Αυτό το οποίο καθίσταται καθημερινά σαφές είναι ότι οι συντελεστές του χώρου αλλάζουν και οι σχέσεις εντός της αλυσίδας αξίας μεταμορφώνονται. Ακόμα και στα στενά όρια του πρωτογενούς τομέα οι διεργασίες που λαμβάνουν χώρα είναι πρωτοφανείς και το αποτέλεσμά τους θα κρίνει την εικόνα της αγοράς τα επόμενα χρόνια. Κι αυτό γιατί μεγάλα επενδυτικά funds παίρνουν θέση στην αγροτική παραγωγή, αξιόλογες παραδοσιακές αγροτικές εκμεταλλεύσεις αλλάζουν κατηγορία, ενώ το προφίλ του αγρότη ως φυσικού προσώπου που βιοπορίζεται από τη συγκεκριμένη δραστηριότητα όλο και περιορίζεται.
Την ίδια στιγμή, ενδιαφέρον παρουσιάζει το μοντέλο των καθετοποιημένων μονάδων, δηλαδή των αγροτικών επιχειρήσεων που έχουν περάσει αυτόνομα στον τομέα της μεταποίησης και συχνά της τελικής διάθεσης του παραγόμενου προϊόντος.
Ακόμη πιο ζωηρή είναι η είσοδος επενδυτικών κεφαλαίων (funds) στις ενδιάμεσες στάσεις επεξεργασίας και τυποποίησης των αγροτικών προϊόντων, όπου οι εξελίξεις καθίστανται καταιγιστικές, αρχής γενομένης από τον κλάδο του γάλακτος (ρεπορτάζ σελ. 8-9) και των προϊόντων ντομάτας, μέχρι την εστίαση και τις ημέρες δόξας που γνωρίζει το delivery.
Αυτό που θα πρέπει να γίνει κατανοητό είναι ότι οι νέες δομές αλλάζουν σε πολύ μεγάλο βαθμό και τις σχέσεις εντός της αλυσίδας αξίας. Η έντονα ανταγωνιστική σχέση μεταξύ παραγωγών, εμπόρων και μεταποιητών δείχνει να αμβλύνεται, οι ενδιάμεσοι λιγοστεύουν και η απευθείας παράδοση προϊόντων στη λιανική και στην εστίαση υποκαθιστά σε μεγάλο βαθμό το ρόλο των χονδρεμπόρων.
Αυτό που σίγουρα επιβεβαιώνεται είναι η σταθερή ή και βελτιούμενη θέση της αγροδιατροφής στην οικονομία, η σημασία της ντόπιας παραγωγής, η παραγωγή προϊόντων με ελάχιστο περιβαλλοντικό αποτύπωμα και η συνέπεια στις ποιοτικές προδιαγραφές που τίθενται από την αγορά. Έκαστος εκ των συντελεστών οφείλει να ανιχνεύσει υπό νέο πρίσμα τις διαμορφούμενες συνθήκες, να βγει από την απομόνωση, να αντιληφθεί τα κανάλια μέσα από τα οποία χτίζεται η εφοδιαστική αλυσίδα να αξιολογήσει ακόμα πιο αυστηρά τα κόστη της κάθε επένδυσης.
