Άλλωστε πρόσφατα διεθνή funds ανέλαβαν τη δέσµευση για επενδύσεις στις τρεις µεγαλύτερες εταιρίες αυτού του κλάδου. Στις παρουσιάσεις αυτές άραγε τους εξηγούν τί τους περιµένει; Αν αυτοί έχουν άγνοια και είναι λογικό, ισχύει όµως το ίδιο για την ελληνική πολιτεία; Την ίδια στιγµή Έλληνες επιχειρηµατίες στον κλάδο των ιχθυοκαλλιεργειών από το Γαλαξίδι, το Αγαθονήσι, τον Αστακό, την Κάλυµνο και άλλες γωνιές της επικράτειας, χωρίς τυµπανοκρουσίες αποφασίζουν να επενδύσουν. Και εκεί αρχίζει ο Γολγοθάς της ελληνικής πραγµατικότητας:
Κτηµατικές Υπηρεσίες ερίζουν για το ποιος (δεν) είναι υπεύθυνος. Είναι σε επίπεδο νοµού ή αποκεντρωµένης διοίκησης; Και όταν το λύσουν (;) δεν έχουν για µήνες µελάνι να στείλουν το αίτηµα στο Υπουργείο Οικονοµικών. Άλλες ορίζουν ενοίκιο βραχωδών εκτάσεων, ακριβότερο από τα πιο εύφορα χωράφια της Θεσσαλίας.
Το 35% της Ελλάδας µπαίνει σε περιοχές δικτύου Natura, αλλά χωρίς φορείς διαχείρισης, άρα είναι ιανεφάρµοστοι οι όποιοι ειδικοί όροι και ταυτόχρονα κάθε επενδυτής υποχρεούται να κάνει µακροχρόνιες µελέτες για συσχέτιση της δραστηριότητάς του µε άσχετα οικοσυστήµατα και οικοτόπους.
Αν τύχει δε και προσπαθήσουν να εντάξουν το επενδυτικό τους σχέδιο σε συγχρηµατοδοτούµενα προγράµµατα, έχουν να αντιµετωπίσουν κωµικοτραγικές καταστάσεις, ιδιαίτερα µε το πολυδιαφηµιζόµενο πληροφοριακό σύστηµα (ΠΣΚΕ) που «φτιάχτηκε» για να επιταχύνει και να κάνει πιο διαφανείς τις διαδικασίες έγκρισης των επενδύσεων.
Αντί λοιπόν (ή έστω παράλληλα µε) το γύρο του κόσµου προς άγρα ξένων επενδυτών, η πολιτεία πρέπει να επισκεφθεί αυτές τις άσηµες κωµοπόλεις και να σκύψει πάνω στις βιώσιµες Ελληνικές επιχειρήσεις και ιδιαίτερα τις µικροµεσαίες, δηµιουργώντας ένα αντιγραφειοκρατικό και φιλικό περιβάλλον, ώστε όσοι αιθεροβάµονες επιµένουν να επενδύουν στη χώρα να νοιώθουν στήριξη και όχι απαξία.Για µια ακόµη φορά ζητούµενο είναι το αυτονόητο. Ακούει κανείς;
*APC AE
