Το περίεργο είναι ότι σε μια ελαιοκομική περίοδο κατά την οποία οι συνθήκες παραγωγής δεν κρίνονται ευνοϊκές και τα εξαιρετικά παρθένα ελαιόλαδα δείχνουν να είναι περιορισμένα, η ζήτηση παραμένει νωχελική και οι τιμές παραγωγού υποχωρούν.
Ειδικά για την Ελλάδα, τα 2,80 έως 3,20 ευρώ το κιλό που πληρώνονται οι παραγωγοί για ελαιόλαδα με οξύτητα μικρότερη του 0,8%, δηλαδή στην κατηγορία για την οποία η παραγωγή εμφανίζεται ιδιαίτερα μειωμένη, θα μπορούσε να πει κανείς ότι συνιστούν ένα ακόμα παράδοξο. Σημειωτέον ότι οι αντίστοιχες τιμές παραγωγού για την εν λόγω κατηγορία στην Ιταλία προσεγγίζουν κατά μέσο όρο τα 5,5 με 6 ευρώ.
Το θέμα είναι ότι η Ιταλία μοιάζει να είναι τα τελευταία χρόνια η μεγάλη χαμένη στον κλάδο του ελαιολάδου. Εδώ και μια δεκαετία περίπου, έχοντας χάσει τον έλεγχο σημαντικού μέρους της μεταποιητικής βιομηχανίας (μετά τις «επιθετικές», κατά κάποιο τρόπο, εξαγορές των Ισπανών), τον τελευταίο καιρό δυσκολεύεται να διατηρήσει τη θέση της και στον τομέα της πρωτογενούς παραγωγής, καθώς χρόνο με το χρόνο καταγράφει μεγάλες απώλειες.
Το κακό για την Ελλάδα είναι ότι οι Ισπανοί καθοδηγητές της παγκόσμιας αγοράς, κινούνται με μεγαλύτερο ενδιαφέρον στη διακίνηση μεγάλων όγκων, χαμηλής ποιότητας ελαιολάδων σε ιδιαίτερα ελκυστικές τιμές για την κατανάλωση, υπονομεύοντας επί της ουσίας τις όποιες προσπάθειες αναβάθμισης της ποιοτικής εικόνας του ελαιολάδου διεθνώς, έτσι ώστε ο κύριος όγκος των πράξεων να ακολουθεί σε ένα υψηλότερο επίπεδο τιμών.
Οι μεμονωμένες απόπειρες προς την κατεύθυνση αυτή, τόσο στη χώρα μας, όσο και στην Ιταλία, όπου βεβαίως, η συνολική δραστηριότητα ακολουθεί φθίνουσα πορεία, δεν επαρκούν για τη διαμόρφωση μιας άλλης παγκόσμιας δυναμικής. Η Ελλάδα, χωρίς ολοκληρωμένη στρατηγική, με πενιχρά οικονομικά μέσα και με συχνά «χτυπήματα» από τον καιρό, δυσκολεύεται και θα δυσκολευτεί ακόμα περισσότερο να συγκρατήσει τους καλλιεργητές στον ελαιώνα.
*Εκδότης-Διευθυντής εφημερίδα Agrenda
