Όπως έδειξε η ιστορία της τελευταίας τετραετίας, η άπειρη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ δεν βρήκε ούτε για µια στιγµή το «νήµα» στη χάραξη της αγροτικής πολιτικής. Αντίθετα, χάθηκε µέσα στη διαχείριση των κοινοτικών πόρων αρχικά, τη µεταφορά δηµοσιονοµικών βαρών στις πλάτες των αγροτών στη συνέχεια και την αδυναµία επαναπροσδιορισµού της λειτουργίας των συνεταιρισµών και βελτίωσης των οργανωτικών δοµών του χώρου καθ’ όλη τη διάρκεια της τετραετούς διακυβέρνησης.
Οι υπεύθυνοι για την αναζήτηση στρατηγικής στον αγροτικό χώρο, είδαν εξαρχής µε φόβο τη συνεργασία µε τους εκπροσώπους του αγροτικού κόσµου, ενέδωσαν µε ευκολία στον πειρασµό της υπονόµευσης των παραδοσιακών εκφραστών και στη διάλυση αντίστοιχων θεσµικών οργανώσεων µε µακραίωνη ιστορία, όπως η ΠΑΣΕΓΕΣ. Αντί αυτών, µε αιχµή το ΟΣ∆Ε, συµβιβάστηκαν αβίαστα µε ποικιλώνυµα ιδιωτικά συµφέροντα που νέµονται το χώρο εις βάρος των αγροτών και της ίδιας της εξέλιξης στο χώρο της αγροτικής παραγωγής.
Για πολλούς από τους κυβερνώντες, οι λύσεις για τον αγροτικό χώρο θα έρχονταν, είτε από τα κοινοτικά προγράµµατα που κι αυτά ακόµα υπέκυψαν στην ανάγκη ικανοποίησης µικροπολιτικών σκοπιµοτήτων, είτε από µια κινητικότητα στον τοµέα του branding, όπου πολλοί νέοι κυρίως συντελεστές της αγροτικής παραγωγής επιδιώκουν παρουσία και σε άλλους κρίκους της αλυσίδας υπεραξίας (τυποποίηση, εµπορία, διάθεση κ.α.). Στο πρώτο, µάλλον ακολουθήθηκε η πεπατηµένη, ενώ το δεύτερο φαίνεται πως δεν είναι αρκετό από µόνο του να κάνει τη διαφορά και να αποφέρει οφέλη για τη µεγάλη µάζα των επαγγελµατιών του αγροτικού χώρου.
Αντίθετα, οι εγγενείς αδυναµίες της ελληνικής γεωργίας σε συνδυασµό µε την ένταση του ανταγωνισµού διεθνώς, την αποσάθρωση των συνεταιρισµών και τη… δηµοσιονοµική επιβάρυνση (φορολογία, ασφάλιση, γραφειοκρατία κ.α.) των αγροτών, επιτάχυναν το οικονοµικό αδιέξοδο των αγροτικών εκµεταλλεύσεων και φέρνουν σε όλο και πιο δύσκολη θέση την πολυπληθή τάξη των αγροτών που δεν έχει καταφέρει να πετύχει τον αναγκαίο εκσυγχρονισµό.
Μέσα σ’ αυτό το κλίµα και µε δεδοµένες τις οικονοµικές πιέσεις που υφίστανται συνεχώς τα τελευταία χρόνια οι αγρότες, η έκβαση του εκλογικού αποτελέσµατος δεν θα µπορούσε να είναι διαφορετική. Συντηρητική σε γενικές γραµµές η αγροτική κοινωνία, δεν είχε ιδιαίτερη δυσκολία να εγκαταλείψει µε την πρώτη µεγάλη ευκαιρία, το σύντοµο ούτως ή άλλως φλερτ που είχε µε την… πρώτη φορά αριστερά και να επιστρέψει... στις εστίες της.
Η εκ νέου αλλαγή στάσης δεν φαίνεται να είναι κάτι που µπορεί να γίνει σε ένα µήνα και η καταδίκη της κυβερνητικής πολιτικής για τους αγρότες µάλλον είναι δεδοµένη και στις εθνικές εκλογές. Αυτό που θα κρίνει πολλά στη συνέχεια, είναι η δυνατότητα της επόµενης κυβέρνησης που πιθανότατα θα είναι της Νέας ∆ηµοκρατίας, να κατανοήσει τις ιδιαιτερότητες του αγροτικού χώρου, να δηµιουργήσει συνθήκες βιωσιµότητας τόσο για τις µεγάλες και κάπως πιο σύγχρονες αγροτικές εκµεταλλεύσεις, όσο και για τους διαχειριστές (επαγγελµατίες και µη) µικρότερων µονάδων για τις οποίες είναι αναγκαίος ένας άλλος βηµατισµός.
Σε κάθε περίπτωση, η αναγκαία προσπάθεια αναδιοργάνωσης του αγροτικού χώρου θα πρέπει να περάσει από τον επαναπροσδιορισµό των δυνατοτήτων της αγροτικής παραγωγής και την προσέγγιση µε τόλµη των θεµάτων που συνδέονται µε τους συνεταιρισµούς και τη συλλογική δραστηριότητα στην αγροτική παραγωγή (οµάδες ή και µικρότερα εταιρικά σχήµατα).
Επιτακτική κρίνεται και η αποµάκρυνση των «παρασίτων». Ειδικά εκείνων που µε εφαλτήριο το ΟΣ∆Ε προωθούν τη δική τους ατζέντα σε βάρος των συντελεστών της παραγωγής. Το τελευταίο, απαιτεί, από το κόµµα της αξιωµατικής αντιπολίτευσης να εντοπίσει έγκαιρα τους «δούρειους ίππους» που έχουν παρεισφρύσει και στο δικό της χώρο. Να «ξεκόψει» µια και καλή από στελέχη µε προσωπική ατζέντα, ταυτισµένα µε «φατρίες» που µόνο µε «αµαρτίες» µπορούν να φορτώσουν τους πολιτικούς σχηµατισµούς, από τη στιγµή που αυτοί ανέχονται παθητικά τέτοιες διασυνδέσεις.
*Εκδότης-Διευθυντής εφημερίδα Agrenda
