Αυτό που µετράει για τους πολιτικά υπεύθυνους, είναι η αξιοποίηση µε κάθε τρόπο των παραγωγικών µέσων και υποδοµών που θα µπορούσαν να συµβάλλουν στην οικονοµική µεγέθυνση.
Μ’ αυτή την οπτική, ίσως και να εξηγείται το γεγονός ότι καµιά κυβέρνηση δεν ενδιαφέρθηκε ιδιαίτερα για την τύχη της περιουσίας των αγροτικών συνεταιρισµών. Αυτό το οποίο προκρίνεται κατά βάση, είναι να βρεθεί µια διάδοχη κατάσταση, έτσι ώστε οι διαθέσιµες υποδοµές να µην µένουν ανενεργές.
Υπάρχουν βέβαια και οι περιπτώσεις που η παραχώρηση τέτοιων περιουσιακών στοιχείων, συχνά αντί πινακίου φακής, έρχεται να ικανοποιήσει πολύ συγκεκριµένα ιδιωτικά συµφέροντα και εντάσσονται στην κατηγορία αυτών των διευθετήσεων που στην Ελλάδα ερµηνεύονται ρουσφέτια.
To 1991 η τότε ηγέτιδα δύναµη του αγροτικού χώρου, ΑΤΕbank, προκειµένου να θέσει σε εφαρµογή ένα γενναίο πρόγραµµα ιδιωτικοποιήσεων αγροτοβιοµηχανιών συνεταιριστικού χαρακτήρα και µετοχικού της βέβαια ενδιαφέροντος, προχώρησε στη διαµόρφωση ενός ειδικού εγχειρίδιου στο οποίο περιλαµβάνονταν όλες οι προς ιδιωτικοποίηση µονάδες, µε αναλυτική εικόνα των στοιχείων δραστηριότητας της κάθε µιας.
Μετά το 2010 και µε αφορµή την κατάρρευση των δευτεροβάθµιων συνεταιριστικών οργανώσεων (Ενώσεις Αγροτικών Συνεταιρισµών), έχει περιέλθει υπό τον έλεγχο ιδιωτών ένας πολύ µεγάλος αριθµός βιοµηχανικών µονάδων, αλλά και διάσπαρτων περιουσιακών στοιχείων για το οποία, ποτέ, κανείς δεν έµαθε τίποτα. Στην καλύτερη περίπτωση ό,τι έγινε γνωστό, γνωστοποιήθηκε κατόπιν εορτής.
Θα είχε εποµένως ενδιαφέρον ένας τέτοιος απολογισµός, ακόµα και µε καθυστέρηση. Πρώτα απ’ όλα για λόγους διαφάνειας. Για να ξέρει η κοινωνία πως προχωράει η εκποίηση περιουσιακών στοιχείων που κόστισαν τον Έλληνα φορολογούµενο και πως προστατεύεται το δηµόσιο συµφέρον. Κυρίως όµως για να κατανοήσει έτσι ο κάθε αγρότης τι είχε και τι έχασε. Μήπως και καταλάβουν όλοι µαζί το βαθύτερο νόηµα του συνεργατισµού. Το οποίο, καθώς φαίνεται, την σήµερον εποχή, ουδείς εκ των ιθυνόντων ενδιαφέρεται να αποκαταστήσει.
