Στο μόνιμα παγωμένο υπέδαφος της Αρκτικής, σπόροι από όλο τον κόσμο φυλάσσονται στο Svalbard, σε έναν Παγκόσμιο Χώρο Αποθήκευσης Σπόρων (Global Seed Vault). Σε αυτό το κρυμμένο μέρος, υπάρχουν αποθέματα για ώρα ανάγκης, όπως η περίπτωση πολέμου.
Το φιλμ Wild Relatives (Άγριοι Συγγενείς) ξεκινά από ένα γεγονός που προσέλκυσε την προσοχή των μέσων ενημέρωσης του κόσμου: το 2012 ένα διεθνές ερευνητικό κέντρο για τη γεωργία, το ICARDA υποχρεώθηκε να μετεγκατασταθεί από το Αλέππο στον Λίβανο εξαιτίας του εμφυλίου πολέμου στη Συρία. Το φιλμ εστιάζει στις καλλιέργειες στις άνυδρες περιοχές του κόσμου, τις οποίες μελετά το Διεθνές Κέντρο Αγροτικής Έρευνας στις Άνυδρες Περιοχές (ICARDA). To 2012 ο οργανισμός εγκαταλείποντας τη βάση του στη Συρία, άφησε πίσω του την τράπεζα σπόρων. Αφού ξεκίνησε να λειτουργεί στην Κοιλάδα Bekaa του Λιβάνου αναζήτησε τα αποθέματα που είχε φυλάξει στον Παγκόσμιο Χώρο Αποθήκευσης Σπόρων στο Svalbard, αρχιπέλαγο ανάμεσα στη Νορβηγία και τον Βόρειο Πόλο. Το φιλμ παρουσιάζει την επιστροφή των σπόρων στον αποθηκευτικό χώρο μετά την επιτυχημένη μεταφύτευση και αναπαραγωγή. Γυναίκες πρόσφυγες νεαρής ηλικίας κάνουν επικονίαση με το χέρι χρησιμοποιώντας τσιμπιδάκι στις καλλιέργειες του Κέντρου Αγροτικής Έρευνας στον Λίβανο.
Άγριοι Συγγενείς ονομάζονται τα είδη φυτών που συνδέονται γενετικά με καλλιεργημένες σοδειές (που φτιάχνονται χημικά) από αγρότες σε όλο τον κόσμο. Αν αφεθεί στα δικά του μέσα χωρίς ανθρώπινη παρέμβαση, ένας σπόρος μπορεί να εξελιχθεί ελεύθερα /άγρια. Όταν διασταυρώνεται με καλλιεργημένους σπόρους, νέες πιο ανθεκτικές ποικιλίες δημιουργούνται. Ακολουθώντας το μονοπάτι αυτής της ανταλλαγής σπόρων ανάμεσα στην Αρκτική και τον Λίβανο, παρακολουθούμε μια σειρά συναντήσεων ανθρώπινων και μη-ανθρώπινων ζωών καθώς απεικονίζεται αυτή η μεγάλης έκτασης διεθνής πρωτοβουλία και η εφαρμογή της στην Κοιλάδα Bekaa του Λιβάνου.
Μέσα από το ταξίδι αυτών των σπόρων – σημειώνεται στη σελίδα της Tate Modern - θίγεται το θέμα των εντάσεων ανάμεσα στο κράτος και το άτομο, στη βιομηχανική και την οργανική προσέγγιση στη διατήρηση των σπόρων, στην κλιματική αλλαγή και τη βιοποικιλότητα. Ο παγωμένος χρόνος του αποθηκευτικού χώρου στο Svalbard με τις συμπαραδηλώσεις της καπιταλιστικής συσσώρευσης και θεσμικής επιρροής αντιδιαστέλλεται με την εναλλακτική της ανοιχτής πρόσβασης σε μια μικρή συλλογή σπόρων με τοπικές ποικιλίες του Σύρου πρόσφυγα Walid, σημειώνει το frieze.com.
Σε ένα καρέ του φιλμ ένας ιερέας του Svalbard ανεβαίνει σε μια ξύλινη κατασκευή για να συνομιλήσει με έναν επιστήμονα με ειδίκευση στην κλιματική αλλαγή. Ένας άνδρας λέει στη σκηνοθέτη «Η επιχείρηση με τους πρόσφυγες αποφέρει περισσότερα κέρδη απ' ό,τι η επιχείρηση της καλλιέργειας σπόρων.»
Το frieze.com ανατρέχει με αφορμή το φιλμ στον Walter Benjamin που παραπονιόταν το 1936 ότι «Όσο πάει και λιγότερο συχνά συναντάμε ανθρώπους με την ικανότητα να πουν μια ιστορία όπως πρέπει.» Οι καιροί ήταν σκοτεινοί και ακόμη και όσοι αγαπούσαν τη λογοτεχνία έδειχναν λίγη υπομονή με την ποιητική αμφισημία. Ο προτιμώμενος τρόπος αφήγησης εκείνη την εποχή ήταν η πληροφόρηση, τα ισχυρά επιχειρήματα, οι πολλές λεπτομέρειες, χωρίς το παραμικρό να μένει ασύνδετο – υπογραμμίζει το frieze.com. Ο Benjamin αμφέβαλε για την ικανότητα αυτού του είδους να διαρκέσει. Μια καλή ιστορία πίστευε ο ίδιος έχει να κάνει με το να μένει κάτι κρυφό ώστε «να συγκεντρώνει τη δύναμή της και να την απελευθερώνει ακόμα και μετά από καιρό». Μια καλή ιστορία παίζει το μακροπρόθεσμο παιχνίδι: «Μοιάζει με τους σπόρους σιταριού που βρίσκονταν για αιώνες στα δωμάτια των πυραμίδων κλεισμένοι αεροστεγώς και διατήρησαν την ικανότητα βλάστησης.» Και αλλού έλεγε ο Benjamin «Θέλω να γράψω κάτι που να βγαίνει από τα πράγματα όπως το κρασί από τα σταφύλια.»
Ίσως μια τέτοια ιστορία είναι αυτή που περιγράφει το φιλμ διάρκειας 66 λεπτών που θα προβληθεί στην Tate Modern του Λονδίνου στις 10 Οκτωβρίου 2018.
Πηγές: desistfilm.com, frieze.com, tate.org.uk