Κανείς δεν µπορεί να απαγορεύσει σε έναν αµπελουργό να γίνει οινοποιός και κανείς δεν µπορεί να αποκλείσει έναν οινοποιό από τη δυνατότητα να αναπτύξει τον δικό του αµπελώνα. Φυσικά, δεν γίνεται όλοι οι αµπελουργοί να στήσουν οινοποιητικές µονάδες ή όλοι οι οινοποιοί να µπορούν να στηριχθούν αποκλειστικά στον δικό τους αµπελώνα. Η υπόθεση είναι δυναµική, τα σύνορα δυσδιάκριτα, ωστόσο, η σχέση αµπελουργών και οινοποιών χρήζει επαναπροσδιορισµού.
Όπως λειτουργεί µέχρι σήµερα, ούτε τους αµπελουργούς ικανοποιεί, ούτε στους οινοποιούς αφήνει ευχαριστηµένους. Στην αµπελουργία πάντως παραµένουν όσοι δεν καταφέραν να γίνουν οινοποιοί. Τις περισσότερες φορές υπάρχει καχυποψία, αίσθηµα αδικίας από την πλευρά των παραγωγών και αµφιβολίας από την πλευρά των οινοποιών.
Οι όποιες εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν απλά τον κανόνα. Ωστόσο οι πραγµατικές ανάγκες της αγοράς άλλα υπαγορεύουν. Τα τελευταία 30 χρόνια το ελληνικό κρασί έχει ακολουθήσει µια ενδιαφέρουσα διαδροµή. Έχει κατοχυρώσει την ταυτότητά του και είναι σε θέση να κάνει τα επόµενα βήµατα διεθνούς αναγνώρισης. Μένοντας στην εγκατάσταση νέων αµπελώνων αποκλειστικά από τους οινοποιούς και τα επιχειρηµατικά τους σχήµατα, ο δρόµος θα είναι µακρύς. Θα είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον να µπουν συνειδητά στο παιχνίδι της αµπελοκαλλιέργειας νέοι αµπελουργοί.
Προφανώς σε συνεννόηση και σε στενή σχέση µε κάποια οινοποιεία. Άλλωστε, το σπορ της αµπελουργίας είναι χρονοβόρο και δαπανηρό για να µοιάζει µε ραντεβού στα τυφλά. Το πώς θα δοµηθεί αυτή η σχέση, είναι κάτι που αφορά και τις δύο πλευρές. Το κοινό όφελος µπορεί να αποτελέσει µια παρακαταθήκη για την επιτυχία της προσπάθειας. Χρειάζεται πάντως σταθερό πλαίσιο κανόνων συνεργασίας και εµπιστοσύνη εκατέρωθεν. Τελευταία φαίνεται πως κάποιοι καταξιωµένοι οινοποιοί δείχνουν να το θέλουν. Πρόθυµοι αµπελουργοί υπάρχουν;
