Τρίμματα

Η αναστάτωση που δηµιουργείται αυτόν τον καιρό στον τοµέα της αγροτικής παραγωγής ως αποτέλεσµα των αυξήσεων στα κόστη των εισροών είναι µεγάλη και η αγωνία που εκφράζουν οι αγρότες δικαιολογηµένη. Ακόµα και εκεί όπου τα κόστη καλύπτονται ή και υπερκαλύπτονται από την άνοδο στις τιµές παραγωγού το πρόβληµα είναι υπαρκτό. Η διατάραξη και µόνο των χρηµατοροών, σε ένα πεδίο δραστηριότητας µε µικρά περιθώρια κέρδους, είναι αρκετή για την υπονόµευση της βιωσιµότητας των αγροτικών εκµεταλλεύσεων.

Οι αντιδράσεις που εκδηλώνονται τις τελευταίες µέρες ακόµα και για ψύλλου πήδηµα, γύρω από τη µεγάλη απόφαση µεταφοράς του ΟΣ∆Ε στο κυβερνητικό νέφος, προδίδει ακριβώς το µεγάλο φαγοπότι που είχε στηθεί εδώ και χρόνια εντός και πέριξ της ∆οµοκού.

Τα πράγµατα είναι πολύ πιο απλά απ’ ότι τα παρουσιάζουν οι έχοντες συµφέροντα σε κρίσιµες πτυχές της οικονοµικής δραστηριότητας στα πέριξ του τοµέα της αγροτικής παραγωγής και ο σηµερινός υπουργός Γιώργος Γεωργαντάς, δείχνει να το καταλαβαίνει.

Αυτό που χρειάζεται η ελληνική γεωργία, είναι να µπει κάποια τάξη στον τρόπο µε τον οποίο χαράσσονται οι πολιτικές και ασκείται η δραστηριότητα. Εδώ και µια 20ετία περίπου, η «µπάλα» δείχνει να έχει χαθεί. Η τελευταία µεγάλη µεταρρύθµιση της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής το 2003 (γνωστή ως µεταρρύθµιση Φραντζ Φίσλερ) στάθηκε η αφορµή για τον µεγάλο κατήφορο στον τοµέα της αγροτικής παραγωγής.

Η ανάκτηση της ευθύνης του ΟΣ∆Ε από τον ΟΠΕΚΕΠΕ δεν είναι απλά θέµα γοήτρου ενός δηµόσιου οργανισµού που είναι επιφορτισµένος µε την ευθύνη διαχείρισης των κοινοτικών ενισχύσεων και τον έλεγχο των πληρωµών προς τους αγρότες. Η βάση δεδοµένων του ΟΣ∆Ε είναι το κατ’ εξοχήν εργαλείο βάσει του οποίου γίνονται οι µετρήσεις, στοιχειοθετούνται οι αναλύσεις και χαράσσονται οι πολιτικές.

Η συζήτηση περί διατροφικής επάρκειας ή ανεπάρκειας, µάλλον επιδρά αποπροσανατολιστικά στο δηµόσιο διάλογο, ενισχύοντας τη θέση αυτών που έχουν κάθε συµφέρον να λένε… ψωµί νάνε και ό,τι νάνε. Αργά ή γρήγορα ο πόλεµος θα τελειώσει κι ακόµα καλύτερα θα ήταν να µην έχει γίνει ποτέ. Σε ότι αφορά την αγροτική παραγωγή και τη λειτουργία της αγοράς, το ζήτηµα είναι να µην ισοπεδωθούν και τα ελάχιστα όρια που υπήρχαν πριν από τον πόλεµο.

Η σηµερινή (Σάββατο 2 Απριλίου) εναρκτήρια γενική συνέλευση της Εθνικής Ένωσης Αγροτικών Συνεταιρισµών (ΕΘΕΑΣ… όπως λέγαµε ΠΑΣΕΓΕΣ), θα µπορούσε να χαρακτηρισθεί και ιστορική, καθώς έρχεται να αποκαταστήσει τη θεσµική εκπροσώπηση των οργανωµένων σε συλλογικά σχήµατα αγροτών, µετά το πολυετές κενό που δηµιούργησε το πραξικόπηµα στη διοίκηση της ΠΑΣΕΓΕΣ τον Απρίλιο του 2016 και η διασπαστική κίνηση που ακολούθησε για χάρη του «τεχνικού συµβούλου» του ΟΣ∆Ε.

Η ώρα για την επανεκτίµηση του ρόλου του αγρότη και της αγροτικής παραγωγής έφθασε. Επειδή όµως αυτοί που κινούν τα νήµατα στην οικονοµία και την πολιτική έχουν µάθει να σκέφτονται αλλιώς, ούτε τώρα φαίνεται να υπάρχει ευήκοων ους. Αυτό σηµαίνει ότι θα αργήσει πολύ να φανεί φως στο τούνελ. Ίσως µάλιστα, όταν δεήσουν οι ιθύνοντες να ασχοληθούν µε το θέµα, να είναι πάρα πολύ αργά. Προσωπικά έχω την πεποίθηση ότι ήδη είναι πολύ αργά.

∆εν θα ήθελα να επικαλεστώ το αµύθητο «λεφτά υπάρχουν» του ΓΑΠ, βλέπω όµως ότι αυτό τον καιρό κυκλοφορεί πολύ χρήµα και οι… συνήθεις ύποπτοι, οι οποίοι έχουν ένα ταλέντο, οµολογώ, να το µυρίζονται, έχουν ήδη πάρει θέσεις. Αναφέροµαι ειδικότερα στα µεγάλα ποσά που µοιράζει τα επόµενα 2-3 χρόνια το λεγόµενο Ταµείο Ανάκαµψης και για τα οποία, όπως όλα δείχνουν, πάνω στην ανάγκη να απορροφηθούν, πάει να στηθεί, όπως όλα δείχνουν, τρελό πάρτι.

Ένα από τα µεγάλα ζητήµατα που καλείται να επιλύσει ο νέος ένοικος της πλατείας Βάθη, Γιώργος Γεωργαντάς, είναι η κακή κληρονοµιά που του άφησε ο προκάτοχός του, Σπήλιος Λιβανός.

Nα ξεκινήσουµε από το εξής απλό.

Η κυβέρνηση εξαντλεί σε λίγο καιρό τα της θητείας της και δεν είναι υπερβολή αν έλεγα ότι το αγροτικό, ως φλέγον και µείζον ζήτηµα που αναµφισβήτητα είναι, ουδείς θέλησε να το αγγίξει.

Όσο πιο άσχετος είναι µε τα θέµατα αρµοδιότητάς του ένας υπουργός, τόσο αλωνίζουν οι συµφεροντολόγοι που τον περιτριγυρίζουν.

Ο Λιβανός πέρασε και πάει. Στην ουσία ήταν ένας χαµένος χρόνος. Μόνο µεγάλα λόγια κι από ουσία µηδέν. Λάθος άνθρωπος, σε λάθος θέση. Το κακό είναι ότι πριν φύγει δέσµευσε τη χώρα µε το εθνικό στρατηγικό σχέδιο για τη νέα ΚΑΠ. Θα χρειασθεί πολλή δουλειά, στον λίγο χρόνο που αποµένει µέχρι την έγκριση του σχετικού φακέλου από τις Βρυξέλλες, προκειµένου να υποστηριχθούν µε επάρκεια κάποιες βελτιώσεις και να αποκτήσει έναν αξιόλογο προσανατολισµό ο εθνικός φάκελος. Κατά τα λοιπά, πολιτικά, τον Λιβανό, είναι, να τον κλαίνε και οι ρέγγες!

« Το Βυζάντιο διαλύθηκε όταν εγκαταλείφθηκε η ύπαιθρος». Η φράση ανήκει στον γαλάζιο Περιφερειάρχη Πελοποννήσου Παναγιώτη Νίκα και προφανώς δεν είναι τυχαία, καθώς αντανακλά σε πολύ µεγάλο βαθµό τη δύσκολη θέση στην οποία έχει περιέλθει η ελληνική γεωργία, παρά τα περί του αντιθέτου θρυλούµενα από την πολιτική ηγεσία του υπουργείου. Βλέπετε, ένας περιφερειάρχης έχει πολύ καλύτερη εικόνα από έναν υπουργό, της πραγµατικής θέσης στην οποία βρίσκεται ο τοµέας της αγροτικής παραγωγής και οι αγρότες.

Τα ακραία καιρικά φαινόµενα και οι επακόλουθες φυσικές καταστροφές, ταυτόχρονα µε τα ολέθρια αποτελέσµατα που τα συνοδεύουν, διαµορφώνουν συνήθως πρόσφορο πεδίο πολιτικής αντιπαράθεσης και φυσικά αφορµή για οξεία κριτική προς την εκάστοτε κυβέρνηση και τους εν γένει φέροντες την πολιτική ευθύνη διαχείρισης των καταστάσεων.

Σπήλιος Λιβανός: «Ιστορική ηµέρα για την Ελλάδα και τις Ένοπλες ∆υνάµεις η παραλαβή των Rafale – Η Ελλάδα πλέον υπερέχει καθολικά της Τουρκίας…».

Διαβάζω µε ενδιαφέρον στον πολιτικό Τύπο ότι στο πλαίσιο της αναζήτησης των νέων µεταρρυθµιστικών πρωτοβουλιών που καλείται να λάβει η κυβέρνηση, οι επιτελείς του Μαξίµου εντοπίζουν και αξιολογούν συγκεκριµένες πολιτικές (Βήµα 9 Ιανουαρίου).