του Marc Champion*
Δεν είναι αιτία εορτασµού. Σηµατοδοτεί το τέλος κάθε εναποµείνασας ελπίδας ότι ο Τραµπ θα µπορούσε να πειστεί να εµπλακεί εκ νέου η Αµερική στην υπεράσπιση της Ουκρανίας. Ωστόσο, αν χρησιµοποιηθεί σωστά, θα µπορούσε να προσφέρει κάποια υγιή σαφήνεια. Η απόφαση του Τραµπ πρέπει να εκληφθεί ως µια απλή προσπάθεια να διασφαλίσει πως ό,τι και αν συµβεί ως αποτέλεσµα της εγκατάλειψής του προς το Κίεβο, δεν θα έχει αντίκτυπο πάνω του. […].
Ο Τραµπ έχει εδώ και καιρό αποσύρει το µεγαλύτερο µέρος της βοήθειας προς την Ουκρανία, καθιστώντας τις ΗΠΑ θεατή και έµπορο όπλων στον µεγαλύτερο πόλεµο στην Ευρώπη από το 1945. Πρόκειται για µια κακή εξέλιξη, αλλά αυτό που προηγήθηκε της απόφασής του να αποχωρήσει, ήταν χειρότερο. Η Ρωσία κέρδισε πάρα πολλά σε βάρος της Ουκρανίας και του ΝΑΤΟ, χωρίς να παραχωρήσει τίποτα.Αυτή η άνευ προηγουµένου υποχώρηση των ΗΠΑ µπορεί µόνο να ενθαρρύνει τον Πούτιν, όπως αποδεικνύεται από τα αυξανόµενα περιστατικά ρωσικών εισβολών στον εναέριο χώρο του ΝΑΤΟ.
Υπάρχουν πολλά συµπεράσµατα. Το πρώτο είναι ότι η Ευρώπη πρέπει να βρει τρόπο να αξιοποιήσει το σύνολο των παγωµένων περιουσιακών στοιχείων της Ρωσίας. ∆ιαφορετικά, θα είναι πολιτικά αδύνατο να καλυφθεί το χρηµατοδοτικό κενό που άφησε η αποχώρηση Τραµπ. […] Η Ουκρανία διαθέτει την οικονοµικά αποδοτική ικανότητα παραγωγής όπλων, που λείπει από την Ευρώπη. Έχει τη βούληση να πολεµήσει, κάτι που λείπει από µεγάλο µέρος της Ευρώπης, µετά από δεκαετίες πεποίθησης ότι οι διαφορές µεταξύ των εθνών πρέπει πλέον να επιλύονται µε νόµους και όχι µε όπλα. […]
Αυτό που πρέπει να αλλάξει είναι η στάση της Ευρώπης απέναντι στην Ουκρανία, η οποία πρέπει να θεωρηθεί ως πάροχος άµυνας και όχι µόνο ως «καταναλωτής».[…]. Η στάση του Τραµπ στον ΟΗΕ έχει αποσαφηνίσει δύο αλήθειες: Η πρώτη είναι ότι ο Πούτιν δεν έχει καµία πρόθεση να σταµατήσει αυτόν τον πόλεµο µε οποιουσδήποτε όρους, εκτός από την παράδοση τόσο της Ουκρανίας όσο και της Ευρώπης. Η δεύτερη είναι ότι η Ευρώπη δεν µπορεί να βασίζεται στο ενδιαφέρον του Τραµπ.
*Αρθρογράφου Bloomberg
