Η ιστορία της ελληνικής ταπισερί
Στην πρώτη ενότητα της έκθεσης συναντάμε τις ταπισερί της δεκαετίας του 1960. Η ιστορία τους ξεκινά με την Οικοτεχνία που δημιουργήθηκε το 1955 και ήταν μία από τις δραστηριότητες της Βασιλικής Πρόνοιας. Το ενδιαφέρον για την ταπισερί συμβαδίζει με την αναβίωσή τους στη Γαλλία και στην Αγγλία, ήδη από τον μεσοπόλεμο. Η δημιουργία της Οικοτεχνίας είχε ως αποτέλεσμα την παραγωγή ταπισερί βασισμένων σε έργα ζωγράφων, τα οποία συνέχισαν να παράγονται έως την δεκαετία του 1980, με φροντίδα του ζωγράφου Γιάννη Φαϊτάκη. Ο Φαϊτάκης γεννημένος το 1926 μετεκπαιδεύτηκε με υποτροφία της Πρόνοιας στην École Nationale d’Art décoratif d’Aubusson (1960-1962) και επιστρέφοντας στην Ελλάδα δημιούργησε τα πρώτα εργαστήρια με μαθήματα εξειδίκευσης στην ύφανση των ταπισερί. Ήταν αυτός που πήρε την πρωτοβουλία και μετέφερε σε ταπισερί ζωγραφικά έργα των Γιάννη Μόραλη, Γιάννη Τσαρούχη, Νίκου Χατζηκυριάκου-Γκίκα, Σπύρου Βασιλείου, Νίκου Νικολάου, Γιάννη Σπυρόπουλου καθώς και δικά του, των οποίων το αρχείο υπάρχει σήμερα στο Εθνικό Κέντρο Κοινωνικής Αλληλεγγύης, από το οποίο προέρχονται έντεκα από τις ταπισερί της έκθεσης.
Οι δεκαετίες 1970-1980 και τα χειροποίητα χαλιά από έργα τέχνης
Το 1973 και 1974 οι γκαλερίστες των «Νέων Μορφών» Τζούλια Δημακοπούλου και Μαρία Βασιλείου σε συνεργασία με το ταπητουργικό εργαστήριο «Τάπης» δημιούργησαν χειροποίητα hand tufted χαλιά σε περιορισμένα αντίτυπα (12), πάνω σε έργα καλλιτεχνών, όπως των Ηλία Δεκουλάκου, Χρίστου Καρά, Δημήτρη Μυταρά, Χρόνη Μπότσογλου, Πάρι Πρέκα, Γιώργου Βακαλό, Βάσως Κατράκη, μεταφέροντας πάλι σε ύφανση υπάρχοντα ζωγραφικά ή χαρακτικά τους έργα. Το 1981, η γκαλερί Πολυπλάνο ακολούθησε την ίδια μέθοδο, σε συνεργασία με την εταιρεία “Tapisson”, απλοποιώντας πολύ τα πρωτότυπα έργα των καλλιτεχνών.
Η ταπισερί και οι Έλληνες καλλιτέχνες
Μπορεί η ταπισερί να μην αναπτύχθηκε ιδιαιτέρως στη χώρα μας αλλά από τη δεκαετία του ’60 έως σήμερα, διάφοροι Έλληνες καλλιτέχνες που έζησαν στην Ευρώπη έδωσαν σχέδιά τους σε εργαστήρια υφαντικής, κυρίως στη Γαλλία: ο Γιώργος Βακαλό, ο Κώστας Κουλεντιανός, ο Αλέκος Φασιανός, η Άλεξ Μυλωνά και η Μαρία Λοϊζίδου. Ο πολιτογραφημένος Γάλλος, Μάριος Πράσινος, δημιουργούσε ταπισερί ήδη από το 1951. Ζωγράφιζε έργα ειδικά για να περάσουν σε ταπισερί, τις οποίες υφαίναν στην Aubusson. Έργα της έκθεσης προέρχονται από το Succession Mario Prassinos στο Παρίσι. Στην Αγγλία και σε περίοδο πειραματισμών, η Νίκη Καναγκίνη υφαίνει η ίδια αρκετές δικές της συνθέσεις στο διάστημα 1965-1968, ενώ σημαντικές υπήρξαν οι μεγάλες υφασμένες διακοσμητικές επιφάνειες του Μιχάλη Κατζουράκη για υπερωκεάνια στη δεκαετία του 1970 και του Τάκη Κατσουλίδη για υποκαταστήματα της Εθνικής Τράπεζας στη Νέα Υόρκη και στο Μόντρεαλ.
Η ύφανση, τα νήματα και η νέα αντίληψη στην τέχνη
Μία νέα αντίληψη για την ύφανση επικρατεί στα έργα τέχνης των τελευταίων δεκαετιών, καθώς δημιουργοί, κυρίως γυναίκες χρησιμοποιούν τις τεχνικές της ύφανσης και κάθε μορφής νήματα προκειμένου να δημιουργήσουν έργα περίοπτα, τριών διαστάσεων, όπου το ζητούμενο είναι η εκφραστική αναζήτηση των τάσεων της Fiber Art, κυρίως μέσα από την ανάδειξη του πρωτογενούς υλικού και της παραδοσιακής ύφανσης. Στην έκθεση συναντάμε την εμβληματική κατασκευή της Βούλας Μασούρα (1984) και έργα νεωτέρων καλλιτεχνών όπως των: Ισμήνη Σαμανίδου, Άρτεμις Αλκαλάη, Ζωή Γαϊτανίδου, Μανώλης Ζαχαριουδάκης, Δάφνη Μπαρμπαγεωργοπούλου, Βάσια Βανέζη.
Η έκθεση συνοδεύεται από ομότιτλη έκδοση (ελληνικά, αγγλικά)που περιλαμβάνει πλούσιο φωτογραφικό υλικό των έργων, το σύνολο του σχετικού τεκμηριωτικού υλικού και κείμενα των: Ειρήνης Οράτη, Κωνσταντίνου Παπαχρίστου, Τάσου Σακελλαρόπουλου, Σοφίας Τσουρινάκη, Περικλή Τζιάρα, Κρίτωνος Καλαβρού, Λουΐζας Καραπιδάκη και Άννυς Μάλαμα.
Πηγή: thetoc.gr
