Ούτε λέξη για τα σοβαρά
Βεβαίως, οι προεκλογικές αγωνίες από τις οποίες διακατέχονται σ’ αυτή τη φάση οι κυβερνητικές προτεραιότητες δεν αφήνουν πολλά περιθώρια για γενναίες αποφάσεις. Ειδικά όταν πρόκειται για στρατηγικής σηµασίας θέµατα, όπως είναι η κατοχή της αγροτικής γης και η διευκόλυνση λύσεων ώστε να περάσει στα χέρια των καλλιεργητών, η ουσιαστική ενίσχυση της θέσης των αγροτικών συνεταιρισµών, ο έλεγχος µεταποιητών και µεσαζόντων και η ενίσχυση της υπεραξίας που φθάνει στους παραγωγούς αγροτικών προϊόντων, ο περιορισµός της διαρροής κοινοτικών πόρων που προορίζονται για αγρότες και καταλήγουν σε άλλες κατευθύνσεις.
Παιδιά απ’ τη Σαµαρίνα
Πραγµατικά δεν έχει τέλος η λίστα µε τα µεγάλα και σοβαρά αγροτικά ζητήµατα, µε τα οποία ούτε κατά διάνοια δεν θέλησε να ασχοληθεί η σηµερινή κυβέρνηση, όπως και πολλές βέβαια από τις προηγούµενες. Όπως δεν προσπάθησε να δώσει προτεραιότητα, εποµένως και ανάλογη ώθηση, σε κάποιες καλλιέργειες ή τελοσπάντων σε κάποιον ειδικότερο κλάδο της αγροτικής παραγωγής. Κάτι που ψελλίζουν κατά καιρούς για τον κλάδο της κτηνοτροφίας, µάλλον είναι κι αυτό προς άγραν ψήφων. Γιατί, µέχρι στιγµής, ακόµα και τα βοσκοτόπια, συνεχίζουν να τα λυµαίνονται οι αστοί.
Κάτι ξέρει ο Luis Planas
Το έγραφα και πρόσφατα. Οι Ισπανοί π.χ. αποφάσισαν να στηρίξουν το ελαιόλαδο και το στήριξαν. Έγιναν παγκόσµια δύναµη. Αποφάσισαν να δουλέψουν µε τα κηπευτικά και καθορίζουν τις ισορροπίες στην ευρωπαϊκή αγορά. Τώρα τελευταία, έχουν εστιάσει στο κρασί και δεν έχω καµιά αµφιβολία ότι σε λίγα χρόνια θα τρίβουµε τα µάτια µας µε τα επιτεύγµατά τους. Μπορεί να µου πει κάποιος ένα ανάλογο παράδειγµα από την ελληνική γεωργία; Το ελαιόλαδο κοντεύουµε να το βουλιάξουµε, στο βαµβάκι έχουµε µείνει οι τελευταίοι των ευρωπαίων, στο σκληρό πάµε µε βήµα σηµειωτόν, στο αιγοπρόβειο γάλα γίναµε ελλειµµατικοί.
Εµείς, για τρία σπίτια
Κάτι πήγε να γίνει πριν από λίγα χρόνια στο κρασί. Σίγουρα έχει προχωρήσει καλύτερα από άλλους κλάδους. Όµως κι εδώ, τα τελευταία χρόνια βαδίζουµε χωρίς πυξίδα. Κάτι µαθαίνω για µια καινούργια ταξινόµηση στις οινοποποιήσιµες ποικιλίες, η οποία έχει τεθεί υπόψιν των αρµοδίων. Ο κολλητός, του κολλητού, ώ κολλητέ! Αλήθεια, ποιος κυβερνάει αυτόν τον κλάδο; Κάποτε υπήρχε τουλάχιστον µια Σταυρούλα Κουράκου και ένας Γιάννης Μπουτάρης. Σήµερα; Ένας κλάδος, χάρισµα, σε τρία σπίτια!
Μαρία Πενταγιώτισσα
Ωραία, φτιάχτηκαν τα τελευταία χρόνια χίλια οινοποιεία. Όπως είχαν γίνει κάποτε δύο χιλιάδες ελαιοτριβεία. Μπορεί να καθορίσει την αναπτυξιακή πορεία ενός κλάδου από µόνη της η ιδιωτική πρωτοβουλία; Στο τέλος ο ένας θα φάει τον άλλον. Εδώ χρειάζεται η συντεταγµένη Πολιτεία. Να βάλει κανόνες στο παιχνίδι. Να ξυπνήσει τους αµπελοκαλλιεργητές. Να εντοπίσει και να αναδείξει το δυναµικό των ποικιλιών. Να µην χάνεται ο καθένας στα δικά του ψευτο-πειράµατα. Αυτό όµως προϋποθέτει ισχυρή δηµόσια διοίκηση και υπουργούς µε εκτόπισµα. Που δεν σέρνονται πίσω από την ποδιά του κάθε οινοποιού. Όσο πετυχηµένος κι αν είναι!
