Μία κοινωνία που δεν πιστεύει και δεν εµπιστεύεται τους πολιτικούς κι ένα πολιτικό σύστηµα που απειλείται κυρίως από τον εαυτό του και το οποίο, µέσα σε συνθήκες κρίσης, προτιµάει τις ένθεν/κακείθεν δαιµονοποιήσεις παρά την ορθολογική σκέψη: αυτή είναι η Ελλάδα το 2019.
Οι διαψεύσεις δεξιών και αριστερών παραδείσων, οι ουτοπίες που έγιναν δυστοπίες, οι ηγεµονίες που µεταλλάχτηκαν σε εξουσίες προκαλούν τροµώδες πολιτικό παραλήρηµα στους µέχρι σήµερα «αραχτούς» κοµµατικούς µηχανισµούς. Οι µεν δια-γράφουν την Ιστορία, οι δε αφήνουν επίτηδες ανολοκλήρωτα όλα τα εθνικά θέµατα. Οι πρώην ∆ράκοι της διχασµένης χώρας µοιάζουν τώρα µε Ράκη σε χαλασµένη Πολιτεία. Οι αναχρονισµοί τρέξανε και προλάβανε τους εκσυγχρονισµούς, οπότε οι εθνικές ψευδαισθήσεις και τα ψευδεπίγραφα επιτεύγµατα απέµειναν οι µόνες διέξοδοι των λαϊκιστών ρητόρων. Όταν αρνείσαι να δεις και να κρίνεις το παρελθόν σου είναι σαν να κόβεις από ένα µέλος του σώµατός σου, µε αποτέλεσµα στο τέλος να έχεις µείνει µόνο µ’ ένα δάχτυλο που δείχνει στο κενό. Οι νεκροί κι οι πεθαµένοι ξαναµπήκαν στο παιχνίδι, ως αλάθητα θύµατα ενός πολέµου χαρακωµάτων, του οποίου ουδέποτε υπεγράφη η αµετάκλητη λήξη. Επιστροφή χωρίς αναθεώρηση λαθών και παθών. Κι όχι µόνον. Οι ακραίοι φιλοπόλεµοι στρατηγοί έχουν πάρει το πάνω χέρι.
Οδεύουµε προς το 1949 καβάλα στα γερασµένα άλογα των διχασµών τραγουδώντας τα δολοφονηµένα τσιτάτα των «επαναστάσεων». Εβδοµήντα χρόνια πίσω από το 2019. Το αύριο µας είναι το χθες. Ρετροπία θα το χαρακτήριζε ο Ζίγκµουντ Μπάουµαν. ∆εν είναι ότι µας εµπνέει το παρελθόν αλλά απλώς µας φοβίζει λιγότερο καθώς δεν αισθανόµαστε πως έχουµε (κοινό;) µέλλον.
Οι περισσότεροι διανοούµενοι έγιναν «παρηγορητές» ή τηλεοπτικοί αγορητές. Οι σηµερινοί 70άρηδες νοιώθουν ότι βρίσκονται στο 1949 και ξαναγεννιούνται, ενώ οι 40άρηδες νοµίζουν πως γράφουν πρωτογενή ιστορία, αγνοώντας τα διδάγµατά της. Ο καθείς µε τον εαυτό του και τον εχθρό του: η Ελλάδα του 2019;
*Καθηγητή Εγκληµατολογίας, πρώην υπουργoύ Προστασίας του Πολίτη
