Οι εργαζόµενοι, λέει, υφίστανται εκµετάλλευση όταν δεν κρατούν όλη την αξία που δηµιουργείται από τη δική τους εργασία. Το πρόβληµα είναι ότι, εάν ένας εργάτης λάµβανε την πλήρη αξία του προϊόντος του, γιατί να το αγόραζε κανείς; Ο µόνος λόγος για να αγοράσει κανείς κάτι είναι η αξία που αυτό το αγαθό παρέχει, αλλά εάν η τιµή είναι τόσο υψηλή που οι πελάτες δεν λαµβάνουν καθόλου καθαρό κέρδος από την αγορά του, τότε η αγορά δεν θα γίνει. Αν κανείς δεν αγοράζει τίποτα, τότε οι εργάτες θα µείνουν µε προϊόντα που δεν θα µπορούν ούτε να χρησιµοποιήσουν ούτε να πουλήσουν, και η παραγωγή δεν θα ωφελεί κανέναν.
Ο Μαρξ προσπάθησε να αντιµετωπίσει αυτό και άλλα προβλήµατα που είναι εγγενή στην Εργατική Θεωρία της Αξίας (ΕΘΑ) εντάσσοντας στη θεωρία του δύο διαφορετικές αξίες: Την αξία χρήσης […] και την ανταλλακτική αξία[…]. Στην ουτοπία του Μαρξ, τα εργοστάσια θα παράγουν για χρήση και όχι για συναλλαγή. Στην πράξη, τα τελικά προϊόντα θα αποστέλλονταν σε αποθήκες από τις οποίες θα διανέµονταν στους καταναλωτές. Οι εργάτες θα παράγουν σύµφωνα µε τις ικανότητές τους και θα λαµβάνουν ανάλογα µε τις ανάγκες τους. […]
Ακόµη και αν υποθέσουµε, ωστόσο, µια ιδανική διανοµή αγαθών, ο µόνος τρόπος µε τον οποίο ένας εργαζόµενος µπορεί να λάβει την πλήρη ανταλλακτική αξία της παραγωγής του είναι στην απίθανη περίπτωση που οι ανάγκες του ταιριάζουν ακριβώς µε τις ικανότητές του. Οι περισσότεροι εργαζόµενοι είτε θα παράγουν περισσότερα από όσα λαµβάνουν, είτε θα λάβουν περισσότερα από όσα παράγουν. Οι πρώτοι υφίστανται εκµετάλλευση σύµφωνα µε τον Μαρξ. Από την άλλη, αν η συναλλαγή απαγορεύεται, τότε η ανταλλακτική αξία κάθε αγαθού ή υπηρεσίας είναι, βάσει νόµου, µηδενική. Εποµένως, εξ ορισµού, οτιδήποτε λαµβάνει ένας εργαζόµενος υπερβαίνει την ανταλλακτική αξία αυτού που παράγει. Το πρόβληµα λύθηκε – τουλάχιστον προς την ικανοποίηση ενός µαρξιστή θεωρητικού. Αναρωτιέται κανείς µήπως µια τέτοια λεκτική ταχυδακτυλουργία θα ικανοποιήσει εξίσου καλά και έναν εργάτη.
*Αρθρογράφου. Εργάστηκε ως µηχανικός και αναλυτής συστηµάτων στον βιοµηχανικό κλάδο
04-03-2023 19:53unsigned
<<Οι εργαζόµενοι, λέει, υφίστανται εκµετάλλευση όταν δεν κρατούν όλη την αξία που δηµιουργείται από τη δική τους εργασία.>> In memoriam to Dr. Murray Levin with whom I labored through two graduate seminars on Marx; the following are due. First Marx in "Das Kapital" the mature published work on political economy, qualifies the title and the work as a critique of the doctrines of political economy up to the point of his publication, therefore not a positive doctrine of political economy. Methodologically Marx as a Young Hegelian, had to ensure adherence to Logic, Hegel as well as Kant together with everybody in modern philosophy were Aristotelian in their use of Aristotle's Prior and Posterior Analytics and the treatises of Aristotle on the syllogism. In that respect the labor theory of value is a critique of political economy not a positive economic doctrine. The labor theory of value is indeed Marx's surplus theory of value. It states that industrial workers do not own the means of production and therefore they have to sell their labor to the owner of the means of production, in other words they have been expropriated from property rights. An industrial product acquires value by the labor needed to turn raw material into that product. However due to expropriation, the owner of the means of production enjoys the surplus value of expropriated labor because he possesses property rights i.e. the means of production. Early industrial conditions of hunger wages carry Marx through on his means of production characterization. A note on exchange value : a producer that does not exchange part of his production cannot produce. As the Giffen case good proves, astronomical increase in the prices of potato in the Great Famine of 1850 increased the demand and final sales of potato because it was the only foodstuff. For example, a producer of lemon cannot hold on to all the lemon and consume only lemon. Division of labor is the only principle of economic production.
Απάντηση