Ενδεικτικά αναφέρεται ότι η μέση τιμή του έξτρα παρθένου ελαιολάδου στην Ισπανία βρίσκεται πλέον στα 2,70 ευρώ το κιλό, 50 λεπτά περίπου πάνω από τα αντίστοιχα επίπεδα του προηγούμενου Δεκεμβρίου και οδεύει προς τα 3 ευρώ, ενώ η Ιταλία έχει επιστρέψει σε εύρος τιμών άνω των 5 ευρώ. Στην Ελλάδα, φαίνεται ότι καμία εταιρεία δεν μπορεί να απορροφήσει από μόνη της λόγου χάριν μια ποσότητα 3.000 τόνων φρέσκου ποιοτικού ελαιολάδου, που αντιστοιχεί στην έως τώρα παραγωγή μιας περιοχής όπως είναι η Μονεμβασιά.
«Ακόμα και με 3 ευρώ να δώσουμε το φρέσκο ελαιόλαδο της περιοχής, καμία εταιρεία δεν έχει τώρα 3 εκατομμύρια διαθέσιμα για να αγοράσει τους 3.000 τόνους που έχουμε ετοιμοπαράδοτους. Ούτε μπορεί να βρει να τα δανειστεί», αναφέρει χαρακτηριστικά στην Agrenda άνθρωπος της αγοράς από την Λακωνία.
Φαίνεται λοιπόν ότι στο ίδιο υφεσιακό περιβάλλον και από την ίδια εμπορική γραμμή εκκίνησης, αφού πέρυσι όλες οι χώρες παραγωγοί ελαιολάδου παρουσίασαν μειωμένες τιμές, οι ανταγωνιστές της Ελλάδας, κατάφεραν να διαχειριστούν με πιο αποτελεσματικό τρόπο τα εργαλεία ανάκαμψης που είχαν στη διάθεσή τους. Η σιωπή των συντελεστών του κλάδου εκτός του ότι μαρτυρά το έλλειμμα ρευστότητας στην εγχώρια αγορά, έρχεται να ομολογήσει πως οι πανηγυρισμοί στην πλατεία Βάθη για την στήριξη της ελαιοκομίας αφορούν σε παρεμβάσεις πολλών εκατομμυρίων, χωρίς όμως ουσιαστικό αντίκρισμα.
Ως γνωστόν, μέσω του Προγράμματος Αγροτικής Ανάπτυξης, πρόκειται να μοιραστούν 126 εκατ. ευρώ σε επιδοτήσεις των 1.000, έως 2.000 ευρώ σε 145.000 κατ’ επάγγελμα παραγωγούς. Σίγουρα κάθε στήριξη είναι καλοδεχούμενη από τον αγροτικό κόσμο, ωστόσο το ποσό της ενίσχυσης είναι ανεπαίσθητο τελικά, σε περίπτωση που επαναληφθεί το εμπορικό μοτίβο του 2019. Από την άλλη η Ιταλία, με σχεδόν 15 εκατ. ευρώ παραπάνω, διαμόρφωσε ένα ταμείο χαμηλότοκων εγγυημένων δανείων που αφορά αποκλειστικά στην στήριξη του ελαιοκομικού τομέα. Ομάδες παραγωγών και συνεταιρισμοί γνώριζαν ήδη από το καλοκαίρι ότι μέχρι το τέλος Δεκεμβρίου θα μπορούν να δανειστούν έως και 2,5 εκατ. ευρώ, με την προϋπόθεση να αγοράσουν σε καλύτερες τιμές την παραγωγή επιτραπέζιων ελιών και ελαιολάδου των μελών τους και να επενδύσουν σε αναδιάρθρωση καλλιεργειών και την τυποποίηση. Παρά τις πιέσεις του εμπορίου, η Ιταλία δεν έχει πέσει από το ψυχολογικό όριο των 5 ευρώ το κιλό, όσο σε περιοχές της χώρας, ιδιωτικά ελαιοτριβεία αγοράζουν σε τιμές ακόμα και κάτω από τα επίπεδα των Ισπανών.
