Πληθώρα συναντήσεων και απομάκρυνση από τους αγρότες

∆εδοµένων µάλιστα των αδυναµιών της δηµόσιας διοίκησης να ασχοληθεί και να δώσει λύσεις σε πολλά και σύνθετα θέµατα που αντιµετωπίζει ο χώρος, ο αγροτικός κόσµος δείχνει να αισθάνεται τον τελευταίο καιρό αποκοµµένος από το υπουργείο που για χρόνια θεωρούνταν υπουργείου των αγροτών.
Μπορεί, µέχρι έναν βαθµό, να φταίει και το internet. ∆ηλαδή η δυνατότητα που έχει πλέον το γραφείο τύπου του υπουργείου να µεταφέρει στα µέσα ενηµέρωσης σε ελάχιστο χρόνο και µάλιστα µε εικόνα το γεγονός και κάτι από το κλίµα αυτών των συναντήσεων. Μπορεί επίσης, παρόµοιες συναντήσεις να γίνονταν και παλιότερα και να µην υπήρχε γι’ αυτές η δέουσα ενηµέρωση.

Το κυρίως πρόβληµα εντοπίζεται πάντως στο γεγονός ότι πολλά από τα ζητήµατα που τίθενται αφορούν σε µεγάλο βαθµό και τους αγρότες -προµηθευτές αγροτικών προϊόντων- οι οποίοι για πολλά από αυτά έχουν συχνά διαφορετική άποψη, χωρίς µάλιστα αυτή να µπορεί να εισακουσθεί. Όχι γιατί ο υπουργός και το υπουργείο δεν θέλει να την ακούσει αλλά γιατί, δεν υπάρχει η δέουσα εκπροσώπηση από την πλευρά των αγροτών που να µπορεί να την διατυπώσει.

Πρόκειται για τεράστιο κενό το οποίο έχει αφήσει ελεύθερο το πεδίο στην... άλλη πλευρά, µε αποτέλεσµα η θέση των κύριων συντελεστών της πρωτογενούς παραγωγής συνεχώς να αποδυναµώνεται. Σηµειωτέον ότι δεν είναι λίγες οι φορές κατά τις οποίες η πολιτική ηγεσία αναζητά επιµόνως και µε δική της πρωτοβουλία την άποψη και θέση των αγροτών χωρίς αυτή να φθάνει ποτέ µε επεξεργασµένο τρόπο. Αποτέλεσµα, τα θέµατα να προχωρούν µε βάση τη γνώµη εκείνων που τα υποστηρίζουν και η θέση των αγροτών συνεχώς να αποδυναµώνεται. Άλλωστε, σε µια αγορά ανοικτή στις διεθνείς προκλήσεις και µε µεγάλη κινητικότητα, όπως δείχνουν τα πράγµατα, είναι φυσικό  να βρίσκονται λύσεις και για τα αγροτικά προϊόντα. Το ζήτηµα είναι µε ποιο κόστος για την εθνική οικονοµία.

Έχει άλλωστε µεγάλο ενδιαφέρον να δει κανείς, ποιες είναι οι απαντήσεις που καλείται να δώσει αυτό τον καιρό το υπουργείο  στο αίτηµα π.χ. των ελαιουργών για την ενεργητική τελειοποίηση του ελαιολάδου, στο αίτηµα των επιχειρήσεων ξηρών καρπών για περαιτέρω διευκολύνσεις στις εισαγωγές, στο αίτηµα των εκκοκκιστών για µη εφαρµογή της απόφασης Κόκκαλη για την υγρασία και το καθεστώς προπωλήσεων στο σύσπορο βαµβάκι, στην πίεση των επιχειρήσεων κρέατος για µη αναγραφή της προέλευσης του κρέατος στις ταµειακές, των επιχειρήσεων γάλακτος για χαλάρωση των ισοζυγίων από τον ΕΛΓΟ και σε πολλά άλλα. Θα πρέπει να αναφερθεί επίσης ότι αυτή η «φάµπρικα» που έχει ανοίξει µε τις διεπαγγελµατικές, στις οποίες κυριαρχεί µέχρι τώρα η γνώµη του οικονοµικά ισχυρού, δύσκολα θα δώσει λύσεις στα κρίσιµα ζητήµατα που τίθενται από την πλευρά των παραγωγών. Η πολιτική ηγεσία του υπουργείου οφείλει να γνωρίζει ότι διεπαγγελµατικές µε επίπλαστη εκπροσώπηση των παραγωγών δεν είναι διεπαγγελµατικές και συχνά οδηγούν σε λάθος µονοπάτια.