Η απάντηση είναι ένα εµφατικό «Ναι», όταν διαβάζει κανείς το βιβλίο της Αµερικανοϊταλίδας οικονοµολόγου Κλάρα Ματέι «Η τάξη του κεφαλαίου» (The Capital Order) που αναφέρεται στις πολιτικές της λιτότητας στη δεκαετία του 1920 σε Ιταλία και Μεγάλη Βρετανία, εντυπωσιάζοντας µε τις πολλές οµοιότητες των πολιτικών της λιτότητας που εφάρµοσαν τόσο οι Ιταλοί φασίστες, όσο και οι Βρετανοί φιλελεύθεροι. Είναι η χρυσή περίοδος της λιτότητας σε ό,τι αφορά την προσπάθεια για µια επιστηµονική της τεκµηρίωση και κυριαρχία, που κατέληξε τελικά στη θεοποίησή της.
∆ιαβάζοντας µάλιστα κανείς το βιβλίο, καταλαβαίνει πολύ καλύτερα και τι στόχο είχαν οι πολιτικές που εφαρµόστηκαν στην Ελλάδα από την «τρόικα» και τους «θεσµούς», οι συνέπειες των οποίων παραµένουν ορατές µέχρι σήµερα. Όπως επισηµαίνουν πολλοί, χάρις στο βιβλίο διαλύεται από την πρώτη στιγµή µια βαθιά ριζωµένη αντίληψη ότι η πολιτική λιτότητας απέτυχε να υλοποιήσει τους στόχους της. Το ακριβώς αντίθετο συνέβη. Απλώς οι πραγµατικοί στόχοι αποκρύπτονται σταθερά από τους κήρυκές της, που κρύβονται πίσω από αόριστες υποσχέσεις για τόνωση της οικονοµίας και την υπόσχεση ότι όταν θα αρχίσει να βελτιώνεται η «οικονοµία» και η κατάσταση των επιχειρήσεων, όλη η κοινωνία θα επωφεληθεί από αυτό. Στην πραγµατικότητα ο στόχος είναι άλλος. Να πετύχει την αναδιανοµή του πλούτου, περικόπτοντας αµοιβές, παροχές, κοινωνικές δαπάνες, πείθοντας την κοινωνία ότι όλες αυτές οι θυσίες γίνονται για το καλό όλων.
∆εν είναι τυχαίο ότι αυτή την επιχειρηµατολογία χρησιµοποιούν την περίοδο αυτή πολλοί Ευρωπαίοι πολιτικοί, όπως ο καγκελάριος Μερτς στη Γερµανία που προεξοφλεί περικοπές επιδοµάτων, κίνητρα για τις επιχειρήσεις και περισσότερες ιδιωτικοποιήσεις µε στόχο να «ξαναγίνουν οι Γερµανοί περήφανοι για την πατρίδα τους». Ακριβώς αυτή ήταν και η επιχειρηµατολογία του πρωθυπουργού της Γαλλίας Φρανσουά Μπαϊρού που προανήγγειλε θυσίες για τους συµπατριώτες του, προκειµένου να µην βουλιάξει η χώρα από τα χρέη.[…]. Η Ματέι καταρρίπτει και τον µύθο της οικονοµίας ως µιας αντικειµενικής και ουδέτερης «επιστήµης» που επιχειρείται συστηµατικά να «αποπολιτικοποιηθεί» ως βασιζόµενη σε κάποιους άγραφους φυσικούς νόµους, όπως οι θετικές επιστήµες.[…].
