Στην τιμητική εκδήλωση στη μνήμη του μεγάλου αποσταγματοποιού, που πραγματοποιήθηκε την Κυριακή 10 Φεβρουαρίου στο πλαίσιο της έκθεσης Απόσταγμα 2019 της Vinetum, άξιοι συνάδελφοί του και επαγγελματίες του χώρου, μίλησαν για τη ζωή και το έργο του.
Κώστας Τσιλιλής: «Ο Ανέστης ήταν ο ρομαντικός του χώρου»
«Γνώρισα τον Ανέστη το 1989 όταν ξεκινούσα την εγκατάσταση του δικού μου αποστακτηρίου και ήθελα να μάθω κάποια πράγματα για τη διαδικασία. Το αποστακτήριο του τότε ήταν στην Αγχίαλο. Είχα έναν φόβο πώς θα με αντιμετωπίσει. Όταν έφτασα είδα έναν επιβλητικό άνδρα πάνω σε ένα κλαρκ. Ανέβαινε, κατέβαινε, μετακινούσε δεξαμενές. Όταν κατέβηκε μου έδωσε το χέρι του. Ένα χέρι τεράστιο που κάποιος το είχε περιγράψει σαν φτυάρι. Και στη δύναμη, και στο μέγεθος, αλλά και στην υφή καταλάβαινες ότι αυτό το χέρι ήταν δουλεμένο.
Παρά την αρχική επιφυλακτικότητα, ο άνθρωπος άρχισε να μου εξηγεί τι πρέπει να κάνω. Πήρα κι εγώ θάρρος και άρχισα να του κάνω ερωτήσεις. Κάποια στιγμή γύρισε και είπε: "Ω ρε αυτός είναι επικίνδυνος ανταγωνιστής". Φυσικά, δεν το εννοούσε.
Όλοι ξέρουμε ότι ο Ανέστης ήταν ο ρομαντικός του χώρου. Έλεγε και ξαναέλεγε να αξιοποιήσουμε τους καρπούς και τους θησαυρούς της ελληνικής φύσης. Φαντάζομαι ότι ήταν σε θέση να μαζέψει φρούτα του δάσους για να δει πώς εκφράζονται και στο απόσταγμά τους. Ήταν ένας καλλιτέχνης που έβλεπε τα αποστάγματα σαν έργα τέχνης. Μια φίλη μου στα social media τον περιέγραψε σαν τον 'Τσαρούχη του αμπελοοινικού κλάδου'.
Τέλος, έλεγε ότι κάθε τι το θηλυκό είναι και μεγαλειώδες. Λάμβανε πάντα υπ’ όψιν του τις γυναίκες. Επέμενε ότι αν πείσουμε τις γυναίκες για τα προϊόντα μας, κερδίσαμε το παιχνίδι. Μάλιστα, ήταν ο πρώτος που παρήγαγε ροζέ κρασί, ένα κατεξοχήν γυναικείο ποτό, από Ξινόμαυρο.»
Ρωξάνη Μάτσα: «Ο Ανέστης δεν κουνούσε το ποτήρι»
«Τον γνώρισα το 1981 σε ένα απίστευτο συνέδριο στο Πόρτο Καρράς. Ξαφνικά είδα μπροστά μου τον Μπαμπατζιμόπουλο και έπεσα ανάσκελα γιατί ήταν ο πιο ωραίος άνδρας που είχα δει ποτέ. Πίσω από αυτό, όμως, φαινόταν ότι υπήρχε βάθος.
Εκείνο που μου άρεσε στον Ανέστη είναι ότι όλα τα έκανε με τα χέρια του. Δεν κουνούσε ποτήρι. Εγώ έχω την εντύπωση ότι σήμερα κουνάς το ποτήρι, βγάζεις μία κάρτα και γίνεσαι σύμβουλος οίνου. Ήταν μέσα στα πράγματα. Ήξερε τη γη. Αγαπούσε τα φυτά, τα ζώα. Πάντα θα τον έβρισκες μέσα σε ένα χαντάκι να λέει ότι η κλίση στην αποχέτευση δεν είναι σωστή και τι θα γίνει τώρα. Αλλά τα οράματα ήταν πάντα μεγάλα. Λυπάμαι. Θα μας λείψει πάρα πολύ»!
Θανάσης Παρπαρούσης: «Λένε ότι άρχοντας δεν γίνεσαι»
«Τον γνώρισα πριν μερικές δεκαετίες, νέο και ωραίο και έτσι παρέμεινε μέχρι το τέλος. Είχαμε κοινές καταβολές. Ποτοποιός εκείνος από την οικογένειά του. Το ίδιο και εγώ. Κωνσταντινουπολίτης εκείνος, σμυρναϊκής καταγωγής εγώ.
Τα ελληνικά κρασιά και αποστάγματα μπορεί να είχαν ιστορία τόση όση και το νεοελληνικό κράτος αλλά έπρεπε να διανύσουν έναν βιολογικό κύκλο μεταμόρφωσης, όπως η πεταλούδα. Η συμβολή του Ανέστη σε αυτό ήταν πρωτοπόρος και καθοριστική. Σε μια άναρχη και κατακερματισμένη αγορά των αποσταγμάτων, κατάφερε να τα φέρει στο προσκήνιο τυποποιώντας τα και αναδεικνύοντας τα ποιοτικά τους χαρακτηριστικά.
Πριν από μερικά χρόνια στο σπίτι μου στην Πάτρα, ενώ πίναμε, του πρότεινα να ακούσουμε αυθεντικές εκτελέσεις ρεμπέτικου, από τα άκαυστα της Αμερικής, αυτά που γλίτωσαν από το κάψιμο της δικτατορίας του Μεταξά. Ακούσαμε και Γιάννη Εϊτζιρίδη, τον Γιοβάν Τσαούς όπως τον έλεγαν, επειδή ήταν λοχίας στον τουρκικό στρατό. Κάποια στιγμή του είπα: "Ξέρεις ο Γιοβάν Τσαούς εκτός που ήταν μεγάλος μουσικός, τον είχαν πάρει και στην αυλή του Σουλτάνου. Εκεί με τόσες χανούμισσες στερημένες δεν μπορούσε να μείνει έτσι, έπρεπε να τον ευνουχίσουν. Ωστόσο, ο Σουλτάνος είπε χαλάλι". Γελάσαμε πάρα πολύ με αυτή την ιστορία…
Για τον άνθρωπο Ανέστη Μπαμπατζιμόπουλο έχω να πω ότι ήταν ευθύς και ειλικρινής. Σε κοίταζε στα μάτια και διέκρινες αμέσως την καλή του προαίρεση. Χωρατατζής, κιμπάρης, ήξερε να χαίρεται. Λένε ότι άρχοντας δεν γίνεσαι, πρέπει να το έχεις μέσα σου. Ο Ανέστης υπήρξε πραγματικός άρχοντας. Θα τον θυμόμαστε πάντοτε.»
Θάλεια Τσιχλάκη (δημοσιογράφος): «Έδωσε φινέτσα στο απόσταγμα»
«Είχε έναν τρόπο να σε παρασύρει στα αποστάγματα, αλλά όχι τον τρόπο της πόσης αλλά της μέθεξης. Όταν έφτιαξε τα πρώτα αποστάγματα φρούτων συνειδητοποιήσαμε ότι και εμείς μπορούμε. Ήταν ο άνθρωπος που έδωσε φινέτσα στο απόσταγμα.
Θυμάμαι το 2012 του είχα πάρει μια συνέντευξη και τον ρώτησα για την κουλτούρα του τσίπουρου και μου έθεσε πάντα το στοιχείο της γυναίκας. Μου είπε ότι μια γυναίκα ξέρει ότι αν θέλει να κάνει τον σύντροφό της νιώσει καλά, δεν κάνει τίποτα άλλο από το να φτιάξει ένα ούζο, να βάλει δίπλα τους μεζέδες. Ό,τι κι αν έχουν, το ούζο θα τα λύσει. Δεν είναι η πόση, ότι θα πιουν, είναι ο τρόπος που στεκόμαστε απέναντι σ’ αυτό.
Ήταν ονειροπόλος. Ήταν ο άνθρωπος που μας έπεισε ότι δεν πρέπει να πίνουμε χύμα. Σκεφτείτε ότι την εποχή που περιγράφουμε πίναμε όλοι χύμα. Μας έκανε να πάρουμε θέση και εμείς οι δημοσιογράφοι και οι όλοι οι υπόλοιποι. Μας έδειξε ότι υπάρχει διαφορά και την απέδειξε με τα προϊόντα του. Μας έδειξε ότι το απόσταγμα είναι κάτι πολύ ραφιναρισμένο και όχι ένα ‘άγριο’ ποτό. Έφερε όλη αυτή την κουλτούρα και είχε τη δύναμη αυτό που είχε στην καρδιά του να μας το μεταδώσει».
Χρήστος Μπαμπατζιμόπουλος: «Με τη μητέρα μου ελπίζαμε ότι κάποια στιγμή θα ηρεμήσει λίγο»
«Τα φετινά Χριστούγεννα έφυγε ο πατέρας μου. Ήταν μια ξαφνική απώλεια παρά τα χρόνια προβλήματα υγείας που αντιμετώπιζε και είναι σίγουρα νωρίς για έναν απολογισμό ζωής ενός ανθρώπου που υπήρξε πληθωρικός, εργασιομανής, αλλά και ανοικτός προς όλους.
Εκτός από γνώστης του επαγγέλματος, υπήρξε καλός φίλος ζωής για όσους θεωρούσε ότι το άξιζαν. Έντιμος συνεργάτης, παθιασμένο άτομο που ήθελε να μοιράζεται τη χαρά του και ρουφούσε την κάθε μέρα. Έτσι πιστεύω ότι θα ήθελε να τον θυμάστε.
Εγώ με την μητέρα μου, δυστυχώς, δεν κατορθώσαμε να τον χαρούμε μερικές φορές τόσο, καθώς είχε ένα ωράριο αδιανόητο. Πάντα όμως καμαρώναμε τις επιτυχίες του και ελπίζαμε κάποια στιγμή να ηρεμήσει λίγο.
Απομένει σε μένα και τα ξαδέλφια μου, Χρήστο και Δημήτρη Βαβάτση, να σταθούμε ικανοί συνεχιστές και να δικαιώσουμε το γεγονός ότι έδωσε τα πάντα στα όνειρά του».
Μέχρι το τέλος…
Όταν πριν από μερικά χρόνια ο δημοσιογράφος Δημήτρης Χατζηνικολάου ρώτησε τον Ανέστη Μπαμπατζιμόπουλο ποια από τις τρεις ειδικότητες – του αμπελουργού, του οινοποιού ή του αποσταγματοποιού – του προσφέρει τη μεγαλύτερη συγκίνηση εκείνος απάντησε:
«Αυτές οι τρεις μαγικές δραστηριότητες είναι οι χρυσοί κρίκοι που με κρατούν ολόκληρη τη ζωή μου δέσμιο».
Ανέστης Μπαμπατζιμόπουλος
1940-2018
