Ευκαιρία για τη μετατροπή του κάμπου σε Καλιφόρνια, οι πλημμύρες στη Θεσσαλία
Χρόνια τώρα οι ιθύνοντες µετρούν την πολιτική τους δράση µόνο µε το µέτρο του χρήµατος. Είναι ένας από τους λόγους για τους οποίους, οι πολιτικές που εφαρµόζουν ή δεν εφαρµόζουν, διαιωνίζουν παθογένειες και οδηγούν στην οικονοµική παρακµή.
Το έχουµε πει αρκετές φορές ως τώρα, θα το πούµε άλλη µία. Ο κατακλυσµός στη Θεσσαλία µπορεί να αποτελέσει πρώτης τάξεως ευκαιρία για την αλλαγή του παραγωγικού µοντέλου της χώρας. Ο εύφορος θεσσαλικός κάµπος ή καλύτερα ο αδικηµένος, ως προς τη διαχείρισή του, εύφορος ωστόσο, θεσσαλικός κάµπος, θα µπορούσε να αποτελέσει πρότυπο σχεδιασµού της αγροτικής παραγωγής και οργάνωσης των αγροτικών εκµεταλλεύσεων.
Η τελευταία µεγάλη καταστροφή του Σεπτεµβρίου, όσο κι αν ηχεί περίεργα, συνιστά µια πρώτης τάξεως ευκαιρία για έναν συνολικό επανασχεδιασµό παραγωγικών στόχων και υποδοµών, έτσι ώστε να αξιοποιούνται στο έπακρο οι τεράστιες δυνατότητες που παρουσιάζει αυτή η περιοχή και να µείνουν πίσω τα προβλήµατα και η µεµψιµοιρία του παρελθόντος.
Ακόµα και η ευαισθησία των κοινοτικών αρχών, µετά τη µεγάλη καταστροφή, θα πρέπει να αξιοποιηθεί, όχι µόνο προς την κατεύθυνση της «επούλωσης των πληγών» που άνοιξε ο Daniel, αλλά και στην προοπτική της υποστήριξης ενός νέου οράµατος παραγωγικής ανασυγκρότησης του θεσσαλικού κάµπου. Σ’ αυτό το νέο όραµα, καλό είναι να λαµβάνονται υπόψη όλες οι σύγχρονες πτυχές µιας πολύπλευρης ανάπτυξης, µε αιχµή του δόρατος βέβαια τη βιώσιµη αγροτική παραγωγή. Καλή θα ήταν και η οριοθετηµένη χρήση των ανανεώσιµων πηγών ενέργειας.
Σε ότι αφορά στην αγροτική παραγωγή πάντως, θα είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον ένας κεντρικός σχεδιασµός που να βασίζεται σε καλλιεργητικές ζώνες και ζώνες εκτροφών. Οι οποίες µάλιστα να υποστηρίζονται ανάλογα από κατάλληλες υποδοµές, τόσο σε αρδευτικά έργα, όσο και σε επίπεδο ενεργειακών πόρων. Κι αυτό γιατί µε βάση τις σύγχρονες τεχνολογικές εξελίξεις, άλλες ποσότητες νερού απαιτεί µια ζώνη µε σιτηρά και ψυχανθή και άλλη µια ζώνη µε κηπευτικά. Αντίστοιχα, άλλη ενέργεια απαιτείται σε µια εκτατική καλλιέργεια και άλλη σε µια ζώνη µε θερµοκήπια ή µε σύγχρονες κτηνοτροφικές εγκαταστάσεις.
Μπορεί όλα αυτά να µοιάζουν πολύ θεωρητικά µπροστά στην αδήριτη ανάγκη να αποζηµιωθούν γρήγορα και να συνεχίσουν οµαλά τη ζωή τους και τη δραστηριότητά τους οι πληγέντες της Θεσσαλίας, όµως το ένα δεν αναιρεί το άλλο. Η ανάγκη να καταβληθούν γρήγορα και δίκαια οι αποζηµιώσεις, που προφανώς αποτελεί το πρώτο ζητούµενο, δεν θα πρέπει να αφήσει ανεκµετάλλευτη την ευκαιρία µιας διαφορετικής επανεκκίνησης, η οποία θα βάζει σε σωστές ράγες την ανάπτυξη του θεσσαλικού κάµπου και το όραµα για τη δική µας Τοσκάνη, και για τη δική µας Καλιφόρνια.Ολόκληρο το ρεπορτάζ στην Agrenda που κυκλοφορεί
