Η έκθεση είναι βασισμένη σε ιδέα της κριτικού τέχνης και επιμελήτριας εκθέσεων, Έφης Μιχάλαρου, η οποία σημειώνει σχετικά: «Όταν συνάντησα την Janine Antoni τον Ιανουάριο του 1996 και έζησα τρεις ολόκληρους μήνες, δίπλα της, καθημερινά, στον εκθεσιακό χώρο Νίκος Κεσσανλής, στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών, όπου, ύφαινε την κουβέρτα των ονείρων της, το βράδυ ήταν συνδεδεμένη με ένα εγκεφαλογράφημα που κατέγραφε τα όνειρά της και το πρωί ύφαινε στον δικό της μεταμοντέρνο αργαλειό την κουβέρτα με την οποία σκεπαζότανε, υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι θα οργανώσω μια έκθεση με γυναίκες που χρησιμοποιούν παραδοσιακές μεθόδους και υλικά, όπως: το κέντημα, την ύφανση, το πλέξιμο και το ράψιμο, το μαλλί, τον καμβά, τα νήματα και τα υφάσματα, με έναν καινούριο τρόπο, όπου μεταλλάσσοντάς τα, μεταμορφώνονται πια σε σύγχρονα γλυπτά, ζωγραφικά και εγκαταστάσεις. Και που ζωντανεύουν μέσα από την performance και που αποτυπώνονται στον χρόνο μέσα από φωτογραφίες και το video.»
Στην ομαδική έκθεση που εκτείνεται σε δύο μέρη, το α’ μέρος στην Artshot – Sophia Gaitani και το β’ μέρος στον καινούριο χώρο του dreamideamachine art projects! οι:
Η Άρτεμις Αλκαλάη χρησιμοποιεί την οικία ως συμβολική χοάνη που αγκαλιάζει το ανθρώπινο δράμα, το επαναπροσδιορίζει εννοιολογικά ώστε με κάθε σχήμα να αναδύεται η ανθρώπινη ζωή ως αρχέτυπο
Η Βίκυ Βασιλείου κεντάει στον καμβά αρχιτεκτονικά στοιχεία, μέσα από μία μεγάλη προσωπική διαδρομή- έρευνα που έκανε στη Φλώρινα
Η Πέννη Γκέκα, υφαίνει αντικείμενα που η σημειολογία τους είναι προφανής, εγκλωβίζοντάς τα πότε στον καμβά και πότε αφήνοντάς τα ελεύθερα
Η Κωνσταντίνα Δούνια παρατηρεί τον άνθρωπο, τον φυσικό κόσμο και δημιουργεί με βιομηχανικά υλικά έργα που εστιάζονται στην επιδερμίδα, έργα που ισορροπούν στο μεταξύ, με σαφείς αναφορές στη γυναικεία ταυτότητα και την χειρωναξία
Η Μπέτυ Ζέρβα με την εγκατάσταση και τις φωτογραφίες της με στέφανα από άσπρο λουλουδάκι, την ασιέλα, που «όταν ξεραίνεται γίνεται άσπρη»
Η Μαίρη Ζυγούρη παρουσιάζει μια κεντητή σκακιέρα που μετατρέπεται σε ένα πεδίο ποιητικής και υπαρξιακής αφήγησης. Η Βασίλισσα της σκακιέρας κάνει μια σειρά από κινήσεις, μιμείται τον ίππο, τον αξιωματικό. Είναι βασίλισσα. Έχει ελευθερία κινήσεων. Αλλά δεν είναι οι κανόνες που κάνουν το παιχνίδι αλλά ο αντίπαλος
Η Αικατερίνη Κανακάκη επιχειρεί να εικονοποιήσει το πρώτο βήμα τόσο μορφοπλαστικά όσο και φιλοσοφικά. Αυτός είναι και ο λόγος που επιλέγεται ο σκελετός σαν η πιο κατάλληλη φόρμα, ικανή να διηγηθεί με τη σειρά της καθώς αναπτύσσεται, την περιπέτεια της έναρξης μιας δομής, ενώ τα άνθη εναποτίθενται στον σκελετό, όχι για να το διακοσμήσουν αλλά για να προετοιμάσουν τη μεταμόρφωσή του σε μια διαφορετική εκδοχή της ύπαρξης.
Η Ευδοκία Κύρκου στην εγκατάσταση στον χώρο της γκαλερί, εκφράζει την αναγκαιότητα να γραφτούν εκ νέου «ιστορίες» (λευκό χαρτί), συνυφασμένες με τις καινούριες εξελίξεις σε συνδυασμό με την πολιτιστική παράδοση (χρήση της κλωστής). Η κλωστή χρησιμοποιείται ως ένα είδος γραφής που ξετυλίγεται ανεμπόδιστα.
Η Εύη Κυρμακίδου μέσα από την ενότητα έργων «Κόμπο – Δέματα», κάποια εκ των οποίων εκτίθενται στην έκθεση, αντιπροσωπεύουν την ισορροπία, τη λύση: οι μορφές συμβιώνουν, διατηρούν η καθεμία την αυτονομία τους, ενώ ανάμεσά τους, έχουν σχεδιαστεί κλειστά σχήματα σε ένα είδος «κουβαριού» ή «κόμπου» που παραπέμπει στο κλείσιμο και τον περιορισμό στον εαυτό του.
Η Βασιλική Λευκαδίτη κεντώντας με κόκκινη κλωστή πάνω στο άβαφο κάμποτο διηγείται τις αντιφάσεις του ρόλου της σύγχρονης γυναίκας. Εντοπίζει τα νήματα που συνδέουν τις αντιφάσεις αυτές, υφαίνοντας τις βασικές πτυχές μιας αέναης ανασυγκροτούμενης αλλά τελικά ακαθόριστης ταυτότητας που συμπεριλαμβάνει τη θέση της ως γυναίκα, μάνα νοικοκυρά, εργαζόμενη, καλλιτέχνιδα. Το έργο «Έπος του Γιλγαμές» που εκθέτει, είναι μια συνταγή μπακλαβά από ένα βιβλίο συνταγών μιας γυναίκας άγνωστης, της Αθηνάς Φουρναράκη που βρήκε δημοσιευμένο στο internet και αφιερώνεται στην κάθε νοικοκυρά. Γράφτηκε στη Χίο το 1951.
Η Ευαγγελία Μπασδέκη επιλέγει performances που εμπεριέχουν πόνο και μέσα από τα κεντήματα σε σημεία καίριας σημασίας, παραπέμπουν στα βασανιστήρια όπως πχ η φάλαγγα, χρησιμοποιώντας φιγούρες που είναι αντιφατικές, όπως η εικόνα του Μίκυ Μάους ή η Τζοκόντα, σύμβολα αφθονίας και ακμής στον δυτικό πολιτισμό.
Η Βίκυ Μπέτσου μέσα από ένα παζλ φωτογραφιών δημιουργεί μία νέα οικογενειακή ιστορία που αναπαράγει όχι μόνον τη χειρωναξία αλλά και τα ήθη μιας ολόκληρης εποχής.
Η Γεωργία Παράσχη στην πορεία της χρησιμοποιεί υφάσματα, τα οποία κόβει κολλάει, επαναφέρει και επαναπροσιορίζει δημιουργώντας ένα κόσμο, όπου η ανθρώπινη φιγούρα και οι ανθρώπινες σχέσεις είναι βασικοί πρωταγωνιστές.
Η Άρτεμις Ποταμιάνου μέσα από την ταπισερί με τίτλο «Θα βγούμε νικητές (We will be victorious 2013)» κάνει ένα καυστικό σχόλιο, για το πώς στερεότυπα για την αρχαία ελληνική ιστορία μεταφράζονται σε τουριστικά σουβενίρ με τη χρήση της ποπ κουλτούρας.
Η Μαργαρίτα Πέτροβα εγκλωβίζει δαντέλες, κούκλες, πλαστικά λουλούδια και αντικείμενα ραπτικής στα παλιά συρτάρια της γιαγιάς της, που πότε μοιάζουν με αυτοτελείς ιστορίες, πότε με κουκλόσπιτα και πότε με συρτάρια ραπτομηχανής που εμπεριέχουν όλα τα υλικά εκείνα που συνθέτουν τον κόσμο.
Η Φανή Σοφολόγη ξαναπαρουσιάζει το έργο «The Painting, 2001», μια performance διάρκειας τριών ωρών, στην «Έκθεση μιας νύχτας –37-58°Β/23-43°Α» της Ομάδας Φιλοπάππου, στο παλιό νταμάρι του Λόφου, μέσα από ένα βίντεο: 2’20’’ και ένα video style. «Τοποθέτησα τον εαυτό μου «πίσω» από μία χρυσή κορνίζα και μεταμορφώθηκα σε Γυναίκα που Κεντάει. Αφαίρεσα από τον Πίνακα το τοπίο που υπήρχε γύρω μου, αφού αυτό ανήκει στη σφαίρα του βιώματος, δηλαδή στον θεατή που οικειοθελώς την απαρνείται.» Η γυναίκα του Πίνακα, απομονωμένη από το γύρω περιβάλλον, έχει στραμμένο το βλέμμα της σ’ ένα δεύτερο πλαίσιο, σ’ έναν καμβά- εργόχειρο όπου προσηλωμένη κεντά το είδωλό της. Η πράξη της προβάλλεται σε μία οθόνη τηλεόρασης που βρίσκεται δίπλα από τον Πίνακα.
Η Μαριτάσα Τσιμπλάκη δημιουργεί μια εγκατάσταση - μνεία στην κεντήστρα. Σύμβολο αισθητικό και λειτουργικό. Την εναποθέτει σε υλικά τρυφερά και υποσχετικά, χρηστικά κι αιχμηρά
Η Μαργαρίτα Τσουλουχά με το έργο της «…συνέχειες», ενώνει τα κομμάτια του παρελθόντος με το παρόν και το μέλλον, τη μια μέρα με την άλλη, δίνει τη συνέχεια της ζωής. Πότε την αναπαράγει με πειθαρχία, πότε την αλλάζει. Αλλά το βασικό είναι πάντα εκεί. «Η συνέχεια…», η βίντεο-performance που παρουσιάζει είναι μια καθημερινή καταγραφή επί ενάμιση μήνα σε συγκεκριμένο χώρο κατά την οποία ράβει και ενώνει υφάσματα σε μια μηχανική και επαναλαμβανόμενη κίνηση.
Η Δήμητρα Χανιώτη προτείνει εικόνες που αφήνουν τον θεατή ελεύθερο στην ερμηνεία τους και τον καλούν να ανακαλύψει νέους τρόπους προσέγγισης της πραγματικότητας με σκοπό να αναδειχθούν οι αθέατες πλευρές της. Βασικός πυρήνας των προβληματισμών της είναι η τρέχουσα κοινωνικο-πολιτική συγκυρία και η διττή ερμηνεία των μηνυμάτων σε μια χαοτική θάλασσα πληροφοριών, στην εποχή της υπερπληροφόρησης. Η χρήση του κεντήματος ως τεχνική αποτελεί ένα στοιχείο που συναντάμε από την πρώτη της δουλειά και αναφέρεται συμβολικά στη σημασία της πολιτιστικής συνέχειας της λαϊκής παράδοσης καθώς και στην διαφύλαξή της.
Η Θάλεια Χιώτη σχεδιάζει, αναπαριστά και αναπαράγει σχέδια από έργα ήδη γνωστά που πλέκει με μαλλί πουλόβερ, που άλλοτε είναι ενωμένα μεταξύ τους και άλλοτε ενώνουν ανθρώπινες φιγούρες, σε σαφή αναφορά στις ανθρώπινες σχέσεις.
Διάρκεια έκθεσης: μέχρι 6 Ιουλίου 2019
Ωράριο λειτουργίας: Τρίτη, Πέμπτη, Παρασκευή: 16:00 – 21:00μμ
Τετάρτη, Σάββατο: 12:00 – 16:00μμ
Είσοδος ελεύθερη
Art Shot Gallery Sophia Gaitani
Λεμπέση 11 Ακρόπολη
τηλ: 211 4044311
