Τρίμματα

Πάντα το λέγαµε ότι σ’ αυτή τη χώρα και ειδικά στον τοµέα της αγροτικής παραγωγής τα περισσότερα που γίνονται είναι χωρίς κανένα σχέδιο στην υπόθεση των φωτοβολταϊκών ωστόσο, το ζήτηµα µάλλον έχει ξεφύγει.

Φοβάµαι όλα αυτά που θα γίνουν για µένα χωρίς εµένα», τραγουδάει από το 1982, ο Βασίλης Παπακωσταντίνου και πιστεύω ότι ο στίχος αυτός ταιριάζει γάντι στον Έλληνα αγρότη που έχει χάσει, εδώ και χρόνια, κάθε σοβαρή εκπροσώπηση για διαβούλευση µε τις επίσηµες αρχές, κι αυτό το κενό να το καλύπτει ο κάθε πρώτος τυχών, αυτόκλητος, δήθεν εκφραστής των συµφερόντων του παραγωγού.

Να κατηγορήσω τους πολιτικούς, που στάθηκαν ανίκανοι να επιβάλλουν τάξη στο χάος; Το σύστηµα γεωργικής εκπαίδευσης που δεν προσαρµόστηκε στην εξυπηρέτηση των αναγκών των γεωργών; Τους φορείς τεχνικής υποστήριξης της ελληνικής γεωργίας, που κατέληξαν διεκπεραιωτές του συστήµατος χορήγησης των επιδοτήσεων;

Το έχω πει πολλές φορές, µπορεί για κάποιους να γίνοµαι και κουραστικός, θα το ξαναπώ όµως, αυτό το νταραβέρι µε το 5χίλιαρο που µετά έγινε 7χίλιαρο και που στην αρχή ήταν για τους αγρότες και µετά έγινε… για τους αγρότες που επλήγησαν από τον κορωνοϊό και που δεν αφορά τις γνωστές κατηγορίες (άνθη, αρνιά, σπαράγγια, ψάρια, φράουλες κ.λπ.) γιατί µέχρι τότε δεν υπήρχε πλαίσιο και που δεν ξέρουµε στο τέλος αν θα αφορά κάποιους, µάλλον για κακό θεσπίζεται.

Τελικά τα πράγµατα είναι πιο απλά απ’ όσο έχουµε µάθει να τα βλέπουµε, κι αυτό, ο κύριος Μάκης, το ξέρει καλά! Στην περίπτωση των «ελληνοποιήσεων» για παράδειγµα, η πράξη δείχνει ότι όλα γίνονται! Αρκεί να το θες!

Η κριτική όλους µας βοηθάει να γινόµαστε καλύτεροι, ωστόσο, στην περίπτωση των θεσµικών παρεµβάσεων Βορίδη για τις αθέµιτες εµπορικές πρακτικές (βλέπε ελληνοποιήσεις), οφείλω να παραδεχθώ ότι το πράγµα δουλεύει.

Κάθε επικείµενος ανασχηµατισµός είναι µια µικρή δοκιµασία για τους κατέχοντες υπουργικά χαρτοφυλάκια. Βέβαια αυτό δεν είναι λόγος να ‘ξοκείλουν ορισµένοι σε πολιτικές κορώνες και άγονες κοµµατικές αντιπαραθέσεις, µόνο και µόνο χάριν των εντυπώσεων της τελευταίας στιγµής.

Το λέγαµε ότι η πανδηµία αλλάζει δραστικά τα της αγροτικής οικονοµίας, κανείς ωστόσο δεν περίµενε πως τόσο γρήγορα και τόσο δραστικά θα αλλάξει το καταναλωτικό πρότυπο, θα διαφοροποιηθεί η ζήτηση, θα επιταχυνθεί η διαδικασία των αλλαγών στον τοµέα της αγροτικής παραγωγής.

∆ιακρίνω αυτό τον καιρό να γίνονται πολλά, µικρά, καλά πράγµατα που δίνουν λύσεις σε επιµέρους θέµατα του αγροτικού χώρου, να αποφεύγεται η συζήτηση για τα λίγο πιο σοβαρά και να λείπει παντελώς ο σχεδιασµός για τα µεγάλα και κρίσιµα ζητήµατα.

Ευρωπαϊκά, αυτές τις µέρες, οι κινήσεις έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον.

Μου γράφει ο φίλος µου ο Γιώργος. Στο κριθάρι προαναγγέλλουν 13 λεπτά το κιλό. Και το story είναι πως όσο έχει η Βουλγαρία κριθάρια και καλαµπόκια, εκεί θα παίζουν οι τιµές! Του Βορίδη να τα πεις

Η κρίση γεννά ευκαιρίες, ωστόσο οι ευκαιρίες ακολουθούν τους έχοντες τη δυνατότητα να τις διεκδικήσουν.

Στη δηµόσια ζωή όλα είναι θέµα συσχετισµών και στην περίπτωση των αγροτών η αλήθεια είναι ότι οι συσχετισµοί δεν τους βοηθούν.

Κανονικά θα ‘πρεπε να υπάρχει µια πινακίδα που να λέει «Στην Ελλάδα απαγορεύεται η παραγωγή -αν το κάνετε, είναι µε δική σας ευθύνη». Στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραµµής είναι ένας φίλος - αναγνώστης από την ∆υτική Αχαΐα.

Στη ζωή έχει αποδειχθεί ότι κερδίζουν αυτοί που διεκδικούν. Και µετά, όπως έλεγε και ο Μάλκολµ Χ, το µέλλον ανήκει σ’ αυτούς που το προετοιµάζουν. Στην περίπτωσή σας, στην περίπτωσή µας, φίλοι αγρότες δεν συµβαίνει τίποτα από τα δύο. Και ο χρόνος περνάει.