*Του Marc Champion
Το θέαµα µε τον Σι Τζινπίνγκ της Κίνας, τον Ναρέντρα Μόντι της Ινδίας και τον Βλαντιµίρ Πούτιν της Ρωσίας να κρατιούνται χέρι-χέρι, να αγκαλιάζονται και να κάνουν βόλτες κρίθηκε από κάποιους ως σηµάδι µιας µετασχηµατιστικής αλλαγής στις παγκόσµιες συµµαχίες και, από άλλους, ως θέατρο. Ίσως όµως θα έπρεπε να κρίνουµε την επίδειξη δύναµης του Σι από την ικανότητά του να έρχεται σε αντίθεση µε το χάος και την αδυναµία των ανταγωνιστών του στις ΗΠΑ και την Ευρώπη. Αυτό που προέκυψε από τη σύνοδο κορυφής του Οργανισµού Συνεργασίας της Σαγκάης (SCO) δεν ήταν, στην πραγµατικότητα, τόσο ουσιαστικό: Ένα αναπτυξιακό ταµείο χωρίς λεπτοµέρειες ή νοµισµατικές δεσµεύσεις, που θα τεθεί στην υπηρεσία ενός στρατιωτικού δικτύου που δεν διαθέτει ούτε ρήτρα συλλογικής άµυνας ούτε κοινή δοµή διοίκησης. Το πιο ουσιαστικό µήνυµα ήρθε µάλλον µια µέρα αργότερα, καθώς ο Σι παρακολουθούσε µια επίδειξη της κινεζικής στρατιωτικής ισχύος, πλαισιωµένος από τον Πούτιν και τον Κιµ Γιονγκ Ουν της Βόρειας Κορέας, δύο φυγόδικους για την παγκόσµια, υπό την ηγεσία ΗΠΑ, τάξη, την οποία επιδιώκει να καταστρέψει.
Όπως έχει γράψει ο συνάδελφός µου Mihir Sharma, καµία φωτογραφία ή ρητορική δεν µπορεί να συγκαλύψει το γεγονός ότι η Ινδία - ο καλεσµένος-«τρόπαιο» του Σι στον SCO - παραµένει απειλούµενη από την Κίνα, ακόµη και όταν προσπαθεί να επιτύχει κάποια µορφή εκτόνωσης των εντάσεων. […].
Ο Πούτιν είναι τόσο εξαρτηµένος από το Πεκίνο και τόσο καταπονηµένος από την εισβολή του στην Ουκρανία που η Μόσχα µπορεί να προσφέρει ελάχιστα από τα αντίβαρα που προσέφερε κατά το µεγαλύτερο µέρος της σοβιετικής εποχής.[…]. Είναι λιγότερο σηµαντικό το πόσο γρήγορα ή αποτελεσµατικά η Κίνα οικοδοµεί την εναλλακτική της λύση στα διεθνή συστήµατα που κυριαρχούνται από τις ΗΠΑ, παρά το ότι οι ενέργειές της είναι συνεκτικές και έχουν µια εφικτή πορεία. […]
[…] Για τη σηµασία της κινεζικής συνόδου κορυφής, κάποια εκδοχή µιας νέας κινεζικής τάξης πραγµάτων θα έρθει, είτε είναι περιφερειακή είτε παγκόσµια. Θα πρέπει να την κρίνουµε από το πώς καθρεπτίζει το χάος της Ουάσιγκτον και της Ευρώπης. Η Ινδία, η Αίγυπτος, η Τουρκία, το Βιετνάµ που παρακολουθούν τον Σι θα βγάλουν τα συµπεράσµατά τους.
*Αρθρογράφου Bloomberg
