Πρόκειται για µια βιοµηχανία σύνταξης και υποβολής επενδυτικών φακέλων και αιτήσεων συµµετοχής στις διάφορες δράσεις, η οποία, σε πολλές περιπτώσεις, υπαγορεύει όχι µόνο τον χρόνο των προκηρύξεων και την πυκνότητα αυτών των προγραµµάτων, αλλά και πολλά από τα επιµέρους χαρακτηριστικά τους.
Με τις διαχειριστικές αρχές να υπολειτουργούν και τις πολιτικές ηγεσίες να ζουν µε τις αβεβαιότητες και την άγνοιά τους, είναι φυσικό, οι έχοντες κάποια βαθύτερη σχέση µε το αντικείµενο, δηλαδή οι µελετητές να φαντάζουν «φωτεινοί παντογνώστες» και ο λόγος τους να εισακούγεται στα ανώτερα κλιµάκια.
Αυτό που δεν γίνεται αντιληπτό, βέβαια, είναι το γεγονός ότι οι µελετητές και τα µεγάλα γραφεία επενδυτικών συµβούλων ζουν από τα προγράµµατα. Επιδιώκουν όσο το δυνατόν περισσότερες προκηρύξεις µε όσο το δυνατόν περισσότερους ενδιαφερόµενους. ∆ίνουν µεγαλύτερη σηµασία στην υποβολή του φακέλου, λιγότερη στην έγκρισή του και ακόµα λιγότερη στην υλοποίησή του.
Με τόσες προκηρύξεις και τόσες υποβολές φακέλων, δυσκολεύονται να µελετήσουν σε βάθος τις πραγµατικές ανάγκες µιας αγροτικής εκµετάλλευσης, αποφεύγουν -πολλές φορές- να αναλάβουν την καθοδήγηση των παραγωγών ως προς τις πραγµατικές πτυχές του υπό κατάθεση φακέλου, αρκούν στην υποτυπώδη διαµόρφωση και υποβολή αυτού, υποτιµώντας την οικονοµική του σηµασία.
Από την άλλη πλευρά, κάθε κυβέρνηση και κάθε υπουργός θέλει να έχει στο ενεργητικό του µια ή και περισσότερες προκηρύξεις. Στις περισσότερες των περιπτώσεων αυτές λειτουργούν ως πεδίο προσέλκυσης εκλογικής πελατείας, η οποία σε συνδυασµό µε τον ρόλο «εκλογικού γραφείου» που αναλαµβάνουν κάποιοι µελετητές, η εν λόγω σχέση «δούναι και λαβείν», δύναται να εξελιχθεί σε άκρως ενδιαφέρουσα «δεξαµενή» αλίευσης ψήφων.
Βεβαίως, σ’ όλες αυτές τις περιπτώσεις, η σπατάλη πόρων είναι τεράστια. Οι αστοχίες, κυρίως λόγω της δοµής των φακέλων, είναι πολλές, ο χρόνος που χάνεται από τα λάθη προσανατολισµού δεν αναπληρώνεται και η υστέρηση της ελληνικής γεωργίας στη δύσκολη «σκακιέρα» του διεθνούς ανταγωνισµού µεγαλώνει.
