Οι χώρες που αντιλαµβάνονται καλά και έγκαιρα τις κατευθύνσεις του θεσµικού πλαισίου, όπως αυτό διαµορφώνεται σχεδόν κάθε 7 χρόνια, δηλαδή για κάθε προγραµµατική περίοδο, είναι αυτές που πρωτοστατούν σήµερα στον ευρύτερο τοµέα της αγροδιατροφής. Αντίθετα, οι χώρες που παραµένουν εγκλωβισµένες στην εσωστρέφεια, στην πελατειακή λογική και στον «εθνικό χαρακτήρα» των παρεµβάσεων, είναι οι ουραγοί του ευρωπαϊκού οράµατος.
Η αλήθεια είναι ότι η Ελλάδα δεν αποτελεί και τον καλύτερο µαθητή στην υπόθεση της ΚΑΠ. Ιστορικά θα µπορούσε να πει κανείς ότι ξεκίνησε κάπως στραβά σ’ αυτό το θέµα, καθώς οι τότε ενστάσεις της πρώτης κυβέρνησης, µετά την επίσηµη είσοδο της χώρας στην ευρωπαϊκή οικογένεια, διατηρούσε και εξέφραζε ευρύτερες επιφυλάξεις ως προς τον ευρωπαϊκό προσανατολισµό της χώρας.
Έτσι από την πρώτη στιγµή, οι διαπραγµατεύσεις στις Βρυξέλλες είχαν ένα στοιχείο «οξείας διαµάχης» και το αποτέλεσµά τους µεταφέρονταν στο εσωτερικό της χώρας ως «λάφυρο πολέµου». Αυτή η λογική µε τον καιρό «πότισε» όλα τα κόµµατα και πέρασε σε όλο το φάσµα της πολιτικής ζωής, µε την εκάστοτε κυβέρνηση να πανηγυρίζει επιτυχίες στο πεδίο της διαπραγµάτευσης και την αντιπολίτευση να βλέπει ανικανότητα και πράξεις… προδοσίας.
Μέσα σ’ αυτόν τον κουρνιαχτό της πολιτικής αντιπαράθεσης, βέβαια, χάνονταν και χάνεται κάθε φορά η ουσία των θεµάτων, η δυνατότητα ουσιαστικής συζήτησης για τα επίµαχα αγροτικά ζητήµατα, ο χρόνος για την κατάλληλη προετοιµασία των αρµόδιων αρχών και των ίδιων των συντελεστών της αγροτικής παραγωγής για την επόµενη µέρα.
Κάτι ανάλογο συµβαίνει κι αυτή τη φορά. Είναι µάλιστα η πρώτη φορά που οι ιθύνοντες, αποφεύγουν συστηµατικά να ανοίξουν στο εσωτερικό της χώρας την ατζέντα των θεµάτων που τίθενται αυτό τον καιρό προς διαπραγµάτευση στις Βρυξέλλες. Η πρώτη µάλιστα οργανωµένη συζήτηση επ’ αυτού στην αρµόδια επιτροπή της Βουλής την περασµένη εβδοµάδα, έδειξε τα κενά του πολιτικού προσωπικού επί του θέµατος και τη ροπή του στις κοκοροµαχίες.
Κρίµα γιατί, αυτή τη φορά τα θέµατα δείχνουν είναι ακόµα πιο κρίσιµα, καθώς στις τρέχουσες µεταρρυθµίσεις για τη νέα περίοδο 2021 – 2027 (ανεξάρτητα από την ενδιάµεση µεταβατική 2021-2023), προστίθεται και η υπόθεση «πράσινης συµφωνίας» και των ειδικότερων πολιτικών της ΕΕ υπό τον τίτλο farm to fork, δηλαδή, από το πιρούνι στο πιάτο.
