Τις τελευταίες δύο εβδομάδες, την απόφαση Τραμπ για επιβολή δασμών 25% στο ισπανικό ελαιόλαδο και στις ισπανικές επιτραπέζιες ελιές, ακολούθησε η επίσπευση έγκρισης από την πλευρά της Ευρωπαϊκής Επιτροπής του αιτήματος που είχαν υποβάλει οι ισπανικοί συνεταιρισμοί, αναφορικά με την αποθεματοποίηση 300.000 τόνων ελαιόλαδου της κατηγορίας λαμπάντε.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι και οι δύο αυτές αποφάσεις διαμορφώνουν συνθήκες για καλύτερο πλασάρισμα του ελληνικού ελαιόλαδου, όπως και των εγχώριων επιτραπέζιων ελιών στη μεγάλη αγορά των ΗΠΑ.
Βεβαίως, τίποτα και πάλι δεν είναι εύκολο. Πρώτον, γιατί, η αμερικανική αγορά είναι μια δύσκολη αγορά με ιδιαίτερες απαιτήσεις. Λέγεται π.χ. ότι και μετά τους δασμούς οι Ισπανοί βγαίνουν φθηνότεροι, τουλάχιστον στις επιτραπέζιες ελιές. Δεύτερον γιατί, τυχόν απώλειες συμβολαίων των Ισπανών στις ΗΠΑ θα μετατοπίσει το ενδιαφέρον τους σε άλλες αγορές για τις οποίες οι εγχώριοι εξαγωγείς δίνουν μάχη.
Οι ευκαιρίες πάντως είναι μπροστά μας, αν ληφθεί υπ’ όψη ότι η Ελλάδα είναι έτοιμη να συγκομίσει φέτος μια μεγάλη παραγωγή με ιδιαίτερα υψηλή ποιότητα. Με δεδομένο μάλιστα ότι οι διεθνείς τιμές δείχνουν να ισορροπούν σε ένα ενδιαφέρον επίπεδο, ίσως ελαφρά πιο χαμηλά από πέρυσι, το ελληνικό ελαιόλαδο θα μπορούσε να κάνει θραύση. Άλλωστε, πρώτη φορά, μετά από καιρό ο εξαγωγικός προσανατολισμός των εύρωστων επιχειρήσεων, διευκολύνεται χρηματοδοτικά και από τις τράπεζες. Για να γίνει η ευκαιρία αποτέλεσμα, χρειάζεται πάντως συνεργασία. Στο ελαιόλαδο ο δρόμος της επιτυχίας περνάει μέσα από την υπεραξία. Τενεκές στην εγχώρια αγορά και χύμα λάδι στην Ιταλία, ίσoν στασιμότητα.
Στην επιτραπέζια ελιά το θέμα είναι λίγο διαφορετικό. Η μόδα των τελευταίων ετών οι παραγωγοί να αποθηκεύουν το προϊόν, βάζοντας τον πήχη της τιμής στα ύψη, συχνά γυρίζει σε μπούμερανγκ. Το μυστικό βρίσκεται στην έντιμη συνεργασία. Κι αυτή την εποχή τα πράγματα δείχνουν αρκετά πιο ώριμα.
*Εκδότης-Διευθυντής εφημερίδα Agrenda
