Μια επόµενη κίνηση, όπως περιγράφουν παραγωγοί στο Fresher, θα µπορούσε να είναι και η συµβολαιακή απευθείας µε τις µεγάλες αλυσίδες της λιανικής, ωστόσο εδώ παρεµβαίνει και ένας τεχνητός κατακερµατισµός των παραγωγικών δυνατοτήτων από µεσιτικά γραφεία που καπελώνουν µε 20% κόµιστρα τη συναλλαγή µεταξύ των σούπερ µάρκετ και των παραγωγών.
Πάντως η έξοδος από το καθεστώς της πανδηµίας και η επανέναρξη των εργασιών στην εστίαση, µέχρι στιγµής τουλάχιστον, δεν έχουν επιτρέψει στην αγορά πατάτας να επιστρέψει στα επίπεδα τιµών που ακούγονταν στην αγορά πριν την άνοιξη του 2021, όταν οι σεζόν εγκαινιάζονταν µε 50 και 60 λεπτά το κιλό, µε τις κορυφές να αγγίζουν ακόµα και τα 70 λεπτά µεταξύ του 2018 και 2019. Σε κάθε περίπτωση παρατηρούνται κινήσεις ανάκαµψης των τιµών µε τα κέντρα της Β. Ελλάδας να βρίσκονται πέριξ των 27-28 λεπτών το κιλό, όταν πέρυσι η αγορά είχε βουλιάξει ακόµα και κάτω από τα 10 λεπτά. Για τη φθινοπωρινή πατάτα της οποίας η παραγωγή βρίσκεται σε εξέλιξη και αναµένεται προς το Νοέµβριο, οι προσδοκίες κάνουν λόγο για πάνω από 35 λεπτά το κιλό.
Το ζητούµενο ωστόσο είναι η απαγκίστρωση της αγοράς από το άγχος της εισαγωγής αλλά και από τα περιθώρια κερδοφορίας που αναζητούν µε µάλλον αθέµιτο τρόπο οι αλυσίδες λιανικής και αυτό θα µπορούσε να χτιστεί µόνο µε βήµατα πιστοποίησης και εξασφάλισης επωνυµίας στο προϊόν. Και αν το παράδειγµα της πατάτας Νάξου, λόγω µιας εκ των πραγµάτων περιορισµένης παραγωγής δεν µπορεί να είναι ενδεικτικό, δεν ισχύει το ίδιο µε την πατάτα Κύπρου, που έχτισε ένα όνοµα στους καταναλωτές. Φυσικά, για να γίνει αυτό, ίσως είναι καιρός να επιτραπεί στους καλά οργανωµένους παραγωγούς να «φορέσουν» τη δική τους γραβάτα στο διχτάκι.
Ολόκληρο το ρεπορτάζ στο ένθετο Fresher που κυκλοφορεί
