Τρίμματα

Ο κατακλυσµός στη Θεσσαλία δεν είναι παρά µια ακόµα αφορµή. Τα προβλήµατα της ελληνικής γεωργίας είναι τεράστια και πολλών ετών.

Όσο θολό ήταν το ποτάµι που έπνιξε τον θεσσαλικό κάµπο, άλλο τόσο θολές είναι οι εξαγγελίες περί οικονοµικής στήριξης των πληγέντων και ειδικά των αγροτών.

Αν δεν ήταν τόσο βαριά η νόσος του πολιτικού συστήµατος, θα µπορούσε αυτή η θεοµηνία να αποτελέσει την αφετηρία για µια νέα προσέγγιση στα θέµατα της αγροτικής πολιτικής. Το χρειάζονται οι αγρότες, το χρειάζονται οι κοινωνίες της υπαίθρου, το έχει πραγµατικά ανάγκη και η χώρα. Όµως, µε τόσα που έχουν δει τα µάτια µου, πολύ φοβάµαι ότι και αυτή τη φορά οι υποσχέσεις θα µείνουν λόγια.

Η βελτίωση της ανταγωνιστικότητας των αγροτικών εκµεταλλεύσεων έρχεται από την εκλογίκευση των δαπανών λειτουργίας και τη διεύρυνση των εσόδων.

H επικοινωνία κάνει καλό, όµως δεν κρατάει για πάντα.

Tο αγροτικό πρόβληµα στην Ελλάδα είναι πολύ µεγαλύτερο απ’ αυτό που αντιλαµβάνονται οι ίδιοι οι αγρότες (δύναµη αδράνειας) και βεβαίως απ’ αυτό που πιστεύουν οι φέροντες την πολιτική ευθύνη για τη διαχείριση των πραγµάτων περί τα αγροτικά.

Όταν ηγετικά στελέχη της ΕΘΕΑΣ, ταξιδεύουν ξανά και ξανά τον τελευταίο χρόνο Βιετνάµ και Ταϊλάνδη για να οργανώσουν (λέει) τις µετακλήσεις εργατών γης από τις παραπάνω χώρες στην Ελλάδα, καταλαβαίνετε που πάει… περίπατο το συνεταιριστικό κίνηµα.

Οι περιπτώσεις των συνεταιρισµών που έχουν αποµείνει και µπορούν να παίξουν έναν ρόλο, δίνοντας το δικό τους στίγµα στην αγορά είναι λίγες.

Aρκετοί είναι αυτοί που µε ρωτούν το τελευταίο διάστηµα, τι θα µπορούσε να περιµένει ο αγροτικός κόσµος από τον Αυγενάκη.

Πέρα από την επίλυση των θεµάτων τρέχουσας διαχείρισης (πληρωµές, αποζηµιώσεις, διευθετήσεις κ.α.) συµπεριλαµβανοµένων φυσικά και των επιλογών διορισµού στελεχών και διοικήσεων σε δηµόσιους φορείς και οργανισµούς, η υπόθεση της ελληνικής γεωργίας και κτηνοτροφίας χρειάζεται και άλλα πράγµατα.

Είδα µία χώρα ξωτικιά στ’ ανήσυχο όνειρό µου: πόσ’ όµορφη δε θα το πει ποτέ καµιά ψυχή. Το νου µου πήρε κι άφησα το φτωχικό χωριό µου κι έκανα τάµα µόνο εκεί ν’ αράξω, µόνο εκεί. -Λάµπρος Πορφύρας

Αν γινόταν να µετρήσουµε σ’ αυτή τη φάση το δείκτη ευτυχίας των ανθρώπων που δραστηριοποιούνται στον τοµέα της αγροτικής παραγωγής, πολύ φοβάµαι ότι τα ευρήµατα θα ήταν απογοητευτικά.

Από τη µια είναι οι ανάγκες των αγροτών και από την άλλη τα οικονοµικά συµφέροντα και οι υποχρεώσεις του πολιτικού συστήµατος απέναντί τους.

Το µεγάλο πρόβληµα για την ελληνική γεωργία είναι ότι… έχει χαθεί η µπάλα.

Αν µας δίδαξαν κάτι οι τελευταίες εκλογές είναι ότι… κανένας δεν θέλει τον κλαψιάρη. Ένας κλαψιάρης γίνεται βαρετός. Οι άνθρωποι ενδιαφέρονται για χαρακτήρες που είναι απόλυτοι και αποφασιστικοί, που θέλουν κάτι πολύ και που κάνουν αυτό που χρειάζεται για να το πετύχουν.

Το 1993, µε αφορµή τη συζήτηση που γίνονταν εκείνη την εποχή για το όνοµα της Π.Γ.∆.Μ., ο τότε πρωθυπουργός, Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, δήλωνε ότι «το όνοµα που θα λάβει η γειτονική χώρα δεν είχε µεγάλη σηµασία, γιατί κανείς δεν θα το θυµάται σε 10 χρόνια». Όπως αποδεικνύεται από τα γεγονότα, µάλλον είχε δίκιο. Έκτοτε πολλοί υποστηρίζουν ότι οι Έλληνες, ως λαός, έχουν κοντή µνήµη!

«Ο λογαριασµός που κάνεις στο σπίτι δεν βγαίνει στο παζάρι» λέει ο σοφός λαός µας και γι’ αυτό η µεγάλη βεβαιότητα που πολλοί εκφράζουν είτε για τις αγορές είτε για τις εκλογές συνοδεύεται από το ανάλογο ρίσκο. Αυτό που µε σιγουριά µπορούµε να πούµε είναι ότι τους αγρότες τους ενδιαφέρουν σ’ αυτή τη φάση περισσότερο οι αγορές, παρά οι εκλογές. Αν λοιπόν δεν πάει καλά το πρώτο και εν προκειµένω η αγορά σιτηρών, τότε κανείς δεν βάζει το χέρι του στη φωτιά για το δεύτερο, µε ό,τι αυτό µπορεί να σηµαίνει µέχρι τις 25 Ιουνίου.

Όσοι είχαν επενδύσει στο ότι ο ΟΠΕΚΕΠΕ θα ήταν το πρόβληµα των εκλογών, λόγω της µεταφοράς τους στο gov.gr τελικά έπεσαν έξω.