Χρειάστηκαν τριάντα περίπου χρόνια έτσι ώστε το κύµα αυτό να επεκταθεί και στην απελευθέρωση του εµπορίου των αγροτικών προϊόντων όπως και των υπηρεσιών. Με αυτούς τους µεγαλεπήβολους στόχους –που δεν ήταν και οι µόνοι– έκλεισε στο Μαρακές του Μαρόκου το 1994, ο πολυµερής Γύρος των διεθνών διαπραγµατεύσεων, ο ονοµαζόµενος «Γύρος της Ουρουγουάης». Τότε δηµιουργήθηκε και ο Παγκόσµιος Οργανισµός Εµπορίου (ΠΟΕ) στη θέση της Γενικής Συµφωνίας ∆ασµών και Εµπορίου (GATT).
Οι προσπάθειες όµως αυτές, που στόχευαν στην αύξηση των κερδών ήθελαν φινίρισµα. Έτσι ένας νέος γύρος διεθνών διαπραγµατεύσεων άρχισε στα µέσα της δεκαετίας του 1990. Στο νέο αυτό γύρο τον ονοµαζόµενο «Γύρο της Ντόχα» τέθηκε επί τάπητος και η νέα δοµή της ελεύθερης διακίνησης των εργαζοµένων, ανειδίκευτων και µη από τις αναπτυσσόµενες στις βιοµηχανικές χώρες. Η συµπίεση των µισθών, µέσω της άφθονης προσφοράς της εργασίας χωρίς εµπόδια ανάµεσα στα κράτη, ήταν η παρεπόµενη εξέλιξη µιας τέτοιας πρότασης.
Η αναδιάταξη των δυνάµεων στον γεωπολιτικό χάρτη της παραγωγής στην ανοιχτή χωρίς φραγµούς αγορά, εισήγαγε λοιπόν σταδιακά την υποτίµηση του κόστους σε όλη την έκταση της αλυσίδας της αξίας. Οι µισθοί είναι το προπέτασµα µιας τέτοιας τάσης. Οι καµπύλες του κέρδους είναι αυτές που µετράνε από οτιδήποτε άλλο.
Στις ηµέρες µας έχουµε µια νέα βίαια ολική επανεκκίνηση της παγκόσµιας οικονοµίας. Τα φθηνά χέρια αφθονούν πλέον στον πλανήτη οπότε οι χαµηλότεροι µισθοί απειλούν να έρθουν στο προσκήνιο κτίζοντας έτσι µια νέα ισορροπία τρόµου. Είναι η κρίση που έψαχνε το παγκόσµιο οικονοµικό σύστηµα. Ο Κορωνοϊός ήρθε ως δώρο εξ ουρανού!
Και σε όλο αυτό το πανδαιµόνιο και σύµφωνα µε τα προαναφερθέντα, το προσφυγικό-µεταναστευτικό πρόβληµα έρχεται να εξυπηρετήσει τους στόχους της παγκοσµιοποίησης. Μπορεί η άποψη αυτή να ηχεί ως κυνική, εκφράζει όµως την ωµή πραγµατικότητα. Πράγµατι, οι µετακινήσεις είτε νόµιµων είτε παράνοµων εργαζοµένων και προσφύγων προκαλούν τις ακόλουθες εξελίξεις στις αναπτυγµένες χώρες όπου φιλοξενούνται: Στην πρώτη περίπτωση, εµποδίζεται η άνοδος των αµοιβών της εργασίας ενώ προκαλείται η µείωση τους στη δεύτερη. Κι εδώ βέβαια συγκρούεται η αλληλεγγύη που δείχνουν οι λαοί σε κάθε απελπισµένο πρόσφυγα-µετανάστη µε την τάση για όλο και πιο ισχυρή διεθνοποίηση της εργασίας, εξέλιξη που ασκεί πιέσεις στους µισθούς. Κατ’ άλλους όµως οι δυο αυτές τάσεις συµπορεύονται και καταλήγουν στον ίδιο στόχο: Στην όλο και πιο φθηνή εργασία στο όνοµα της ισχυροποίησης των κερδών.
Από τα προαναφερθέντα εξαιρούνται φυσικά οι πρόσφυγες µε υψηλό εισόδηµα. Αυτοί µετέφεραν έγκαιρα τα χρήµατά τους αλλού (π.χ. 80 δις δολάρια οι καταθέσεις Σύρων στη Γερµανία κ.ά.) ή έκαναν επενδύσεις στις χώρες υποδοχής (π.χ. Σύροι πρόσφυγες, 1 δις δολάρια επενδύσεις στην Τουρκία, 750 εκ. δολάρια στην Αίγυπτο). Σε κάποιες περιπτώσεις µερίµνησαν τα κράτη υποδοχής για την προσέλκυσή τους.
Κι όλα όσα συµβαίνουν, δηλαδή η επερχόµενη ύφεση λόγω Κορωνοϊού, σε συνδυασµό µε την έξαρσή του προσφυγικού-µεταναστευτικού και την οµπρέλα της διεθνοποίησης της εργασίας, αν και φαίνονται ως γεγονότα ασύνδετα µεταξύ τους, στην ουσία δεν είναι. Θέτουν τον πλανήτη σε άλλη τροχιά, όπου στο όνοµα του κέρδους, οι κυρίαρχοι των αγορών του χρήµατος πατούν αυτήν την φορά σε δυο βάρκες κρατώντας µε τα χέρια µια τρίτη:
Από τη µια, πατούν στις ευκαιρίες-κέρδη που προσφέρουν τα απαξιωµένα-ξεφουσκωµένα χρηµατιστήρια και οι νέες αποδόσεις των κρατικών οµολόγων, που είχαν πιάσει πάτο. Από την άλλη στην άφθονη φθηνή εργασία των µεταναστευτικών-προσφυγικών ρευµάτων, σε συνδυασµό µε την όλο και ισχυρότερη τάση διεθνοποίησης της εργασίας. Οπότε οι υποστηριχτές του άνευ όρων ανοίγµατος των συνόρων ας προσέξουν µήπως και γίνονται το φερέφωνο της πιεστικής τάσης αύξησης των κερδών που ασκείται µέσα από την άφθονη και φθηνή εργασία των προσφύγων-µεταναστών.
Ο σεβασµός της ζωής των προσφύγων-µεταναστών και η τήρηση των όσων προβλέπονται από τη Σύµβαση της Γενεύης του 1951 είναι η µια πλευρά του ποταµιού. Η προστασία του εισοδήµατος των εργαζοµένων των αναπτυγµένων κρατών, όπου κι ανήκουµε ως χώρα, είναι η δεύτερη.
Στο πλαίσιο αυτό και έχοντας υπό όψη το ζοφερό µέλλον της οικονοµίας και τον ήδη υψηλό αριθµό των προσφύγων-µεταναστών στη χώρας µας ο περιορισµός των προσφυγικών-µεταναστευτικών ρευµάτων και η υπό εποπτεία διαµονή τους µε σκοπό την µη εµπλοκή τους στην αγορά εργασίας αποτελεί αναγκαιότητα.
Αν στο πρόβληµα αυτό προστεθούν και οι γεωπολιτικές σκοπιµότητες που εξυπηρετούνται πίσω από το προσφυγικό-µεταναστευτικό, τότε η λύση του παζλ στις ηµέρες µας είναι δυσκολότερη.
Τέλος, λύση στην ανισοκατανοµή των προσφύγων-µεταναστών της περιόδου, δίνει το Άρθρο 80 της Συνθήκης και τη Λειτουργία της ΕΕ σύµφωνα µε το οποίο προβλέπεται ρητά η «δίκαιη κατανοµή των ευθυνών µεταξύ των κρατών-µελών…και µεταξύ άλλων και στο οικονοµικό…» στο θέµα του προσφυγικού. Αν η Επιτροπή και το Συµβούλιο της ΕΕ αδυνατούν να το εφαρµόσουν, τότε τον λόγο έχει το Ευρωπαϊκό ∆ικαστήριο.