Του Richard Baldwin*
Αυτό το πείραµα είναι καινοτόµο επειδή οι τραµπικοί δασµοί δεν είναι οι γνωστοί, κλασικοί τοµεακοί δασµοί. Ένα κλασικό παράδειγµα είναι ο αµερικανικός «δασµός στα κοτόπουλα» που αναµόρφωσε µε επιτυχία τις αποφάσεις παραγωγής και επένδυσης στον τοµέα. Αντίθετα, οι δασµοί που καλύπτουν τα περισσότερα κατασκευασµένα αγαθά αυξάνουν καθολικά το κόστος των εισροών, προσκαλούν αντιποίνες ενέργειες και εκτροπή του εµπορίου, κατακερµατίζουν πολύπλοκες εφοδιαστικές αλυσίδες και ενθαρρύνουν τη «δασµολογική µηχανική» για να παρακάµψουν το τείχος.[…].
Μια καθολική εγκατάλειψη των υψηλών δασµών σηµειώθηκε στη δεκαετία του 1990 επειδή η παγκοσµιοποίηση άλλαξε ριζικά. Η βιοµηχανική προστατευτικότητα µετατράπηκε σε βιοµηχανική καταστροφή. Η επανάσταση των ΤΠΕ επέτρεψε το «δεύτερο ξήλωµα» της παγκοσµιοποίησης, όπου εργοστάσια και βιοµηχανικό know-how, όχι µόνο τελικά προϊόντα, διέσχισαν τα σύνορα. Η παραγωγή κατακερµατίστηκε σε Παγκόσµιες Αλυσίδες Αξίας (ΠΑΑ). […]
Το θεµελιώδες πρόβληµα είναι ότι η έλλειψη ζήτησης δεν είναι ο περιορισµός για την αµερικανική βιοµηχανία· είναι η έλλειψη εκπαιδευµένου εργατικού δυναµικού. Σχεδόν 400.000 θέσεις εργασίας στον τοµέα της παραγωγής είναι ακάλυπτες, που σηµαίνει ότι το εργατικό δυναµικό είναι ανίκανο και απρόθυµο να καλύψει τα εργοστάσια που θα δηµιουργθούν.
Ενώ οι δασµοί ήταν πάντα πολιτικοί, ιστορικά λειτούργησαν ως στοχευµένα εργαλεία για την προστασία συγκεκριµένων τοµέων. Οι δασµοί Tραµπ στοχεύουν να αποµονώσουν ολόκληρη την οικονοµία, αναβιώνοντας µια απαξιωµένη στρατηγική ανάπτυξης που απέτυχε σχεδόν παντού όπου εφαρµόστηκε. Τα ευρεία τελωνειακά, ενώ µπορεί να κινητοποιήσουν βραχυπρόθεσµη πολιτική στήριξη, θα αποτύχουν να προστατεύσουν την αµερικανική ευηµερία.
*Καθηγητή ∆ιεθνών Οικονοµικών στο IMD Business School στη Λωζάνη
