Εάν ο υποψήφιος των ∆ηµοκρατικών, Joe Biden, γίνει ο επόµενος πρόεδρος των Ηνωµένων Πολιτειών, το 2021 θα ξεκινήσει µε συµφιλιωτική διπλωµατία µεταξύ παλιών διατλαντικών συµµάχων. Τέσσερα χρόνια ριζοσπαστικής ρεβιζιονιστικής αµερικανικής διεθνούς πολιτικής, έχουν ενθαρρύνει τους απολυταρχικούς ηγέτες ανά τον κόσµο, ενισχύοντας τον τυχοδιωκτισµό σε διεθνές επίπεδο, κλιµακώνοντας τη σύγκρουση στα ευρωπαϊκά Σύνορα και σπέρνοντας το διχασµό µεταξύ των εταίρων. Παρόλα αυτά, η ΕΕ δεν έχει ξεπεράσει την αδυναµία της να διαχειρίζεται να γεωπολιτικά και χρειάζεται τον παλιό της σύµµαχο.
Αλλά δεν θα υπάρξει κόκκινο χαλί για την παλιά διατλαντική σχέση. Το σηµάδι της Ουάσιγκτον δεν θα λάµψει στην Ευρώπη. Η αµερικανική εξωτερική πολιτική θα αντικατοπτρίζει τις προσπάθειες για την επούλωση της εγχώριας πόλωσης και τη στροφή προς την Ασία, µε την Κίνα ως τη βασική ανησυχία. Η υπαρξιακή αγωνία της ΕΕ για την ψηφοφορία µε ειδική πλειοψηφία στην εξωτερική πολιτική ή ο συµβολισµός των Συνόδων Κορυφής, θα αντιµετωπιστεί µε ανυποµονησία. Αυτό το µήνυµα έχει παραδοθεί επανειληµµένως από διάφορους αποστολείς. Η ωρίµανση του σε έναν διεθνή παράγοντα, έχει καθυστερήσει πολύ.
Η Ευρώπη ίσως να µην είναι καλή στα γεωπολιτικά, αλλά δεν θα παίξει «µπάλα» µε τις ΗΠΑ σε όλα τα θέµατα -για παράδειγµα, στην άµυνα, στην τεχνολογία και στο εµπόριο. Και θα θέλει να χρησιµοποιήσει τα χαρτιά της ως παγκόσµιος ηγέτης στην κλιµατική αλλαγή και στην πολυµέρεια. Θα πρέπει να αναµένονται σηµαντικές αναπροσαρµογές στην αµερικανική ηγεσία και στις φιλίες της, µε διαδικασίες µάθησης που απαιτούνται και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού.
