Ο λαϊκισµός δεν υπο-κλέπτει µόνο από τον λαό τη νοµιµοποίηση για πολιτικές αποκλίσεις, αλλά έχει επεκταθεί και σε άλλες δράσεις. Μία µορφή π.χ λαϊκισµού, πέραν του πολιτικού, αποτελεί η τάχα/δήθεν πνευµατική/διανοητική/συγγραφική αποστασιοποίηση από το ψέµα. Eίναι όµως έτσι τα πράγµατα;
1.«Μικροί» πανεπιστηµιακοί/ακαδηµαϊκοί αξιωµατούχοι: Υπήρξαν καλοί επιστήµονες αλλά κακοί διαχειριστές της πανεπιστηµιακής εξουσίας. Υπήρξαν καλοί πρυτάνεις αλλά µέτριοι επιστήµονες. Υπήρξαν ανεξάρτητοι ή κοµµατικά πιόνια. Σε κάθε περίπτωση ο primus inter pares των ΑΕΙ παραµένει για τους φοιτητές και την κοινή γνώµη ένα πρότυπο επιτυχίας και αξίας. […]. Βέβαια ο χρόνος της θητείας περνάει γρήγορα και ό,τι κι αν αποκόµισαν από το ψεύτικο προσωπείο τους (νόµιµα ή όχι και τόσο), όσες ιδέες άλλων κι αν σφετερίστηκαν, κάποια στιγµή τελειώνει η κλεψύδρα κι αρχίζει ο φόβος των (ενδεχόµενων) αποκαλύψεων.
- ∆ίβουλοι διανοούµενοι: Οι µη-διανοούµενοι στρατεύονται σε ιδανικά (ως ένας από/για όλους), ενώ οι «διανοούµενοι» αµφιταλαντεύονται. Πολλοί υπηρετούν την ουτοπική πολιτική, άλλοι την επιστηµονική «επαναστατικότητα», µερικοί υποκύπτουν στην τυχαιότητα των περιστάσεων. Οι περισσότεροι όµως διανοούµενοι στην Ελλάδα, πέραν του ότι «κρύβονται» στα δύσκολα για να «µη λερώσουν τα χέρια τους», κατά βάση είναι µε το µέρος της εκάστοτε εξουσίας (άλλοτε λόγω φόβου, άλλοτε λόγω φιλοδοξιών, άλλοτε λόγω ανταµοιβών).
- ∆ιαπλεκόµενες γραφίδες: Έχουν γραφτεί πολλά για την ελευθερία γνώµης και έκφρασης. Έχουν γραφτεί περισσότερα για την ελευθεροτυπία και για το δικαίωµα πληροφόρησης του κοινού, καθώς και για την ηθική των ΜΜΕ. Τελευταία γράφονται και λέγονται πάµπολα για «πληρωµένους κονδυλοφόρους».
Συµπέρασµα: Σε όλους τους χώρους υπήρχαν και υπάρχουν οι έντιµοι και οι µη, οι ειλικρινείς και οι µη. Προσοχή όµως σε εκείνους που κραυγάζουν πως είναι οι αθώοι, γιατί συνήθως το κάνουν για να κρύψουν ένοχες σιωπές (την περίοδο όπου όφειλαν να µιλήσουν).
* Καθηγητή Εγκληµατολογίας, πρώην υπουργου Προστασίας του Πολίτη
