγάλη φήµη διεθνώς, προσφέροντας υψηλή τιµή διάθεσης του σύσπορου και στους παραγωγούς. Άλλωστε, µέχρι τότε, η τιµή διάθεσης του προϊόντος ήταν το µόνο έσοδο για τον παραγωγό.
Ακολούθησε η περίοδος ένταξης της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Μετά από µια ενδιαφέρουσα προενταξιακή διαπραγµάτευση, το βαµβάκι εξασφάλισε ένα ειδικό καθεστώς ενίσχυσης, το οποίο σε κάποιο βαθµό ισχύει µέχρι σήµερα. Έτσι από τη µια η µεγάλη κοινοτική ενίσχυση και από την άλλη η µηχανοσυλλογή, η ποιότητά του κατέρρευσε, ωστόσο, χάριν της επιδότησης, συνέχισε να βρίσκει αγορές (κυρίως Τουρκία).
Σήµερα, όλοι το γνωρίζουν, το καθεστώς αυτό δεν µπορεί να συνεχισθεί. Παρ’ ότι το ειδικό καθεστώς ισχύει, η επιδότηση έχει µειωθεί αρκετά, κάτι που υποχρεώνει το ελληνικό βαµβάκι να αναζητήσει πιο ώριµες αγορές, όπου ο παράγων ποιότητα µετράει, προσφέροντας ανάλογες τιµολογήσεις.
Όσο κι αν ακούγεται παράξενο, από την πλευρά των παραγωγών και δη των καταξιωµένων επαγγελµατιών του χώρου, έχουν γίνει σηµαντικά βήµατα βελτίωσης της ποιότητας. Κάποιες µάλιστα προσπάθειες έχουν και συλλογικό χαρακτήρα. Εκεί όπου υπάρχει ακόµα δισταγµός, είναι στην πλευρά των εκκοκκιστών. Θέλουν µεν την ποιότητα δεν µπορούν ωστόσο να την ξεχωρίσουν και να τη διαχειριστούν. Γι’ αυτό κινούνται αργά. Οι οργανωµένοι παραγωγοί από την άλλη βλέπουν την ποιότητά τους να µην πληρώνεται και… κλαίνε. Όµως κανείς δεν θέλει τον κλαψιάρη.
