του Ντίμιταρ Μπέτσεφ*
Η τελευταία φορά που η Ένωση υποδέχθηκε ένα νέο µέλος ήταν σχεδόν πριν από µία δεκαετία, το 2013, όταν εντάχθηκε η Κροατία. Σε ό,τι αφορά στα υπόλοιπα ∆υτικά Βαλκάνια, τα κύρια κράτη-µέλη της ΕΕ, ιδιαίτερα η Γαλλία αλλά όχι µόνο αυτή, είναι δύσπιστα σχετικά µε την πολιτική σοφία αναφορικά µε τη διεύρυνση.
Πόσες άλλες Ουγγαρίες ή Πολωνίες µπορεί να αντέξει η ΕΕ, ρωτούν οι σκεπτικιστές. Οι ενστάσεις της Βουλγαρίας στην πολιτική διεύρυνσης αναφορικά µε την µακροχρόνια διαφωνία µε τη Βόρεια Μακεδονία, δεν προµηνύεται κάτι θετικό για το µέλλον επίσης. Το ίδιο µπορεί να ειπωθεί για την παρέµβαση της Κροατιας στην εσωτερική πολιτική της Βοσνία, η οποία ενισχύει τις φυγόκεντρες τάσεις.
Στην ίδια την περιοχή, έχει αναλάβει µια γενιά ηγετών που σε αντίθεση µε την «σοδειά» της δεκαετίας του 1990, ξέρουν πώς να µιλάνε στους πολίτες για την ΕΕ αλλά δεν τηρούν πραγµατικά τους όρους των Βρυξελλών για να γίνει η κυβέρνηση διαφανής και απαλλαγµένη από τη διαφθορά. Και έπειτα, υπάρχει το θέµα του Κοσσυφοπεδίου, το οποίο αποκλείει την ένταξη της Σερβίας εκτός κι αν ο Σέρβος πρόεδρος Βούτσιτς αποφασίσει να όψει τον γόρδιο δεσµό και να αναγνωρίσει την κυριαρχία του Κοσσυφοπεδίου.
Αλλά δεν έχει σχεδόν κανένα κίνητρο για να το κάνει, αφού οι λύτες της ΕΕ είναι στην καλύτερη µισάνοιχτες και στη χειρότερη ερµητικά κλειστές. Σε αυτό το επίπεδο, το Μαυροβούνιο είναι ο µόνος αξιόπιστος µελλοντικός νέος υποψήφιος -πιθανώς πριν από το τέλος αυτής της δεκαετίας- αλλά αυτό απλώς δείχνει πόσο περιορισµένη είναι η διάθεση της Ένωσης για τη διεύρυνση.
Αυτό δεν θα πρέπει να αποθαρρύνει την Ουκρανία και τη Μολδαβία, οι οποίες µόλις έχουν λάβει το καθεστώς υποψήφιας χώρας. Το να είσαι γείτονας της Ρωσίας και/ή να πολεµάς για την εθνική σου επιβίωση, έχει µια µεγάλη διαφορά. Η διεύρυνση µπορεί να έχει µετατραπεί σε παρωδία αλλά εάν είσαι Ουκρανός, έχεις λόγους να παίξεις το παιχνίδι.
*Επισκέπτη ομιλητή στο Carnegie Europe
