Πρώτον, γιατί, η χώρα µας, τις περισσότερες φορές δεν είναι σε θέση να απορροφήσει στο σύνολό τους τους διαθέσιµους κοινοτικούς πόρους. Συχνά επιστρέφει χρήµατα, όπως θα συµβεί και φέτος µε την ενιαία ενίσχυση.
∆εύτερον, γιατί τα πρόστιµα και οι καταλογισµοί που επισύρει κάθε τόσο η «κακοδιαχείριση» απαλλάσσει τις Βρυξέλες από τεράστια ποσά.
Ολόκληρο το ρεπορτάζ στην Agrenda που κυκλοφορεί
Μ’ αυτή την έννοια, οι κοινοτικές αρχές, θα µπορούσε να πει κανείς ότι την έχουν δεµένη… τη γαϊδάρα τους. Αντίθετα, αυτή που υφίσταται ποικιλοτρόπως την πίεση εξ αυτού το λόγου είναι η Ελλάδα. Χάνει κάθε χρόνο τεράστια ποσά και βλέπει τον προϋπολογισµό της να αιµορραγεί, τους πραγµατικούς αγρότες να διαµαρτύρονται και την αγροτική οικονοµία να πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο.
Μόνο την τελευταία δεκαετία περισσότερα από ένα δις ευρώ είναι τα χρήµατα που οδηγήθηκαν σε λάθος τσέπες, άλλο ένα δις είναι η άµεση οικονοµική επιβάρυνση (τόκοι, εισφορές, δυσκολίες προγραµµατισµού, υποβάθµιση δραστηριότητας κ.α.) που έχουν επωµισθεί οι ίδιοι οι αγρότες και άλλο ένα δις ή και πολύ περισσότερο είναι οι καταλογισµοί και τα πρόστιµα που επιβάλλονται από τις Βρυξέλλες.
Το κακό που έχει κάνει το διεφθαρµένο καθεστώς του ΟΠΕΚΕΠΕ και του ΟΣ∆Ε στην ελληνική οικονοµία είναι ανυπολόγιστο. Όσο νωρίτερα το καταλάβουν οι υπεύθυνοι για τις τύχες του ελληνικού λαού, τόσο το καλύτερο για τη χώρα. Σε κάθε περίπτωση, η Ελλάδα δεν είχε ποτέ την πολυτέλεια να περιφρονεί έναν ξεκάθαρα παραγωγικό τοµέα, όπως είναι αυτός της αγροτικής παραγωγής.
Το γεγονός ότι φτάσαµε ως εδώ, έχει να κάνει µε τον ύπουλο και καταστροφικό ρόλο που έχει διαδραµατίσει συγκεκριµένος ιδιώτης που παρεισέφρησε στον Οργανισµό Πληρωµών, µε την οργανωτική και ηθική κατάρρευση της δηµόσιας διοίκησης, µε την εφήµερη και κοντόθωρη οπτική που πολιτικού – πελατειακού συστήµατος και µε το έλλειµµα αξιόπιστης συλλογικής έκφρασης από τους αγρότες.
Το πως θα βγει η χώρα και ο εγχώριος αγροτικός τοµέα απ’ αυτόν τον λαβύρινθο θα το δείξει ο χρόνος. Αναµφίβολα, µια κυβέρνηση που σέβεται τον εαυτό της, όφειλε να εντοπίσει και να αντιµετωπίσει πολύ νωρίτερα αυτή την πηγή στρεβλώσεων και διαφθοράς. Ευθύνες αναλογούν και σε πολλές από τις προηγούµενες κυβερνήσεις, ειδικά µετά το 2007. Τώρα όµως δεν είναι ώρα καταµερισµού ή συµψηφισµού των πολιτικών ευθυνών. Είναι ώρα αναζήτησης γενναίων και οριστικών λύσεων, που, έστω και µετά από χρόνια, θα ξαναβάλουν την ελληνική γεωργία σε µια ενδιαφέρουσα αναπτυξιακή τροχιά.
