Παρά το γεγονός ότι η βάση του βρίσκεται στην Αιδηψό, ταξιδεύει σε τόπους όπως η Φθιώτιδα για το έλατο, η Πελοπόννησος για το πορτοκάλι, η Βοιωτία για το δασόμελο. Επίσης αξιοποιεί το πεύκο για το πευκόμελο, καθώς και κούμαρο με ρείκι, όλα από τη Βόρεια Εύβοια. Από την κουμαριά και το ρείκι δημιουργεί ένα ξεχωριστό μέλι που δύσκολα συναντάται σε άλλες περιοχές της Ελλάδας. Η συνύπαρξη κουμαριάς και ρεικιού στα βόρεια του νησιού και οι κοινές συνήθειες των δύο φυτών ως προς την περίοδο της ανθοφορίας και το γεγονός ότι συχνά συναντώνται από κοινού στα ίδια χώματα, προσφέρει ένα ιδιαίτερο προϊόν που μπαίνει στη συνέχεια στο βαζάκι. «Είναι ένα ιδιαίτερο μέλι, ‘ευβοιώτικο’. Το βουνό μας παρουσιάζει μία συγκεκριμένη ιδιαιτερότητα που ευνοεί να φυτρώνουν τα κούμαρα μαζί με τα ρείκια. Ανθίζουν την ίδια στιγμή, με αποτέλεσμα να δημιουργείται ένα φυσικό χαρμάνι, το οποίο προσδίδει μία σπάνια γεύση που ισορροπεί ανάμεσα στο πικρό και στο γλυκό», εξηγεί ο Α. Δρακούλης. Εκτός των άλλων παράγει την πρόπολη, τη γύρη, τον βασιλικό πολτό, τις κεραλοιφές.
Η παραγωγή του είναι βιολογική, ενώ το μέλι του που φέρει την ονομασία «Εύβοια Γη» βρίσκεται σε διαδικασία πιστοποίησης από τον Οργανισμό Ελέγχου και Πιστοποίησης Βιολογικών Προϊόντων (ΔΗΩ). «Οι μέλισσες ταΐζονται μόνο με μέλι που κρατάμε στις κυψέλες καθώς αποφεύγουμε τη ζάχαρη για τη διατροφή τους. Επιπλέον, οι φαρμακευτικές αγωγές που ακολουθούμε γίνονται μόνο με φυσικά βιολογικά σκευάσματα χωρίς τη χρήση χημικών. Σε ό,τι αφορά τις κυψέλες μας τοποθετούνται τουλάχιστον σε απόσταση τριών μέτρων από καλλιέργειες, προκειμένου να αποφύγουμε το οποιοδήποτε ενδεχόμενο επίδρασης στα μελίσσια μας από τυχόν ψεκασμούς σε αγροτικές εκμεταλλεύσεις», εξηγεί ο μελισσοκόμος.
Όπως λέει, κλήθηκε να αντιμετωπίσει τις συνέπειες που έφερε για το φυσικό περιβάλλον και την ευρύτερη οικονομική δραστηριότητα της Βόρειας Εύβοιας η καταστροφή του 2021, όπου η πυρκαγιά κατέκαψε ένα σημαντικό μέρος δασικής έκτασης. «Ωστόσο συνεχίζω να σχεδιάζω τα επόμενα βήματα που θέλω να κάνω στη δουλειά μου, παρά το γεγονός ότι η φωτιά που έπληξε την περιοχή μας, με κράτησε αρκετά πίσω. Υποχρεώθηκα όπως και πολλοί ακόμα συνάδελφοί μου να αναθεωρήσω πολλά πράγματα, να αλλάξω τοποθεσίες που έστηνα έως και εκείνη τη στιγμή τα μελίσσια μου, ενώ χάθηκαν και μελισσοσμήνη καθότι εκτός από τα μελίσσια που κάηκαν, η τέφρα που εισήλθε στις κυψέλες είχε ως αποτέλεσμα να χαθεί ο γόνος, με τα συγκεκριμένα προβλήματα να εκδηλώνονται ακόμα και έναν χρόνο αργότερα».
