Ωστόσο, με κλιμακωτά ιχθυοτροφεία, γλάστρες με λαχανικά στις ταράτσες γραφείων και γαρίδες που φτιάχνονται σε εργαστήρια, το μικρό νησί στην νοτιοανατολική Ασία, επιδιώκει να αυξήσει τις δυνατότητες παραγωγής τροφίμων και να ανεξαρτητοποιηθεί από τις απαραίτητες σήμερα εισαγωγές, ώστε να θρέψει τον πληθυσμό 5,6 εκατ. ανθρώπων του. Η Σιγκαπούρη παράγει περίπου το 10% των τροφίμων της, αλλά καθώς η αλλαγή του κλίματος και η αύξηση του πληθυσμού απειλούν τον παγκόσμιο εφοδιασμό σε τρόφιμα, έχει ως στόχο να αυξήσει το ποσοστό αυτό στο 30% μέχρι το 2030, σύμφωνα με ένα σχέδιο γνωστό ως «30-με-30».
Η πρόκληση είναι ο χώρος.
Μόνο το 1% της έκτασης γης της Σιγκαπούρης των 724 τετραγωνικών χιλιομέτρων, είναι αφιερωμένο στη γεωργία και το κόστος παραγωγής υψηλότερο από κάθε άλλη χώρα της Νοτιοανατολικής Ασίας, την πρόκληση αναλαμβάνουν οι νέοι «αστικοί» αγρότες ώστε να απαντήσουν στο αίτημα της κυβέρνησης να «καλλιεργήσουν περισσότερο με λιγότερα».
Η κυβέρνηση έχει διαθέσει 144 εκατ. δολάρια για έρευνα και ανάπτυξη σε τρόφιμα και 63 εκατ. δολάρια που απευθύνονται σε γεωργικές επιχειρήσεις, ώστε να χρησιμοποιούν τεχνολογία για την αύξηση της παραγωγικότητας τους.
Σχεδιάζει επίσης να κατασκευάσει μια περιοχή αγρο-διατροφής 18 εκταρίων για μονάδες παραγωγής φυτών σε εσωτερικούς χώρους αλλά και μονάδες παραγωγής βρώσιμων εντόμων μέχρι τα μέσα του 2021.
Ωστόσο, δεν είναι όλοι πεπεισμένοι για την αποτελεσματικότητα της εστίασης στην υψηλή τεχνολογία για την κάλυψη των αναγκών της χώρας σε αγροτικά προϊόντα και τρόφιμα.
Ο πτηνοτρόφος Ουίλιαμ Χο, 53 ετών, λέει ότι η κυβέρνηση διαθέτει πάρα πολλούς πόρους σε νέες επιχειρήσεις αγροτικής τεχνολογίας χωρίς κανένα ιστορικό. «Πολλοί από αυτούς απέτυχαν. Αυτός είναι ο λόγος που ζητώ πάντα από την κυβέρνηση να επενδύει σε εμάς τους παλιούς αγρότες. Είμαστε πιο πρακτικοί», είπε στο Reuters.
Ας αναφερθεί εδώ πως ένα σημαντικό εμπόδιο για τους αστικούς αγρότες, είναι οι δαπανηρές εισροές όπως η τεχνολογία που καθιστά τα προϊόντα τους απλησίαστα για πολλούς καταναλωτές.