Πολύ πριν φτάσει στο σηµείο να βραβεύεται για τις παλαιωµένες γραβιέρες του, ο 68χρονος σήµερα κτηνοτρόφος είδε το ζωικό κεφάλαιο ως ένα µέσο να µειώσει τα έξοδα εφοδιασµού της τουριστικής µονάδας που ανέπτυξε όλες τις προηγούµενες δεκαετίες στο νησί.
Η βαθύτερη αιτία όµως, δεν µπορεί παρά να είναι η αναζήτηση των παιδικών του αναµνήσεων, όταν ο συνονόµατος παππούς τους φρόντιζε τα ζώα του και τυροκοµούσε µε το γάλα τους το ξακουστό κρασοτύρι της Κω. Την µυστική συνταγή του ακολουθεί πιστά και σήµερα ο κ. Κουρούδης όπως αναφέρει στην Agrenda.
Όποιον δεν µπορεί να χορτάσει η Κως, δεν µπορεί ούτε ολόκληρη η Αίγυπτος, λέει µέσες άκρες ένα αρχαίο γνωµικό που αποδίδεται στον Ηρόδοτο. Αυτή η πολύτιµη έφεση στην πρωτογενή παραγωγή που έθρεψε του Κώους και τους µετέτρεψε από την αρχαιότητα σε νησί των Μακάρων, ξεθύµανε τις τελευταίες δεκαετίες µε την ταυτόχρονη έκρηξη του τουρισµού. Ο συνοµιλητής µας όµως αποφάσισε να κάνει το άλµα που ενώνει τον κοσµικό τουρισµό µε τον αγροτουρισµό. Άλλωστε, αν και έµπειρος ξενοδόχος, πλέον δηλώνει υπερήφανος κτηνοτρόφος.
Το 2010 λοιπόν ξεκίνησε το εγχείρηµα αναβίωσης της κτηνοτροφικής µονάδας που την δεκαετία του 1930 λειτουργούσε στο Μαρµάρι ο παππούς του. Έριξε 3,5 εκατ. ευρώ για αγορά ζωικού κεφαλαίου. Περίπου 200 αγελάδες της φυλής Χολστάιν και µερικές Jersey για το µεγαλύτερης περιεκτικότητας σε λίπος γάλα τους. Στον διπλανό στάβλο έχει και 350 αιγοπρόβατα, Ασσάφ και Μούρθια.
Στα μελλοντικά πλάνα η δημιουργία ενός μεγάλου πάρκου εντός φάρμας
Τα τελευταία τρία χρόνια, η τυροκοµική µονάδα που διαχειρίζεται ο κ. Κουρούδης εστιάζει στα premium τυριά µακράς ωρίµανσης, όπως η Γραβιέρα και το Κεφαλοτύρι 24µηνης παλαίωσης. Είναι τυριά που δεν µπορούν να απευθυνθούν στον κλάδο της HORECA, όπως εξηγεί ο ίδιος και για το λόγο αυτό αναζητά διαρκώς ευκαιρίες που θα τον εντάξουν στα ράφια µεγάλων σουπερµάρκετ. Είναι δύσκολο το εγχείρηµα αυτό, αναφέρει, ωστόσο ήδη έχει πετύχει συµφωνία µε δύο µεγάλες ελληνικές αλυσίδες.
Αξίζει να σηµειωθεί, ότι ο ακούραστος συνοµιλητής µας δεν µένει µόνο στη φροντίδα των ζώων του και στην τυροκόµηση. Παράλληλα καλλιεργεί 600 στρέµµατα µε ζωοτροφές, σε µια προσπάθεια να εκµηδενίσει τη χρήση σόγιας στη µονάδα του. Παράλληλα επιβλέπει και τα κηπευτικά που προορίζονται για την ξενοδοχειακή µονάδα, 600 ρίζες ελαιόδεντρων και το αµπέλι του. Ωστόσο δεν σκέφτεται να κάνει κινήσεις προς την εµφιάλωση όπως αναφέρει, αφού «είναι κοπιώδης ενασχόληση και δεν βρίσκω συνέχεια. Οι τρεις κόρες µου ασχολούνται µε το ξενοδοχείο». ∆ύσκολη είναι και η απασχόληση ζωοτεχνών και εργατών γης. «Στην Κω µπορείς να βρεις 10.000 άτοµα για να δουλέψουν 7µηνη σεζόν, αλλά κανέναν να ασχοληθεί µε τα ζώα και τα χωράφια», συνεχίζει ο ίδιος.
Έχει όµως και άλλους στόχους πέρα από την επέκταση του δικτύου του για την διάθεση των προϊόντων της Κωακής Γης στην εγχώρια αγορά. «Θέλω να διαµορφώσω ένα µεγάλο πάρκο στη φάρµα, ώστε να είναι επισκέψιµη. Να κάτσει ο τουρίστας σε έναν ελαιώνα, να φάει τα τυριά της µονάδας, να πιει ένα κρασί. Θέλω παράλληλα να ετοιµάσω στο χώρο και µια παιδική κατασκήνωση». Παράλληλα σκέφτεται την είσοδο στο τυποποιηµένο κρέας. «Ο µεγαλύτερος εχθρός του φρέσκου πράγµατος είναι ο µάγειρας. Έχουν µάθει να ανοίγουν µια σακούλα και να κάνουν τους µεγάλους σεφ. Οι αγρότες της Κω έχουν µάθει να πουλάνε απευθείας στο ξενοδοχείο. Στο κρέας όµως...», καταλήγει ο ίδιος.
