Παρά την έλλειψη φυσικής εγγύτητας λόγω των επιδηµιολογικών περιορισµών, το «ανυπότακτο»[;] πνεύµα ορισµένων βρίσκει τρόπους να επιδείξει και την ψυχική τους αδιαφορία ως προς τις κοινωνικές συνέπειες της αποκλίνουσας συµπεριφοράς τους. Σε µία λεπτή ισορροπία ανάµεσα στην ανοµική διαταραχή (ίσως λόγω ανορθολογικής πίστης) και τη (µη-)ηθική της ευθύνης κινούνται άναρχα και σπασµωδικά στον χώρο της γενικής άρνησης.
Τόσους κοινωνιοπαθείς διαθέτει η χώρα, τόσους φέροντες συναισθηµατικά τραύµατα και διαψεύσεις, τόσους απορρίπτοντες βασικές έννοιες αµυντικής αλληλεγγύης κι ενσυναίσθησης κι εντέλει τόσους αφελείς ώστε ν’ ακολουθούν τις προ(σ)κλήσεις κάποιων ιδεοληπτικών, οι οποίοι θέλουν να κάνουν πολιτικό παιχνίδι πάνω σε φόβους και θανάτους;
∆εν πρόκειται για εξέγερση, για αναζήτηση µεγάλης περιπέτειας ή έντονων συγκινήσεων, αλλά περισσότερο µοιάζει µε την άρνηση ορίων και κανόνων στο όνοµα των απόλυτων δικαιωµάτων τους. Το ατοµικό µοντέλο αυτο-επιδειξισµού συγκρούεται µε το κοινωνικό/υγειονοµικό δέον χωρίς ίχνος αισθήµατος ενοχής. Το ανεξέλεγκτο και αυτοκαταστροφικό «Εγώ» κατισχύει όλων των αναστολών, αφού έχει ήδη απογυµνωθεί από κάθε σύστηµα κοινών αξιών.
Όσοι λαµβάνουν «ρίσκο υγείας» (health risk), είτε λόγω life-style, είτε εξ ιδεολογικής πεποιθήσεως, αποτελούν αδιάψευστους µάρτυρες για τις ασθένειες που προκάλεσε –κυρίως στους νέους– η µεταπολιτευτική Ελλάδα του «όλα επιτρέπονται, όλα συµψηφίζονται, όλα συγχωρούνται».
Νέο δίπολο της µετά Κορωνοϊό εποχής: άλλοι θέλουν να πάρουν πίσω τη ζωή τους (για να τη βελτιώσουν ή να τη διορθώσουν) κι άλλοι βιάζονται να τη χάσουν (ίσως γιατί πιστεύουν ότι δεν αξίζει τον κόπο).
Αν και η ιστορία µας δείχνει πως ύστερα από κάθε νίκη έρχεται κι ένας διχασµός (µετά το 1821 οι διώξεις των αγωνιστών, µετά την Αντίσταση ο εµφύλιος) θέλω να πιστεύω ότι αυτή τη φορά θα επικρατήσει η κοινή λογική για την κοινή σωτηρία και πορεία. Αν ΟΧΙ, τότε θα είµαστε και πάλι άξιοι της (κακής µας) µοίρας, που µόνοι µας τη δηµιουργούµε.
* Καθηγητή Εγκληµατολογίας,
πρώην υπουργού Προστασίας του Πολίτη
