του Κρίστιαν Νίμιτζ*
Η ιστορία, δηµοφιλής µεταξύ των «αντι-αφυπνισµένων» (anti-woke) πολεµιστών της κουλτούρας, πάει κάπως έτσι: Μια φορά κι έναν καιρό, οι άνθρωποι της Αριστεράς νοιάζονταν για την αύξηση του υλικού βιοτικού επιπέδου των ανθρώπων της εργατικής τάξης. Μπορεί να έχουν επιλέξει τα λανθασµένα µέσα για να επιτύχουν εθνικοποιήσεις στη βιοµηχανία, επενδύσεις που κατευθύνονται από το κράτος, καθορισµό των τιµών, τύπωµα χρήµατος και µαχητικό συνδικαλισµό. Ωστόσο, κάποια στιγµή, σύµφωνα µε αυτή την ερµηνεία, η Αριστερά βαρέθηκε τα οικονοµικά. Οι προσκείµενοι σ’ αυτήν έχασαν το ενδιαφέρον τους στην προσπάθεια να ανεβάσουν το υλικό βιοτικό επίπεδο των ανθρώπων της εργατικής τάξης και αποφάσισαν να τους δίνουν διαλέξεις, να τους επικρίνουν ώστε να τους «αφυπνίσουν». Μπορώ να καταλάβω γιατί έχει επικρατήσει αυτή η ερµηνεία: δίνει τη δυνατότητα στους ανθρώπους να επικρίνουν τις υπερβολές των «αφυπνισµένων» χωρίς να φαίνονται λυσσασµένοι δεξιοί: «Ω, όχι, δεν είµαι αντιαριστερός – στην πραγµατικότητα θαυµάζω την Παλιά Αριστερά! Ξέρετε, την Αριστερά του παρελθόντος, όταν ακόµα νοιαζόταν για την εργατική τάξη, αντί να γονατίζει».
Αλλά το να βλέπει κανείς την τάση των αφυπνισµένων ως ένα υποκατάστατο των οικονοµικών είναι µια βαθιά εσφαλµένη διάγνωση. Για τους υποστηρικτές του κινήµατος των αφυπνισµένων, ο αφυπνισµένος προοδευτισµός συνδυάζεται πολύ όµορφα µε µια συγκεκριµένη απόχρωση αριστερών οικονοµικών. Τα «οικονοµικά», σε αυτό το πλαίσιο, µπορεί να αναφέρονται σε τουλάχιστον τρία διαφορετικά πράγµατα: Καθηµερινές αποφάσεις οικονοµικής πολιτικής. […], Κοινωνικοοικονοµικά µοντέλα.[…]. Οι αφυπνισµένοι προοδευτικοί συνήθως δείχνουν ελάχιστο ενδιαφέρον για την «οικονοµία» εάν εννοούµε το πρώτο στρώµα, ή ακόµα και το δεύτερο. […].
Οι αφυπνισµένοι προοδευτικοί δεν βλέπουν τους εαυτούς τους να συµµετέχουν σε µια ντουζίνα άσχετους αγώνες κατά του ρατσισµού, της τρανσφοβίας, της ισλαµοφοβίας, του µισογυνισµού, της οµοφοβίας κ.λπ. Πιστεύουν ότι συµµετέχουν σε έναν ενιαίο αγώνα εναντίον όλων αυτών, όπου ο καπιταλισµός είναι ο τελικός εχθρός. Μπορούµε (και πρέπει) να γελάµε µε αυτή την προφανή ανοησία.[…].
*Eπικεφαλής Πολιτικής Οικονοµίας στο Institute of Economic Affairs
