Τα παραπάνω τόνισε ο καθηγητής Γεώργιος Δαουτόπουλος σε σε συνάντηση-συζήτηση στην Λέσχη του 1ου Συστήματος Προσκόπων Θέρμης , σημειώνοντας ότι η λέξη «πολίτης» - και συνεκδοχικά η πόλη, πολιτισμός και τα παράγωγά τους - αφορά στην πραγματικότητα τον συμμετέχοντα στις κοινωνικές-κοινοτικές εξελίξεις άνθρωπο, σε αντιδιαστολή με τον «ιδιώτη», χαρακτηρισμό που απέφευγαν οι Αρχαίοι Έλληνες ως κακό, γιατί η σημασία που αποδίδονταν στον όρο «ιδιώτης», ο οποίος διατηρείται μέχρι και σήμερα στην αγγλική λέξη «idiot», που σημαίνει παράξενος, τρελός.
Σήμερα, το 90% είναι ιδιώτες και μόνο το 10% είναι πολίτες ή αν θέλουμε «ενεργοί πολίτες», και αυτό δίνει τεράστιες δυνατότητες δράσης για αύξηση στο ποσοστό των πραγματικών πολιτών.
Η τοπική κοινωνία για να γίνει πρωταγωνιστής, από απλός θεατής των εξελίξεων, πρέπει να οργανωθεί σε Συλλόγους, δομές και Ομάδες Τοπικής Δράσης, και να επιδιωχθεί μια ισόρροπη ανάπτυξη-ευημερία όλων των συμπολιτών. Η ενίσχυση της αυτάρκειας σε επίπεδο νοικοκυριού, οικισμού, χωριού, νησιού ή νομού είναι σημείο «κλειδί».
Η αντίληψη που υπαγορεύει πως όλα μας τα προβλήματα μικρά ή μεγάλα, πρέπει να λυθούν, για λογαριασμό μας, από την εκάστοτε Κεντρική Εξουσία, είναι μια μορφή «κρατολατρείας», και αποτελεί λάθος.
Το θαύμα των Αμπελακίων στην Ελλάδα, το 1788, συνέβη: Χωρίς συνεταιριστική νομοθεσία, Χωρίς τραπεζικό σύστημα, Χωρίς μεταφορικά δίκτυα και έργα υποδομής, Χωρίς επιδοτήσεις, Χωρίς τεχνοκράτες, αλλά με πλούσια και πηγαία ενδογενή έμπνευση και δημιουργικότητα των συγκατοίκων για ευημερία όλων. Και μπορεί να ξανασυμβεί, αρκεί οι κάτοικοι ενός τόπου να γνωρισθούν μεταξύ τους, να αναπτυχθεί σεβασμός μεταξύ τους και αλληλοεκτίμηση, και να «ζυμωθούν» στην συνδιαμόρφωση κοινών στόχων. Προϋποθέτει βέβαια ένα κοινά αναγνωρισμένο σύστημα αξιών. Και αυτό ήδη υπάρχει.
Ο Ελληνικός Κοινοτισμός είναι μια προϋπάρχουσα ιδιότητα στους Έλληνες. Τον βλέπουμε στην αυθόρμητη οργάνωση του ελληνισμού στις Ελληνικές Κοινότητες του εξωτερικού, με εξαιρετικά δείγματα, με ελληνικά σχολεία, εκκλησίες, γηροκομεία, νοσοκομεία, ορφανοτροφεία, βιβλιοθήκες, πολιτιστικά κέντρα, ακόμα και θεσμούς διαιτησίας.
Μερικά εμπόδια για την τοπική ανάπτυξη και την ευημερία των κατοίκων, είναι ο μέχρι σήμερα κεντρικός χαρακτήρας της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, η συντεχνιακή αντιμετώπιση της εκπαίδευσης των μελλοντικών πολιτών, ο ελιτισμός -που σχεδόν όλοι τον καταγγέλλουν, αλλά μόλις έχουν την ευκαιρία διολισθαίνουν στο life style - και η έλλειψη επαρκώς ανοικτών διαδικασιών συμμετοχής και ελέγχου της Δημόσιας Διοίκησης.
Σηµειώνεται ότι ο ορισµός της Τοπικής Ανάπτυξης έχει ως εξής: Οι θεληµατικές προσπάθειες οµάδων ανθρώπων σε τοπικό επίπεδο για βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης και εργασίας που βασίζονται κατά κύριο λόγο στις δικές τους δυνάµεις για σχεδιασµό και υλοποίηση. «Οι Αρχές της Τοπικής Ανάπτυξης προσδιορίζονται ως Συµµετοχική και Ολοκληρωµένη Ανάπτυξη, η οποία έχει ανθρώπινες διαστάσεις και χαρακτήρα αφού προάγει την αλληλεγγύη», όπως τόνισε ο καθηγητής Γ. ∆αουτόπουλος, ο οποίος έχει ασχοληθεί από το 1982 µε το αντικείµενο Community Development στο Michigan State Universit και έκτοτε δίδαξε το µάθηµα της Αγροτικής Κοινοτικής-Τοπικής Ανάπτυξης στο Τµήµα Αγροτικής Οικονοµίας της Γεωπονικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστηµίου Θεσσαλονίκης.
Τέλος, αξιζει να αναφερθεί ότι ο καθηγητής Γ. ∆αουτόπουλος δώρισε στην βιβλιοθήκη του 1ου Συστήµατος Προσκόπων Θέρµης δύο από τα πολλά βιβλία του για την Τοπική Ανάπτυξη, τα «Κοινωνιολογία της Ανάπτυξης» και «Αειφορική Ανάπτυξη της Ελληνικής Υπαίθρου», σαν µια πρώτη «µαγιά» στο νέο ξεκίνηµα προσφοράς των παλαιών προσκόπων, αυτών που κάποτε έδωσαν την προσκοπική τους υπόσχεση, ότι θα προσπαθούν να εφαρµόσουν ένα σύστηµα πανανθρώπινων αξιών, που αναφέρονται µεταξύ άλλων σε: ∆ικαιοσύνη, Φιλοπατρία, Οικονοµία, Υπευθυνότητα, Εργατικότητα, Αλληλοβοήθεια, Χρησιµότητα, Φιλία και Αγάπη για το Περιβάλλον.
