Οι Βρετανοί για παράδειγµα, οι οποίοι µεταξύ άλλων έχουν να διαχειριστούν και τις συνέπειες του Brexit, ονοµάζουν το προωθούµενο πλαίσιο ενίσχυσης των αγροτών που βλέπουν την έξοδο από το επάγγελµα ως «χρυσό αλεξίπτωτο». Αντίστοιχα το θέµα δείχνει να απασχολεί έντονα τις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες, ακόµα και τη Γαλλία, όπου το αγροτικό επάγγελµα έχει µεγαλύτερη αίγλη η οποία συνοδεύεται συνήθως και από καλύτερη πρόσοδο.
Ο λόγος που έχει ανοίξει τόσο πολύ αυτή η συζήτηση πανευρωπαϊκά έχει να κάνει µε τη µετάβαση ουσιαστικά σε ένα άλλο µοντέλο αγροτικής παραγωγής. Η νέα τεχνολογία σε συνδυασµό µε την ένταση του διεθνούς ανταγωνισµού, διαµορφώνουν συνθήκες για υψηλότερες αποδόσεις, δηλαδή µεγαλύτερη παραγωγή από λιγότερους παραγωγούς και λιγότερα εργατικά χέρια.
Αυτό που κυρίως απασχολεί τους τεχνοκράτες των Βρυξελλών, είναι πως θα γίνει µε οµαλό τρόπο, δηλαδή µε τις λιγότερες δυνατές αρνητικές συνέπειες για την ύπαιθρο. Η Ευρωπαϊκή Ένωση δείχνει διατεθειµένη να χρηµατοδοτήσει γενναία τη µετάβαση, αρκεί τα χρήµατα να πιάσουν τόπο. Αν µάλιστα όλα πάνε κατ’ ευχή, εκτιµάται ότι ο κοινωνικός ιστός δεν θα διαρραγεί και η παραγωγικότητα των συντελεστών της αγροτικής παραγωγής θα ενισχυθεί.
Στην Ελλάδα αυτή η συζήτηση θεωρείται ακόµα ταµπού. Γιατί το ποσοστό των αγροτών παραµένει µεγάλο, το οικονοµικό αποτέλεσµα της δραστηριότητας στον τοµέα κρίνεται χαµηλό, οι άνθρωποι που θα ήθελαν να φύγουν από το επάγγελµα είναι πολλοί και η δαπάνη µιας τέτοιας µαζικής εξόδου καθίσταται απαγορευτική.
Υπάρχει µάλιστα ο κίνδυνος, η φυγή να είναι τόσο µαζική που σε πρώτη φάση τουλάχιστον θα επηρεάσει αρνητικά τα στοιχεία της αγροτικής παραγωγής. Από την άλλη, η ανάγκη ανανέωσης του αγροτικού δυναµικού και των δοµών των εκµεταλλεύσεων είναι τεράστια. Συνιστά µάλιστα υποχρεωτικό πέρασµα για να γίνει η ελληνική γεωργία και κτηνοτροφία αποδοτική, µε τρόπο που να στηρίζει το νέο παραγωγικό µοντέλο που καλείται να υιοθετήσει η χώρα.
